YIKIM

1.YIKIM

Bölüm şarkısı:

Adele. Million years ago

Hayatını anlat deseler, tek kelimeyle herşeyi açıklardım. YIKIM. Doğru kelime buydu. Benim hayatım yıkım dan ibaretti. Hayatımı anlatabilmem için tek kelime Yıkım ken, yaşadıklarımı anlatmam tek kelimeye sığmıyordu. Romanlara kitap olacak, üç cilt kitaba sığdıramayacağım acılarım, hüzünlerim ve düşüncelerim vardı benim.

Annemi bir yıl önce kaybetmiştim. Beraberinde yaşamayı, huzuru, mutluluğu da kaybetmiştim. Hiçbir şeyin suçlusu ben değildim. Benim hakettiklerim bunlar değildi. Ben koca bir yıkımın içindeydim. Kimileri için küçük tü bu yaşadıklarım. Benden daha kötüleri vardı bunu biliyordum.

Annemi kaybetmiştim. Hem de ailem den bir kişi yapmıştı bunu. Babam. Bana kazada öldüğünü söylemişlerdi. Belki kazada ölse hayattan bu kadar nefret etmezdim. Annemin katiliydi babam. Bu gerçeğin hiçbir şeyle üstü kapatılamıyordu.

Bende oradaydım. Görmüştüm. Beni kaza diye kandırmışlardı. Hiç acımadan çekmişti tetiği. Şoka girmiştim. Babamın gözünü kırpmadan annemi vurması...

Ama onu hapse attırabilmek için elimden geleni yapacaktım. Her ne kadar bu kişi babam olsa bile.  Oturup yas tutmanın manası yoktu. Bir senedir hiçbir bok yapmadan onun istediklerini yapıp dayak yemek değildi benim hakettiğim. Gerekli olan tek şey katil olduğuna dair delillerin olmasıydı. Bulacaktım.

Bir hafta odamdan hiç çıkmamıştım. Evimizde çalışan görevli Esma abla yemek getirmişti kaç defa. Ben kapıyı açmayınca babam kendime zarar verdim sanıp kapıyı kırmıştı. Ondan uzak durmuştum. Kaçmıştım. Kaç kez kıriz geçirmiştim.

İntihar girişimlerinde bulunmuş, babamın bana yaklaşmasına izin vermemiştim. Birde yalandan timsah gözyaşları yok muydu?

Yıkılmıştım. Tükenmiştim. Hayattan bir haberdim. Çaresizdim. O gün tüm gerçekliğiyle beynimin içinde kendine yer edinmiş, her geçen gün silinmek yerine kendine daha büyük bir yer ediniyordu.

Acısı dinmiyordu. Unutamıyordum. Belkide kabullenemiyordum. Annemin mezarın gitmeye utanır hale gelmiştim. Babam yüzünden kendimden, annemden utanıyordum.

O gün, Rüzgar lardaydım. Rüzgar benim en yakın arkadaşımdı. Annem ölmeden önce birçok arkadaşım vardı ama annemden sonra kapılarımı kapatmıştım. O kapının içinde sadece Rüzgar kalmıştı. Gerçek dostumda sadece Rüzgar dı zaten. Bana hep destek olmaya çalışmıştı ama ben yalnız kalmak istediğimi söyleyip odama kimseyi almamıştım.

O an kimseye ihtiyacım yoktu. Annemi istemiştim. Ama gelmemişti.

Rüzgar lardan eve gittiğimde annemgile seslenmiştim. Ama duymamışlardı beni. Evden annem ve babamın sesi geliyordu. Bende  onlara bakmak için yanlarına gittiğimde bağrış seslerinden benim geldiğimi anlamamışlardı. O anda silahın tok sesi evi doldurmuştu ve annemin bedeni yere yığılmıştı.

Annemin yere yığılışını kabul edemiyordum. Koşarak evden çıkmıştım. Belki döndüğümde annemin bedenini  yerde görmem umuduyla.

Evet. Bedenini yerde görmemiştim. Babam kaza yaptığını, tüm müdahalelere rağmen kurtarılamadığını söylemişti. İnanmamıştım. Doktoruyla konuşmaya gitmiştim. Babam doktorla bir ön görüşme yapıp, sonra beni görüştürmüştü. Babam ayarlamıştı doktoru.

Silahın sesini , annemin yere yığılışını, babamın silahı ateşleyişini hatırlıyordum. Bu beynimin bir oyunu değildi.

Benim hayatım bundan ibaretti. Bir yıkımdan. Oysa bir sene öncesine kadar ne kadar da mutluydum. Arkadaş çevrem genişti. Duvarlarım yoktu mesela. O olaydan sonra bilinen, çalıskan bir iş adamı olan babam olacak herif iflas etmiş eve haciz gelmişti. Bizde elimizde kalan son parayla bir apartman dairesi taşınmıştık. O değişmişti. Babam değismisti. Bana el kaldırmayan adam dayağını eksik etmiyordu bedenimden. Her zaman,iyiliğe yönlendiren babam içkisiz eve girmiyordu. Çalışmıyordu. Ama her zaman içki alacak parayı buluyordu. Ben çalışıyordum. Bir kitapçıda. Ama bundan babam olacak herifin haberi yoktu. Çünkü o yediremezdi kendine. Mehmet Duru'nun kızı Kumsal Duru bir kitapçıda çalışıyor dedirtmezdi.