Uzay Gözlü Kız

Bölüm 15 "Düş Kapanı"

Mutluydum.Bir nedeni yoktu.Sadece içimde hareketlenen birkaç duygu vardı ve bu beni mutlu ediyordu.

Castiel ile anlaştığımız yere doğru ilerliyordum fakat yol bitmek bilmiyordu.Sanki benim hee adımımda daha da uzuyordu...Fakat ben ses çıkarmıyor devam ediyordum...İçimde ki hareketlenmeye sırıtırken sonunda yol bitmiş Castiel'in yanına gelmiştim.

Evrenin aynası gibi olan gözlerim onun sisli gözlerini bulduğunda sırıtmam yüzümde dondu.

Bana çok farklı bakıyordu...Sanki...Yabancıymışım gibi...

"Castiel?"

"Efendim ucube?"

Kulaklarıma ulaşan sesi beynim algıladığında şok dalgası sarmıştı benliğimi...

"E-efendim?"

Duyduklarımı kabul edemiyordum.Bu yüzden tekrar sormuştumSırıttı...İlk tanışıtığımız zaman ki gibi soğuk mesafeli ve...ve hissiz...

"Ne zannettin.Sırrını öğrendiğimde yanında duracağımı mı?"

Gözlerim hafif dolduğunda sesimi çıkaramıyordum.Kırılan kalbimin parçaları ruhuma batmış nefes almamı zorlaştırıyordu...Yutkunamıyordum bile...

Yine o yalnızlık hissi kavramıştı bedenimi...

Ne olmuştu birden bire?!

"Ca-castiel."

"Acınası...Zavallı.Ben asla yanında olmayacağım.Asla!Sense yalnızlığında kaybolup gideceksin!"

Başımı inanamıyormuşçasına sallamaya başladım,

"Hayır...Hayır!!"

Derince çektiğim nefesle gerçekçiliğiyle bana ölümü yaşatan kâbustan uyanmıştım...

Sık sık çektiğim nefesler ile birlikte kendime gelmeye çalışıyor fakat bir türlü sakinleşemiyordum.En azından çevremde ki sesleri algılamaya başladığımda Castiel'in endişeli gözleriyle bana seslendiğini fark ettim,

"Medusa?!"

Elleriyle yüzümü kavramış ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.Ardından gözlerini kıstı,

"Sen yine kâbus mu gördün?"

Sadece başımı sallayabilmiştim.Castiel yine beni göğsüne çekti ve saçlarımı okşamaya başladı....Ve ben yine o duyguyu hissetmeye başladım.Şevkat...

Ellerim geçte olsa Castiel'in beline dolandı...

"Biraz daha iyi misin?"

"İyiyim"

Değilim...O gördüğüm kâbus tekrardan gözlerimin önüne serildiğinde içim titredi.O...o beni bırakmayacaktı değil mi?O bunu yapmayacaktı!

Kafamı kaldırdığımda yüzüne kondurduğu buruk gülümsemeden bana inanmadığı ortadaydı,

"Sana inanmış gibi yapıyorum...Madem uyandın,hazırlan.Öğretmen bugün herkezi ortada ki yerde toplanmasını istemiş."

Kaşlarım havalandı,

"Kim haber verdi?"

"Bir çocuk,1 saat öncesinde geldi."

Sadece başımı salladım.Castiel de odadan dışarı çıktı...

Kafamı ellerimin arasına aldım ve derin nefeslerle kâbusumu dindirmeye çalıştım...Neden bilinçaltım en mutlu olacağım sırada bana böylesine oyun yapmak zorundaydı?