UÇURUM KENARINDA (tamamlandı.)

35.Di'li Geçmiş Zaman

Ölüyorum.Bu acıya artık daha ne kadar katlanabilirim bilmiyorum.Her gün bir parçam daha çok,daha etkili bir şekilde benden kopuyor.Bazı şeyler asla affedilmez.Bazı anılar hatırlandıkça güzelleşir.Ve bir insanı unuttuğunda,hiçe saydığında daha özgür olursun.O insanlar unutulurken,ardından bıraktıkları acılar ve anılar neden unutulmaz?Neden bizle birlikte yaşarlar?Çok canımı acıtıyor.Kelimelerimle kaybettiğim insanlardan nefret ediyorum.Söyleyemeyipte yargılandığım her duygumdan nefret ediyorum.Eriyorum ulan.Eriyorum...Burnum titrer,boğazım düğümlenir.Yarama tuz basılır.Canım acır ve hepsi gözümü yumduğumda yanaklarımdan süzülür.Gülüşlerim vardı;hiç acı çekmedim diye gözüken...Gözyaşlarım vardı;geceleri ağlamaktan uykumu getiren...Affedemiyorum işte sizi.Kusura bakmayın;anılarım...En değer verdiğim insan da olsa affedemem.Ardından bıraktığı etki büyük,bıraktığı acı derin...Ne demişlerdi "Kırıldıkça değişirsin,değiştikçe kaybedersin."Her bir kırık parçam beni deştikçe,kendimi kaybederim mutluluk kıyılarında...Konuşsam olmaz...Kalbimdeki kırıkları kusamam.Boğazımı düğümler.Dilimi keser.O kadar keskin olmuşki söylemek isteyipte sustuklarım...Sussam olmaz;o kırıklar içimi deşip iç kanamadan öldürür beni.Dayanamam artık buna.Kırık beni,kırık hayallerimi,kırık kalbimi toparlıyamam.Her bir parçam bir yana dağılmışken...Neyse ki bende bir zamanlar gülüyordum.Hiç canım acımıyorcasına...