.....
Halim kalmamıştı.
Asker: beni duyuyor musun???
Sadece bunu hatırlıyorum.beni hastaneye yaptırmışlar.uyandığımda yanımda asker vardı.
Asker: nasıl oldun??
Ben: biz arkadaş mıyız?? Benle nasıl böyle konuşuyorsun?
Asker: tuhafsın hemde çok .kafayı mı yedin vuruldun sen tek söyleyeceğim şey bu mu??
Ben: hayır tanışmıyoruz.neyse ben eylül
Asker: ahhh.bende Enes
Neyse ki adını öğrenmiştim. En azından kazasız belasız 1 hafta geçirdim hastanede..sonunda evdeydim. Ama hastaneye öyle alıştım ki offf görmeden edemiyorum. Çok şapşalım yine 2 kutu dondurma yedim. Başka şansım yok .hastaneye gitmek gerekli.
Ben: anne çok hastayım doktora gitmem lazım.
Annem: ne oldu kızım iyi misin??
Ben: anne boğazların çok ağrıyo hastaneye gitmezsem kalbim çökücek.
Annem: kalbin mi?? Kız kafayı mı yedin ben diyorum ben seninle çok çekicem.
Ben: yok anne ben hastaneye gidip gelcem.
Annem: bakkala mı gidiyon. Git. Başkasının başına sakın bela olma.
Ben: tamam anne.
Neyse ki annemi halledip yola koyulmuştum.ama heyecandan kalbim çıkacak gibiydi. Yaa hastanede değilse ne yapıcam??? Of salağım.
Hastaneye gittim .hemşire ye enesi sordum ama hastanede değilmiş. Bi ses duydum .enesin sesiydi.
Enes: beni mi arıyorsunuz kahraman??
Herşeyi duymuştu.ne yapıcam kalp krizi geçirem fena olmaz. Bir anda kendimi yere attım. Enes beni kucağına aldı. Ama bir sorun vardı. Neydi o?? Annenin sesi mi???
Annem: kızımı hemen bırak!!!
İçimden: yaaaaa
