DİLHU

3 . BÖLÜM ♡

Güneşli bir gündü bütün sevdiklerim yanımdaydı. Bahçede toplanmıştık her zaman ki gibi. Kahkalarımız havada uçuşup ordan gökyüzünde ki bulutlarda saklanıyordu.

Mutluydum , Mutluyduk... huzurluyduk.

Hemen sağ ve sol tarafımda k sevdiğim iki kişi oturmuş birbirlerine anlattıkları neyse kahkaha atıyorlardı. Önce sağ tarafıma baktım her zaman ki gibi güzeldi duru bir güzelliği vardı. Gülünce kısılan gözleri sol yanağında oluşan gamzeyle hayran bırakıyordu kendini bana. Masum bir yüzü vardı masum du o ama her insan günah işlemistir. Günahsız kul yoktu herkesin bir hatası vardı belki birçok.

Sol tarafımda duyduğum kahkahayla sol tarafıma döndüm. Önce bembeyaz Dişlerine takıldı gözlerim sonra saçlarına. Saçları aynıydı. Aynı renk aynı şekil aynı boyut, ne kısa ne uzun . Gözleri ışıl ışıl dı. Zaten ona ne zaman baksa gözleri bir farklı olurdu. Annem onun gözlerinde oluşan ışıktı.

Abim vardı hemen karşımda. Köpeğin' e mangal da yaptığı etleri yediriyordu. Küçükken benimle de ilgilenirdi böyle. Yemeğimi yedirir sonra parka çıkarırdı. Annemle babamın bana verdiği cezaları ben üzülmeyeyim kendi üstlenir di ama bilmezdi ben yine üzülürdüm benim yüzümden ceza almasına. Babamdan sonra gelen küçük adam dı o benim için . Babam ' a büyük adam derdim abime ise küçük adam.

Çaprazıma baktım o vardı. Çocukluğum , ilk kalp çarpıntım , ilk aşkım, ilk hayal kırıklığım, ilk umudum, ilk umutsuzluğum.. Birçok ilkimi alıp götürmüştü kalbimle beraber.

Hayallerimi yaşatan küçük çocuktu o. Şimdi ise kendi elleriyle can verdiği Hayallerimi öldüren azrail di savaş.

Savaşımdı o benim . En büyük savaşım. Kaç kere yenik düşüp ağlayarak pes edip öldüğüm Savaşımdı . Ama sonra bir dudak kıvrılmasıyla yeniden can bulduğum umudumdu.

Kimsenin sesini duymuyordum sadece atılan kahkalar doluyordu kulaklarıma . Sorgulamadım mutlular ise sorun yoktu. Özlemiştim annem ile babamın sesini. Dudaklarından çıkan kızım kelimesini Seslerinde ki kızım derken oluşan şefkati, sevgiyi.

Ben bunları düşünürken kahkaha atılan sesler kesildi. Ne olduğunu anlamadım sonra gökyüzündeki mavilikler kayboldu ardından bulutlar çekilip gözden kayboldu. Maviliklerin yerini siyah gökyüzü alırken bulutlar da yerini şimşeklere bıraktı. Korkardım Şimşek seslerinden. Gürültü bir Şimşeğin aydınlanıp yüzüme çarpmasıyla ellerimi yüzüme kapatıp dönüp anneme sığındım ama yerini bir boşluğa bırakmıştı. Tekrar bir Şimşek sesiyle sol tarafıma dönüp parmaklarımdan görebildiğim kadar babamı aradım. O da yoktu. Birden kaybolmuşlardı oysa ki biliyorlardı şimşekten deli gibi korktuğumu. Peki neden gitmişler di?