BABASININ KIZI

Giriş

  Eda dolabında kalan son eşyasını da bavula koyup yanağında biriken gözyaşlarını elinin tersiyle sildi. Her şeyini, ailem dediği insanları birer birer yitirmişti. Bu yaşananlar küçük bedeni için çok ağır şeylerdi ama her şeye rağmen

"Ben güçlü bir kızım."

diyordu kendisine. Öyleydi de. Ağlaması onu güçsüz mü yapardı sanki. Asıl ağladıktan sonra güçlenmez miydi insan? Yeniden küllerinden doğmaz mıydı? O da öyleydi işte. Ardı ardına gelen yaşları onu daha da güçlü yapacaktı, biliyordu. Bavulunu kapatmadan önce odanın içinde şöyle bir göz gezdirdiğinde gözleri komidinin üzerinde duran resme takıldı. "Nasıl da unutmuşum seni." diye kızdı kendine. Hemen resmin yanına gitti ve onu eline alıp incelemeye başladı. Eda ortadaydı, anneannesiyle dedesi ise yanında durmuş ona sarılıyorlardı.

"Ailem... Her şeyim..."

diye geçirdi içinden.

"Beni nasıl bırakırsınız?"

diye isyan etti sonra. Ama her şeyin farkındaydı,ellerinde olsa asla bırakmazlardı Edayı ailesi... Elindeki resmi öpüp özenle bavuluna, eşyalarının üstüne yerleştirdi ve bavulunu kapattı. Tam bu sırada kapı çalmıştı.

"Eda gelebilir miyim kızım?"

Bu gelen babasıydı. Hangi hakla kendisine "Kızım." diyebiliyordu? Bunu ona sormak istiyor ve cevabını delice merak ediyordu ama soramazdı. Henüz hazır değildi buna. Elbet bunun da zamanı gelecekti.

"Gelebilirsin."

dedi sessizce. Bunun üzerine kapı açıldı ve içeriye babası girdi. O da yıpranmıştı. Yavaş yavaş aklaşan saçları dağılmış, mavi gömleği kırışmıştı. İnce belinden ve kararan göz altlarından uzun zamandır düzenli beslenmediği çok belli oluyordu. Ercan Bey güçsüz bir sesle

"Hazırsan artık çıkalım mı? "

diye sordu. Eda sadece başını olumlu anlamda sallamakla yetinmiş ve babasının boş yatağın üstündeki bavulu almasına izin vermişti. Yeni bir hayat onu bekliyordu şimdi. Gelecekte ne olacağını hiç bilmiyordu ama zamanı durdurmak ya da geri almak gibi bir gücü de yoktu. Bu yüzden geleceğin getireceği tüm zorluklara göğüs germek zorundaydı ve öyle de yapacaktı...