DİLHU

4. BÖLÜM ♡

Kaybetmiştim. Sevdiğim herkesi. Annem ile babam ölürken bile birbirini bırakmamıştı , biz de mezarlarını yan yana gömüp rahat uyusunlar istemiştik. Abim ile beni de birbirimize emanet etmişlerdi. Sürekli , bize bir şey olursa siz birbirinize emanetsiniz derlerdi. Ölümlerini beklemiyordum. Ölümü zaten kimse beklemezdi ölümün saati zamanı yoktu. Azrail in seni ne zaman ziyaret edeceğini bilemezdin. Annemlerin azraili benim de azrailim oldu. Çocukluğumu aldı benden. Diğer çocuk yarımı Annemlerin Canıyla beraber götürdü. Her çocuk gibi tam büyüyemedim ben diğer çocuk yarımın boynu büküktü. Mesela her şeyi tam algılayabilecek yaşta annem, babam yoktu. Parka gittiğim zaman Diğer çocuklar gibi kahkahalar atamazdım  , çığlık attıp gülemezdim. Küçük ellerime Kum eşyalarımı alıp Kum ile oynuyormus gibi yapıp annesi ve babasıyla eğlenen çocukları izleyip tebessüm ederdim. Yüzlerini tam hatırlayamadığım annem ile babamı onların yerine koyup kendimi de o çocuk olarak düşünürdüm. Abim ise beni Kum oynuyor diye zannedip bana her eve gittiğimizde  'eğlendin mi ' derdi. Sadece tebessüm edip evet derdim. Şimdi ise hatırlıyorum yüzlerini , geçmişten kalan bir kaç fotoğraf ve güzel anıyla fakat Öldükleri zaman ki anı bütün güzel anıyı silip hepsini siyaha boyuyordu.  Ne zaman o güzel anıları tam olarak hatırlamaya çalışırsam da beynim hep Öldükleri gece ye yönlendiriyordu beni.

Ben abime ,annem ve babamdan kalan emanettim o da benim emanedimdi. Sahip çıktım ben ona. Kızlardan kıskandım onu , o kızlar abime beni unuturur gibi düşünceler kurup onları lime lime etmek istedim. Bırakmadım ben onu. Ama o bıraktı beni , emanette ihanet etti . Beni başkasına bırakıp kilometrelerce uzağa gitti. Oysa ki bana seni bırakmam demişti ve abim gittiği gece bana ilk kez verdiği sözü tutmadı.

Şimdi ise çocukken ne kadar da bencilmişim diye düşünüyorum . Annem ile babamı kaybediktten sonra abim ve halam yanımdaydı. Fakat ben  küsmüştüm  çocukluğuma. Diğer çocuklar gibi olmak istiyordum. Abimin beni parka götürmesi,  Halamın beni banyo yaptırması bana yetmiyordu.  Ben , beni babam parka götürsün ve annemin de  banyo yaptırmasını isterdim. Abim ve halam yetmezdi bana. Bencillik yapmıştım. Bencillik yaptığımı ise şimdi ; bu koca evde yalnız bir şekilde sağ elimde hafif bir içki bardağı, sol elimde ise ailece son çekildiğimiz mutlu fotoğraf  karesine bakıp  anlıyordum. 

Abim ve ben , annem ile babamın ortasına kurulmuştuk.  Annem sol kolunu omzuma atmış elli abimin omzunun üzerindeydi.  Babam ise abimin hemen solunda ,sağ kolunu abimin omzuna atmış elini annemin koluna sarmıştı.  Biz ise abimle sarılmış yanak yanağa vermiştik.  Annemle birbirimize benizyorduk ve ben bunu fotoğraflara bakıp anlıyordum. Fotoğraflara bakıp en azından  elimde bunlar var diye şükrediyordum. Keşke biz  hep bu fotoğraf karesinde olduğumuz gibi kalsaydık. Kimse gitmeseydi. Kimse olmasaydım.