De vrekkige kolibrie (#Wattys2016)

2

Na het ontbijt ruimde ik de tafel af en zette het op het aanrecht. De regel hier was: het oudste gebroedsel ruimt de tafel af, de rest van het gebroed wast en droogt het af. De ouders zetten het neer in de kasten. Waarom de ouders het terug zetten, is omdat het wel vaker voorgevallen is, dat kletterde alles op de grond als ook maar één van de kinderen het terug zou gaan zetten.

'Ma,' riep Lau. Lau was het zusje die na mij geboren is, de één na oudste. Zij was in, tegenstelling tot mij, het favoriete en meest geliefde nageslacht. Zo wel door mijn ouders als door mijn broertjes en zusjes.

'Ja, wat is er?' Mijn moeder klonk altijd kalm, ook als ze het eigenlijk niet was.

'Mijn veren kam is ineens weg, heeft u hem gezien, mam?' Lau keek onthutst.

'Nee, waar heb je hem voor het laatst gezien, liefje?' vroeg ze op kalmerende toon. 'Dan gaan we samen even zoeken.'

'Op de slaapkamer, daar heb ik al gekeken en ligt hij niet.'

'Xylander, kom is hier!' Ik hoorde mijn naam.

'Ja,' zei ik en trok mijn wenkbrauw omhoog. Wat zou er nu weer zijn, ik heb niets fout gedaan, vandaag dan...

'Heb jij Lau haar kam ergens gezien? Ze is hem kwijt.' Mijn ma keek me schuldbewust aan. Dacht ze nu serieus dat ik zo'n saaie veren kam met roze glitters erop zou pakken?

'Xy, waar heb je hem gelaten?' Ja, ze dacht het dus serieus.

'Waarom zou ik zo'n vreselijke glitterende kam van haar pakken? Nooit van mijn vogel-leven dat ik dat ooit zou doen.' Ik ging al bijna over mijn nek bij die gedachten.

Ze hief haar hoofd op en liep weg om verder te zoeken naar de kam. Lau begon steeds meer gestrest te raken om het idee dat haar veren kam zoek was. Meiden vonden hun uiterlijk zo belangrijk, ik, als jongen, begreep er niets van. Waarom zou je uren lang je veren borstelen, een geur opspuiten of je veren nog meer glanzend maken dan ze al zijn. Dan verspil je toch tijd voor andere dingen die wel nodig zijn in een vogel leven.

'Xylan?' Pèpin bewoog zijn linker vleugel heen en weer voor mijn kop, om mij wakker te maken uit mijn gedachten.

'Wat?' Geïrriteerd keek ik mijn broertje aan.

'Weet jij wanneer de oefen vlucht begint vandaag?'

'Ten eerste is het een oefen ritje.' Ik legde de nadruk op "ritje". 'Ten tweede moet je kijken op de klok in het midden van het bos. Dan weet je dat het om twaalf uur precies is.' Ik rolde met mijn ogen. Hij leert het ook nooit.

'O, nee! Als mijn veren kam dan maar terug is!' jammerde mijn oudste zusje.

Ik schoot in de lach. 'Dat je - je er druk om maakt, het maakt niemand uit of je veren geborsteld en gekamd zijn. Er kijkt toch niemand naar je,' pestte ik haar. Lau keek me woedend aan en ging voor me staan.

'Dat zeg jij, wijsneus. Ik wed dat ik eerste word van iedereen en jij vijfde.' Lau dreigde alleen met weddenschappen als ze écht en dan bedoel ik écht kwaad was.

'Oké, wat krijg ik als ik eerste word en wat krijg jij van mij als jij gelijk krijgt?'

Lau begon nadenkend te kijken, het zou wel even duren voor ik antwoord zou krijgen. Als ze boos was duurde het vrij lang voor ze weer nadenken kon, op de manier waar ze normaal mee nadacht. Daar kwamen weliswaar, op sommige momenten, fantastische ideeën uit, maar ik kon zelf beter nadenken en een idee bedenken dan haar. Helaas voor haar bespaarde ik mezelf die moeite. Zij begon met dreigen en een weddenschap, dan zal zij ook moeten komen met ideeën komen wie wat krijgt en wanneer.

'Ik hoor het wel. Je hebt tot het oefen ritje begint,' zei ik. Ik liep langs haar heen naar buiten toe.