Horses and badboys

Hoofdstuk 10

Ik loop naar de trap toe. H. G. B. Wat zou dat betekenen? Ik loop de trap op die met een dik tapijt is bedekt. Het dempt de voetstappen.

Als ik boven ben, wacht ik. Ik ben gewoon heel zenuwachtig. Ik leg mijn hand op de klink van de goede deur en druk hem naar beneden.

Een jong uitziende man vanachter een groot hoefijzervormig bureau kijkt op. Hij heeft donkerblond haar en zeeblauwe ogen. 'Hallo, jij bent vast Sharon', zegt hij. Ik stap naar binnen en ik voel me erg genânt. 'Ja, dat ben ik', zeg ik.

'Goed, je vraagt je vast af waarom je hier bent', zegt hij. 'Ja, dat vraag ik inderdaad', zeg ik. Ik sluit de deur achter me. 'Ga daar maar zitten', zegt de man. Hij wijst naar een stoel tegenover zijn bureau. Ik ga erop zitten. 'Oké, ik zal beginnen. Je zit hier bij de Hollywood Geheime Basis. Het is uiterst geheim. Wat ik nu ga vertellen, moet je strikt geheim houden, ook waar je nu bent en waar deze plaats is. Ja?' zegt hij. Ik knik kort. Geheime dienst, wauw. Ik vraag me af wat ik hier te doen heb. Maar dat wordt al gauw duidelijk. 'Hier worden diensten verricht voor de staat en natuurlijk Hollywood. Deze diensten, hoe ze verricht worden, gaan je niks aan. Maar ik kan bijvoorbeeld er één noemen, en dat is beveiligen van popsterren', zegt hij. Weer knik ik. 'Maar', zegt hij. Ik voelde zijn ogen op mij branden. Al die tijd had ik naar mijn knieën zitten kijken. Ik keek op. Recht in zijn ogen. 'Wil je hier werken?' vraagt hij. 'Als ik niet wil?' vraag ik. 'Dan zullen er maatregelen genomen moeten worden', zegt hij. 'Ik heb mijn leven lang hier al van gedroomd, maar waarom hebben jullie of u, mij uitgekozen?' vraag ik. 'Is dat een ja?' vraagt hij. 'Ik wil eerst de risico's weten', zeg ik. Er vormt een glimlach om zijn lippen. 'Je was al vanaf je geboorte actief, je kon goed vechten, goed denken en vooral snel en je bent heel goed in leugens spreken', zegt hij. Ik voel me rood worden. 'Dank u', zeg ik. 'Je krijgt met veel risico's te maken, onder andere levensgevaar. Criminelen zul je goed leren kennen. De onderwereld ken je op een gegeven moment beter dan de normale', zegt hij. 'Oké', zeg ik. Dat is wel kut, om in riolen rond te kruipen. Nee Sharon, dat gebeurt vast niet. Althans, volgens mij weet je hier niks zeker wat er gaat gebeuren.  'Ik wil hier werken', zeg ik. Je bent gek Sharon! Nee  ik ben niet gek, mind. Maar het is zo onwerkelijk. Geheime dienst! Zo dichtbij. Hij lacht. 'Ik wist het wel', zegt hij. 'Uh...', zeg ik. 'Ja?' 'Moet ik niet trainen?' vraag ik. 'Jazeker. 's Avonds wordt je opgehaald bij je huis en ga je hier trainen om je een goeie agent te maken. De risico's vallen trouwens niet mee, als je dat soms denkt. Ik ben je baas. Ik heet John. Maar er moet ook een schuilnaam voor jou worden verzonnen', zegt John. 'Lady', zeg ik. Die naam is zo leuk. 'Nee, ik vind Danique beter', zegt hij. 'Die naam is ook leuk', zeg ik. 'Mooi, dan heet je vanaf nu Danique en niemand hoort je echte naam hier. Begrepen?' vraagt hij. 'Begrepen, baas', zeg ik lachend.  'Mooi', zegt John. Hij drukt op een knopje. Meteen komt er een man uit een andere deur. 'Roep Delano', zegt John. De man is weg zonder een stom woord te hebben gezegd. 'Ik zal je iets laten zien', zegt John. Hij laat me een film zien van de basis, hoe er wordt getraind. Degene die het uitlegt, is onherkenbaar. Het is allemaal heel luxe. Ook wordt er gewerkt met VR-brillen, om waarschijnlijk te vechten tegen VR vijanden. Het is heel erg gaaf.

Er komt een jongeman binnen. Hij heeft blond haar en blauwe ogen. En hij is gespierd en bekijkt me zonder enige emotie. 'Danique, dit is je persoonlijke trainer, Delano. Wat vind je van haar?' vraagt John. 'Ze ziet er lief uit, maar dat zal ze vast niet zijn', zegt hij lachend. Ik lach terug. Ik herken hem ergens van alleen ik weet niet van wat. 'Kom', zegt Delano. 'Succes Danique', zegt John. 'Dank u', zeg ik. Ik sta op en loop achter Delano aan. We komen in een grote trainingsruimte. Hij loopt een deur binnen. Die deur had ik echt niet gezien als ik niet wist dat die hier zat. Er hangen trainingspakken en ook VR-brillen. En er ligt een raar soort apparaatje bij de pakken. 'Dat is om je pak snel te verwisselen', zegt Delano. 'Maar dat ga je morgen ontdekken', zegt hij. Ik knik. 'Elke dag trainen van zeven tot negen uur 's avonds. Je moet naar Reckway lopen. Dat is een achterstandsbuurt, maar dan valt het niet op', zegt hij. Ik knik weer. 'Moet het perse lopen?' vraag ik. 'Ja, en als we iets vermoeden krijg je iets anders door waar je moet zijn. Je kunt het beste komen lopen, of anders een stil voertuig. Oké?' Het is eerder een bevel dan een vraag. 'Goed. Je mag nóóit iets opschrijven want dat kan altijd worden ontdekt. Ja?' 'Ik ben geen klein kind meer!' zeg ik verontwaardigd. Net alsof ik niks kan. 'Mooi, weten we dat ook weer', zegt hij droog. Ik lach. 'Ik zal je wegbrengen. Dit is voor jou', zegt hij. Hij drukt me een rood apparaatje in mijn handen. 'Zo kun je het openen'. Hij laat me alles zien, en ik wordt steeds verbaasder... Ze zijn zo ver op de techniek vooruit! Het is angstaanjagend, maar toch indrukwekkend.

Sharon wordt thuisgebracht. Ik snap als het af en toe verwarrend is, maar de namen van haar zijn in normaal leven: Sharon en in H. G. B. is het Danique.