My Neighbor Stole My Diary

2. Na ah, sorry schat

{Jessica}

Ik sta met moeite op en draai me weer om naar Austin. Ik schud mijn hoofd. 'Jij hebt hem wel! Ik zag je erin lezen.' Austin grinnikt. 'Hoe kun jij dat weten, Jessica Taylor?' Ik slik. Nu ben ik betrapt. Hij weet het. Hij weet mijn geheim. Ik kan mijn verrekijker nu wel weggooien... Ik ben gewoon betrapt op stalken. Ik begin te ademen als een hond. Nee, als een meisje die net haar dagboek kwijt is geraakt en weet dat haar buurjongen hem heeft. Austin staat met zijn handen over elkaar en wacht tot ik iets ga zeggen. Ik kijk gestrest om me heen. Austin heeft mijn dagboek. Hij heeft het gelezen. Austin Hale... hij... hij heeft... mijn dagboek... gelezen. Bij die gedachte begint alles om me heen te draaien. Ik grijp naar een kast die naast me staat. Ik leun erop en wacht tot de duizeligheid weg gaat, wat niet helpt, want alles duizelt nog meer. 'Jessica? Je wordt nogal bleek. Gaat het wel?' Gaat het wel? Wat is dat nou weer voor domme vraag. Ik ga flauwvallen. 'Nou...-' voor ik mijn zin af kan maken, val ik op de grond. Leuk.. daar lig je dan. Op de grond in de kamer van Austin, een van de populairste jongens van de hele school. Natuurlijk is Rowan populairder, maar het gaat om het idee.

Alles voor mijn ogen word wit en ik hoor dat Austin tegen me praat. Klinkt wel schattig, maar het helpt niks. Dus hij kan nu we stoppen.

Ik open langzaam mijn ogen en kijkt om me heen. Austin zit naast me en ik lig op zijn bed. Ik sta snel op. 'Ik ga maar weer eens, doei' ik loop naar zijn raam en klim er met een beetje, na ja, heel veel moeite doorheen. Ik hoor Austin zacht lachen. Ik zucht en spring uit het raam alsof het me niks doet. Ik beland in de water plas die me heel bekend voorkomt... Weer krijg ik een waterlaag over me heen. Ik kijk niet achterom en loop weg. Ik neem een aanloop en probeer op het dak van onze schuur te springen. Ik val -zoals gewoonlijk- in de tuin. Komt me ook bekend voor. Ik sta op en loop naar de voordeur. Als ik naar binnen wil lopen bedenk ik me dat ik niet naar buiten mocht en mijn kamer moest opruimen. Ik draai me in een snelle beweging om en klim via een hek op het dak van de schuur en loop naar het raam van mijn kamer. Ik draai me even om en zie dat Austin me staat te bekijken. Hij grijnst. Ik zicht en steek mijn middelvinger op.

Eenmaal binnen in mijn kamer bedenk ik me dat ik helemaal niet meer naar mijn dagboek heb gevraagd. Ik sla me tegen m'n voorhoofd en pak mijn snel mijn mobiel.

'Hey Emma, je spreekt met mij, Jessica, ja, ik bel je om een noodgeval, ik ben mijn dagboek kwijt en ik weet zeker dat Austin hem heeft, want ik zag hem ermee en-'

'Wacht, wat? je bent je dagboek kwijt??'

Ik knik -wat ze toch niet kan zien- en ga verder met praten.

'Ja en jij kunt mij helpen, dat denk ik tenminste. Ik dacht, als jij naar hem toe gaat en hem gaat versieren of nog beter... Neem verkering met hem.' roep ik. 'En dan ga je zijn kamer doorzoeken of gaat hem vragen om mijn dagboek en dan-'

'Na ah, sorry schat, maar ik ga hem niet versieren. Kom op, jij kunt hem ook versieren. Neem verkering met hem en dan gaat hij van je houden en dan geeft hij je dagboek terug.'

Ik zucht. Dit was niet mijn plan. Ik ga geen verkering met hem nemen. Wat hij waarschijnlijk toch niet eens wil. Zie je het al voor je: de nerd van de school, met de populairste jongen van de school?

'Nee Em, please, kun je niet gewoon... ach laat maar. Ik bedenk wel iets. Doei.'

Ik wacht tot Emma heeft opgehangen en zucht. Laat ik mijn kamer een beetje opruimen. Misschien kom ik mijn dagboek dan tegen en is het probleem opgelost. Ik begin met opruimen en intussen denk ik diep na.

Opeens heb ik een fantastisch plan! Zoals altijd natuurlijk. Mijn ideeën zijn altijd fantastisch. Ik ruim mijn kamer op en vraag dan aan mam of we op visite kunnen gaan bij Austin en dan ga ik mam vragen om met Austins moeder over mijn dagboek te beginnen en dan moet hij hem vast wel terug geven van zijn moeder. Is dat niet een geweldig plan? Ik ben gewoon geweldig!