Horses and badboys

Epiloog

Ik ga verzitten in de strandstoel en kijk Ronaldo aan. Hij is nu 45, en ik ben dezelfde leeftijd. We zijn getrouwd en hebben zes kinderen.

Ricardo, Roberto en Ronaldo zijn  18
Lindsey is 16
Milou en Melanie zijn 14

Beiden zijn we dolgelukkig en de opvoeding van de kinderen gaat heel goed. Beter dan we eerst hadden gedacht, met de drieling. Beiden vonden we het leuk om Ronaldo letterlijk te vernoemen. Ik ben niet vernoemd, maar dat vind ik niet erg.

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik bij mijn armen en benen word beetgepakt. 'Ricardo, Ronaldo en Roberto, niet doen!' roep ik in paniek. Maar de sterke jongensarmen tillen me op alsof ik een veertje ben. 'We gooien mam in het water!' joelt Ricardo. Ik geef hem een dreigende blik, die hij totaal negeert. Ronaldo lacht hard, hij heeft aan de andere kant mijn arm beet. De jongens rennen met mij naar het water en ik verzet me uit alle macht, wat natuurlijk niet helpt. Ze hebben de bouw van hun vader geërfd, dus zijn ze Ronaldo als 18 jarige keer drie. Dat zijn best veel spieren.

Ik wordt in het water gegooid en kom proetsend weer boven. Ik grijp naar de zwembadrand en kijk in drie paar felgroene ogen. Het zwarte haar hebben ze ook van Ronaldo. 'Nu doen we papa!' roept Ricardo enthousiast en de andere twee jongens stemmen er meteen mee in. Glimlachend kijk ik naar Ronaldo als hij het water in wordt gegooid. Ronaldo is altijd nog wel erg sterk, maar hij laat het begaan. Lachend komt hij boven. Dezelfde behandeling krijgen Lindsey, Milou en Melanie.

'Ik haat jullie', zegt Lindsey terwijl ze dreigend naar de drie jongens kijkt. De jongens hebben alle drie een enorme grijns op hun gezicht als ze in de blauwe ogen van Lindsey kijken en haar een speelse blik teruggeven. Lindsey is een beetje mollig gebouwd, maar heeft de blauwe ogen en het haar van mij. Ze klimt het water uit en rent de jongens achterna, die joelend wegrennen. 'Ze zijn lief, hè', zegt Ronaldo glimlachend. 'Zeker', zeg ik met een lach op mijn gezicht. Space en Ruby zijn zeventien jaar geleden doodgegaan, wat we erg jammer vonden. Het veulentje van Space was in alle gezondheid geboren en we noemden haar Lucky. Lucky was vijftien jaar geworden en heeft ook nog twee veulens gekregen, genaamd Prince en Razzle, die beiden hengst zijn. Melanie en Milou rijden beiden op de twee jonge paarden en Ronaldo en ik hebben ook allebei een paard. De mijne heet Shadow en is een Fries, merrie en helemaal zwart. Ronaldo's paard heet Diamond. Deze is een ruin en wit. Ricardo heeft ook een paard genaamd Josh. Ronaldo ook en die heet Fury. Roberto's paard heet Chamber. Ronaldo en ik zijn naar een groot landhuis met veel stallen verhuisd toen we gingen trouwen. Al onze kinderen houden van paarden, en daarom hebben we allemaal een paard voor hen gekocht.

We zijn allemaal gelukkig. Ronaldo heeft nog altijd twee vrienden overgehouden die beiden zijn getrouwd. Het zijn Acid en Lucien. Simon, Jack en Justin wilden hun eigen leven verder leiden en Jack ging in het leger. Justin is verhuisd naar Nederland en Simon is verhuisd naar Australië. Zo ver weg was het bijna onmogelijk om contact te houden. Zelf heb ik er nadat ik met Ronaldo was, vriendinnen en vrienden bijgekregen. Het was een fijne tijd.

'Zullen we nog even op Shadow en Diamond gaan rijden?' vraagt Ronaldo. Ik knik, klim het zwembad uit en ga me omkleden. Een klein halfuur later zitten we op de paarden en rijden we door de prachtige omgeving. 'Mooi, hè', zeg ik. 'Zeker', zegt Ronaldo. 'Doet me toch altijd weer terugdenken aan vroeger', zeg ik nadenkend. 'Mij ook', zegt Ronaldo. 'Maar één ding is niet veranderd', zeg ik. 'Dat is?' vraagt Ronaldo en kijkt me aan. 'Dat ik nog steeds net zo veel van jou hou'. Ik glimlach blozend. 'Geldt ook voor mij', zegt Ronaldo. Ik zucht eens diep. 'Nu vind ik het niet zo erg dat ik je ben tegengekomen op de middelbare', zeg ik. 'Echt hè', zegt Ronaldo en lacht. Ik steek mijn linkerhand uit en Ronaldo grijpt die. 'Zo romantisch'. 'Ik had het nooit gedacht', zegt hij. 'Ik ook niet', zeg ik. 'We zijn gezegend met zoveel kinderen, dat ze ook zo vrolijk zijn. We zijn een heel gelukkig gezin', zegt Ronaldo. 'Ik hoop dat we dat altijd zullen blijven', zeg ik instemmend.

Wij hebben vroeger vaak samengewerkt bij missies van de geheime dienst. Nu doen we alleen nog administratiewerk bij de dienst. Daar kunnen we ons best in vinden, aangezien we niet zo heel lenig meer zijn als toen we achttien waren.

We halen onze handen weer uit elkaar omdat we anders de paarden niet goed kunnen mennen. In een goedmoedige stilte rijden we weer naar huis. Naar Ronaldo, Ricardo, Roberto, Lindsey, Melanie en Milou.

Onze lieve kinderen.

Dit is het einde van het boek. Hierna nog een dankwoord!

795 woorden