Benim adım eylül. Adımdan da görüldüğü gibi hep sonbaharı yaşıyorum. Ben aşka inanmayanlardanım. Hiç öyle dizilerdeki gibi yok bakışmalar felan .... Takiii o gün gelince...
Tam 17 temmuz sabahı boğaz ağrısıyla uyandım. Gerçekten salağım. Gece boyu iki kutu dondurma yersem olacağı bu. Annenin zoruyla hastaneye gittim. Şüpheli birşeyler var??? Hastane de asker var??? Ve tam darbe zamanı etrafa sinsi bir şekilde bakınıyor. Tam kahraman olma zamanı dedim.meraklıyım. anneme birazdan geleceğini söyledim. Gizli gizli onu takip ediyordum. Kahraman olmak için çok hastayım. Ama bunu yapıcam.Derken bir çığlıkla askerin uzerine atladım.
Asker: noluyo? Yaa
Ben: darbeci pislik utanmıyormusun??
Asker: ne saćmalıyon. Allah' ın manyağı
Ben: bi dakika sen darbeci değil misin???
Asker: darbeci olsam sence burdamı olurdum??? Ahhh yeter ama senin yüzünden şüpheli kaçtı.
Al sana kahramanlık . Artık sonbahar değil kış yaşıyorum.ahhh ne yapıcam şimdi rezil oldummm.
Asker: şimdi senden bir iyilik isticem.
Ben: ney?
Asker: yakındaki polis karakoluna git ve takviye ekip göndermelerini şöyle.
Ben: neden nnnn..ne oldu???
Asker: sana ne söylüyorsam onu yap.çabuk ol.
Ben ne yapacağını bilmiyordum. Korkuyorum. Şimdi tam kahramanlık zamanıydı. Ama korkudan titriyordum. Neyse ki kendimi toparlayıp en yakın karakola gittim.
Konser: hanımefendi siz burda bekleyin dışarısı tehlikeli olabilir.
Olamaz annammmm. Ben annemi unuttum.koşarak hastaneye geri döndüm hastane boştu. Annemi aramak için koşuyordum. Sonra karnımın çok kötü bir şekilde acıdığını hissettim. Yere yığıldım. Kendimce değildim.karnımın üzeri kandı.
Asker: bana bak aç gözlerini kahraman...
