Horses and badboys

Hoofdstuk 19

Pov. Ronaldo

Ik zit op school. Dat ik op school zit, is al iets op zichzelf. Ik laat nog een vermoeide zucht. Rotschool. Het is nu het vijfde uur, en ik ben het wel zat. Het is nu geschiedenis, het enige vak dat de jongens interessant vinden. Ik heb al meerder keren geprobeerd om te gaan praten en lachen, maar het werkt niet. Bij geschiedenis heeft het geen nut.

Ik sta op. Meteen houdt de leraar op met praten. 'Waar ga je heen?' vraagt hij. 'Weg', zeg ik kortaf. Hij knikt en ik wandel het klaslokaal uit.

Ik loop door de gangen, waar niemand staat. De mensen die er staan, kijken mij bang, vooral jongens en verliefd, alleen meiden, aan. Ik geniet ervan. Maar ik heb Sharon de hele dag niet kunnen pesten! Waar is ze?

Ik loop naar de verzuim. Het meneertje zit me met gemengde gevoelens aan te kijken. Je weet immers nooit wat ik ga doen, en dat wil ik ook zo houden. 'Kunt u even het rooster van Sharon uit V2V opzoeken?' vraag ik met de nodige spot in mijn stem. Het mannetje begint meteen met typen. 'Ze is niet op school', zegt hij. 'Wat voor reden?' blaf ik. 'Geoorloofd afwezig. Niet ziek'. Ik frons mijn wenkbrauwen enloop naar mijn kluisje. 'Ronaldo! Ronaldo!' hoor ik een meisjesstem roepen. Ik draai me om. Wie waagt het om me zo na te roepen?

Ik zie Jasmin op me af komen. Ze gaat voor me staan. 'Ja?' zeg ik minachtend. 'Ik was afwezig en je zat met een meisje te flirten. Heel de school weet het!' zegt ze verontwaardigd. 'Ja, niks mis mee', zeg ik. 'Tuurlijk wel! Je hebt een vriendin en je gaat lekker met een ander? Heb je niet genoeg aan mij?' vraagt ze met tranen in haar ogen. Ik veeg haar donkerblonde haar opzij en kijk diep in haar donkergroene ogen. 'Had jij maar niet ziek moeten zijn, schat', zeg ik. Ik zie een bom van verontwaardiging in haar ogen. Ik heb geen zin in ruzie op school, dus leg ik mijn hand op haar mond. Ik kus nooit in school. Wat gepruttel komt uit haar mond en speeksel op mijn hand. 'Verdikkie', zeg ik en veeg het af aan haar shirt. 'Sorry', zegt ze. Ze is zo zwak. Bloedmooi, maar heeft geen karakter. 'Het was niks, schat', zeg ik. Waarom zeg ik schat? Ik hou niet eens van haar. Ik heb haar alleen genomen om haar lichaam, voor de rest niks. 'Ga nu maar weer', zeg ik. Ze loopt meteen weg en ik kijk haar na en slaak een diepe zucht.

Over naar Sharon. Waarom heb ik haar niet kunnen irriteren, zodat haar blauwe ogen zo gaan glimmen van haat en irritatie? Ze is dus afwezig. Nou, mooi. Dan ga ik eens even een bezoekje aan haar huis brengen.

Een klein kwartier later zit ik in mijn BMW. Ik race naar het huis toe. Heerlijk, die adrenaline die door je lijf giert.

Een klein halfuur later zet ik mijn auto op slot. Ik kijk even naar het huis. Mooi huis hoor, maar niks is mooier dan de mijne. Ik grinnik in mezelf. Je hebt toch een mooi ego, Ronaldo.
Ik bel aan net zoals fatsoenlijkr mensen dat doen. Ik wacht. Natuurlijk komt er niemand. Ik bel nu iets minder beleefd en er komt een kleine vijf minuten later een vrouw aan de deur. 'Hallo', zegt ze. 'Hallo. Sharon Whitehitt woont hier toch?' zeg ik brutaal. Dat lijkt jammer genoeg niet goed bij haar te werken, want ze wil meteen de deur dichtgooien. Net op tijd zet ik mijn voet ertussen. Ik kijk haar zó moordlustig aan, dat ze wit wordt. 'Ik ben hier de huishoudster, doe me niks', zegt ze wanhopig. Het doet me goed dat ik gewonnen heb. Zoals altijd.

'Waar is ze?' vraag ik. 'Wie?' vraagt ze dom. 'Sharon Jacky Whitehitt!' roep ik geïrriteerd. 'Ze is op zakenreis met haar vader', zegt ze. 'Daarom ben ik hier, om het huis te onderhouden'. Ik trek mijn wenkbrauwen een eind op. Dat is raar. Een meisje van 18 op zakenreis? Ik haal mijn voet weg tussen de deur en loop naar mijn auto zonder de huishoudster nog een blik waardig te keuren.

Als ik in mijn auto zit, denk ik na. Ik heb geen zin om op haar terugkomst te wachten. Maar wie zegt eigenlijk dat het waar is wat de huishoudster zegt?

Er is maar één mogelijke manier om dat te controleren.

Ik stap uit mijn auto bij school en zet hem op slot. Meteen loop ik naar de verzuimcoördinator. 'Rooster van Alex, vriendin van Sharon', zeg ik. Hij snapt me meteen. Het is immers bekend over heel de school. 'In 207', zegt hij. Ik knik en loop meteen naar de tweede verdieping.

Voor het lokaal hou ik halt en open de deur. Zo te zien maakt het nogal wat indruk, aan de draaiende ruggen en hoofden te zien. Een voldaan gevoel maakt zich van me meester. 'Alex, meekomen', blaf ik. Een meisje bij het bureau staat op. 'Geen tas'. Ze draait zich om en loopt naar me toe. Ondertussen kijkt ze me vernietigend aan. 'Hou die storm in, meid', zeg ik en glimlach.  'Noem me geen meiske', sist ze woedend.

Ik brom iets onverstaanbaars tegen de klas en smak de deur achter me dicht. Ik loop een eindje verder, waar niemand staat. 'Alex, waar is Sharon?' val ik met de deur in huis.

'Hoezo? Mis je haar?' vraagt ze en ik weet meteen dat ik de verkeerde keus heb gemaakt. Ik had beter Sam kunnen nemen, die is nog bang voor me. Deze moet daar wat meer van overtuigd worden dat ze bang voor me moet zijn. 'Ik vraag wat', zeg ik dreigend. Ik zie dat ze nog een opmerking wil maken, maar ze houdt zich in. Verstandige meid. 'Ik weet het niet', zegt ze en ze probeert zo eerlijk mogelijk te klinken. Ik weet alleen, jammer voor haar, dat ze liegt. Beste vriendinnen weten meestal waar de ander uithangt. Vooral op school. Ik ga dus daarvan uit, en zet een stapje dichter bij haar. Zij zet een stap achteruit, en ik een iets grotere dichterbij. Je kunt goed meiden intimideren, Ronaldo. Ik geef mezelf een schouderklopje in gedachten.

Alex kijkt nu wel bang. 'Ze.. ze is op zakenreis', zegt ze. Meteen doe ik een stap achteruit, waardoor ze wegglipt. Waarom is zij op zakenreis?! Meisjes van achttien moeten toch studeren? Misschien studeert ze daar, om later zakenvrouw te worden. Diep nadenkend loop ik naar de aula.

Het gaat echter niet door zijn hoofd dat Sharon op missie is.