Horses and badboys

Hoofdstuk 1

Ik zucht. Eerste schooldag. Waarom moet ik ooit verhuizen naar Hollywood? Mijn ouders, beter werk. En mij. Mij. Ik moest mijn vriendinnen en vrienden verlaten. Voor altijd. Zij wonen in de andere kant van Amerika. Ik mis hen. Allemaal. Maar vooral mijn beste vriendin Lois.

Ik zucht weer. Ik sta voor mijn kast en kijk in de spiegel. Zwart haar, blauwe ogen. Iets zongebruinde huid van de zomer. Het is herfst, maar er is nog niet zo veel van te merken. September. In de grote vakantie zijn we verhuisd hiernaartoe. Onverwacht. Ik ben enig kind, maar ik heb altijd een zus of zusje gewild. Maar dat zal nooit gebeuren. Achttien en dan een zusje? Ik zou het zielig vinden.

Ik schrik op uit m'n gepeins door een stem die van beneden komt. 
'Sharon! Ben je bijna klaar?' roept m'n moeder. 'Ik kom!' roep ik terug en ik pak snel m'n blauwe spijkerbroek met gaten en een wit shirt met een leuk printje van New York erop. Ik pak m'n witte All Stars en trek ze aan. Dan haast ik me naar beneden.

'Was het moeilijk om kleding uit te kiezen?' vraagt mijn moeder glimlachend. 'Eerste schooldag', mompel ik. Ik neem plaats op een stoel. Ik kijk op de klok en zie dat het al kwart voor acht is en kwart over acht begint school! Het is hier twintig kilometer vandaan, met de auto haal ik het makkelijk. Ik heb twee auto's: Een vaalgrijze BMW en een donkerrode Ferrari.

Na mijn brood klaargemaakt te hebben, stap ik in m'n BMW.

Autoritten zijn saai in je eentje, dus skip dat.

Zodra ik uit de auto stap, voelt het alsof alle ogen op me gericht zijn. Ik kijk om me heen en zie allemaal groepjes staan. Dan kijk ik naar de auto's waar de mijne tussen staat. Allemaal mooie auto's. Chevroletten, Ferrari's Mercedessen. Maar er staan ook wel wat BMW's en luxe Volkswagens. Ééntje valt me op. Een zwarte Ferrari. Hij heeft gewoon iets. Misschien moet ik die van mezelf ook zwart laten spuiten. Nee, rood is mooier.

'Hey', hoor ik ineens. Een meisje met zwart, kort haar over haar schouderbladen en bruine ogen staat voor me. Ze heeft een lichaam waar je "u" tegen zegt. Ook al loopt ze er wel eenvoudig bij. 'Hey', zeg ik. 'Je bent zeker nieuw hier?' vraagt ze. 'Yep', zeg ik. Dan zie ik een andere meid aan komen lopen. Dezelfde versie als het andere meisje, maar dan degene met rood haar, dat langer is, en groene ogen. 'Hoe heet je?', vraagt het zwartharige meisje. 'Sharon', zeg ik. 'Leuke naam, ik heet Alex', zegt ze. Het roodharige meisje is er ook bij komen staan. 'Thanks, hoe heet jij?' vraag ik nieuwsgierig aan de groenogige. 'Sam,' zegt ze. Ze lijkt lief, maar is best brutaal. Ik mag haar en Alex ook. Dan gaat de bel en dat luidt Sharon het avontuur van haar leven in.