YEŞİL GÖZLÜ DEV

(Medyadaki Aslı.)

Kısa boylu olmak dev olmaya engel miydi? Ne yani illahi bir hikayenin baş kahramını olabilmek için yakışıklı olmak mı gerekliydi ? O, yani devim ne yakışıklı nede tipsizdi. Onunla ayrı düşünelemeyen göbeği ve hikayelere konu olacak yeşil gözleri en belirgin yanıydı. Onu asıl dev yapansa bakışlarıydı.

Peki ya kız... o kuğu gibi uyuya kalan prenseslerden farklıydı. Uyandığında kuruyan ağzı, yastığın kenarına akan salyası onu prensislikten uzak tutuyordu. Zaten bir hikayeninde prensesi olmak istemiyordu. O yıllar önce seçmişti yalnızlığı. Bir kuyuya hapsolduğunun farkında bile değili. Tutunacak dallarını bile, düşerken o karanlık kuyulara, hepsini teker teker kırmıştı. Kendinin üstüne sürmüştü demir parmakları. Sessizliği yalnızlığı sevmişti. Alışmıştı. Sadece onu yıpratan içgüdüleriydi. İçinden bir ses

-"Bu düşmek değil. Bu sadece başlangıç. Bu kuyularında dibi var." diyordu. Korku içine gitgide hapsoluyordu. Ve adım adım ateşlere yürüyordu.

Tarih:05 Nisan 2015

Gece 4'te uyumuştu. Telefonun o arsız çalışı onu uykusundan uyandırmaya yetmişti.

-"Efendim"

-"Aslı benim Mehmet "

-"Efendim abi"

-"Sana iş buldum"

-"İş mi?"

-"Hemen giyin çık seni bekliyorlar. Adresi mesaj atıcam. Görüşürüz "

-"Abi ben ...offf kapattı ya. " Saçlarını sinirlerle kaşıyıp boş tavana baktı. Belki çalışırsam hayata tekrar dönerim diye düşündü. Ve yeniden hayata dönmeye karar verdi. Hemen yataktan kalkıp duşa girdi bir kaç dakşka sonra çıkıp havluya sarılmış vücuduna baktı. Başına doladığı havluyu açtı. Dalgalı saçlarına dokundu. En son o böyle dokunmuştu. Onun kokusunu sanki duyuyordu. O sebşyor diye değiştirmemişti şampuanını. Hala saçları papatya kokuyordu. Aynadaki görüntüsünde üzgün kız görmek onu kendine getirmişti. Eline saç kremini alıp saçlarını kremledi. Üzerine geçirdiği kot pantalon ve beyaz gömleğiyle görüşmeye gitmeye hazırdı. Eline telefonu alıp adrese baktı. Beyaz eşya yetkili servisi yazısını görünce şok oldu. Adres şehrin merkezindeydi. En fazla yarım saatini alırdı. Hemen su ısıtıp bir kahve koydu. Eline aldığı kupayı sıkıca sardı camdan dışarı bakıp oynayan çocukları izledi. Bir iç çekip camı açtı avazı çıktığı kadar

-"Hayat size güzel size" diye bağırdı. Çocuklar seain geldipi tarafa bakıp

-"Aslı abla yine delirdi" deyip gülüştüler.

-"Bekleyin oğlum siz bekleyin" diyip sokağa fırladı. İp hoplayan çocuklara hiçbir şey demeden ipin arasına daldı. Çocukların kahkası eşliğinde ip hopladı. Çocukla çocuk olurdu. Sadece sevene aşık, aşığa sevda olamıyordu. Yanmaya yakındı yürüyordu sessizce. Adım adım gidiyordu.