Adım İsis, ve bu benim yolculuğum...
Camı sonuna kadar açık olan araba penceresinden dışarıyı izliyordum. Kafamı pencereden dışarı çıkartmış rüzgarın yüzümü yalamasına izin veriyordum. Rüzgar uzun saçlarımı uçuruyordu. Şu an gerçek dünyadan tamamen kopmuştum, kendi dünyama giriş yapmıştım ki teyzemin sesiyle irkildim.
"İsis kafanı içeri sok, hasta olacaksın."
Kafamı istemeye istemeye içeri soktum.
"Off," dedim yüksek sesle.
Teyzem kederle bana baktı ve arabayı sağa çekti.
Sonra bana döndü. Bende yüzümü ondan kaçırdım. Çünkü gözlerim dolmuştu ve bunu görmesini istemiyordum.
Eliyle çenemi tutup ona bakmamı sağladı.
"Ah İsis, lütfen yapma." dedi.
"Elimde değil. Senden ayrılmak istemiyorum, " diye ağlamaya başladım.
Annem ve babam öldüğünden beri beni büyüten insan oydu ve şimdi bir anda ondan kopmak zorunda olmak... Bu çok acı vericiydi.
"Teyzeciğim biliyorsun seni ne kadar sevdiğimi ve gerçekten iş için 5 yıllığına New York 'a gitmek zorunda kalmasaydım seni yanımdan göndermezdim ama işleri yoluna sokmam gerek biliyorsun. Ayrıca Halanla enişten sana çok iyi bakacaklardır," dedi göz yaşlarımı silerken.
"Ama onlara yük olmak istemiyorum." dedim sesim titriyordu.
"Yük olmak mı? 3 katlı bir evde 4 kişi oturuyorlar. Sana neden bakamasınlar ki?".
" Bilmiyorum. Neyse Amy teyze, haklısın sanırım." dedim. Bu olayı daha fazla uzatıp onu üzmek istemiyordum çünkü aklının burda kalmasını istemiyorum hele benim yüzümden hiç.
Biraz daha gittikten sonra 3 katlı harika ötesi bir evin önünde durduk. Evin ön bahçesi kocamandı, arka bahçesini hayal bile edemiyordum. Arabadan inerken eve hayranlıkla bakıyordum. Ağzım açık kalmıştı. Teyzem yanıma gelip eliyle ağzımı kapattı.
"Gerçekten güzel bir ev." dedi gülerek.
Teyzemle benim oturduğum evde güzeldi lakin bu ev...
Kapının önünde 5 kişi sıraya dizilmişlerdi.
Halam Dakota, Eniştem Rogen çocukları Darmell ve Austin, ikiside 17 yaşında gibi duruyordu. Ve çok asil durmuşlardı.
Ve yanlarında bir kadın daha vardı. Onun kim olduğunu bilmiyordum.
Arabadan 4 valizimi indirdikten sonra yanlarına doğru gittim.
"Dakota hala." diyerek yanına gittim ve sarılmak için uzandım.
Halam kendini geri çekerek elimi sıktı diğerleri de aynı şekilde yaptı.
Teyzem yanımda bitti ve bir anda sımsıkı sarıldık. Halamın tiksinç dolu gözlerini görebiliyordum 2 dk boyunca sarıldık. Ve ağlamaya başladık ikimizde.
Teyzem bende ayrılıp Halama döndü
"Ona iyi bak." dedi ve bana döndü.
"Geri dönecek ve seni geri alacağım, bunu sakın unutma, seni çok seviyorum."
Tekrar sarıldıktan sonra arabasına binip gitti. Bende arkasından bakakaldım.
Halamın sesiyle irkildim.
"Artık içeri geçelim." dedi ciddi bir tavırla ve süzülerek içeri yürüdüler.
Bu aile tam bir deliydi. Acaba teyzemin arkasından koşsam şimdi yetiştir miydim?
"Teyze..." dedim fısıltıyla.
İçeri girmiştim. Eve girince evin içi dışarıdan daha güzel olduğuna karar verdim.
"Eviniz çok güzelmiş halacığım."
Tenezzül edip cevap dahi vermedi.
"Çokta meraklıyım senin sesine yaşlı bunak," dedim sessizce
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hermoris Büyücüleri: Ölümün Aynası #altınkalem2017
Fantasia"Wattpade 'Hermoris Büyücüleri: Ölümün Aynası' adlı ilk kitaptır." "Küçüklükten beri teyzesinin yanında yaşayan İsis. Bir nedenle halasının yanında kalmak zorunda kalır, daha sonra büyücü olduğunu öğrenir. Hermopolise gidip büyücülük okulu olan Herm...
