De vrekkige kolibrie (#Wattys2016)

4

Ik bonsde met mijn vleugel op het krakkemikkige deurtje. De merel stak zijn hoofd om de deur en trok me in een snelle beweging mee naar binnen. Struikelend kwam ik tot stilstand.

'Was dat serieus nodig, Dexter?' siste ik kwaad. De merel rolde met zijn ogen.

'Wil je gezien worden anders?' Hij keek me vragend aan. Ik schudde mijn hoofd, als ik was gezien was alles waar we naar toe hadden gewerkt verpest. 'Nou dan. En nu je snavel dicht houden, als je niets nuttigs te zeggen hebt.'

'Zo,' grimaste Dexter, 'nu dat is gezegd gaan we maar is aan het werk.' Hij lachte kort en schril. Zijn lach bezorgde me een rilling over mijn rug. Af en toe was hij echt angstaanjagend, maar juist daarom had ik hem gekozen om met hem een plan uit te broeden. Ik zou de vogel der rijk worden, ik zal alles gaan besturen. Dexter zal mijn rechterhand worden en eer krijgen, dat was het enige wat hij ervoor terug wilde. Morgen zal ik de nieuwe koning worden.

Ons plan was nog niet helemaal af, maar we werkten hard om hem af te krijgen. Ik had er zin in, dan hoefde ik alleen maar om iets te vragen en ik zou het meteen krijgen. Alles zal naar mijn wens zijn en ik zal regeren, ik word de beste koning die er ooit is geweest en zal zijn. Niemand zal er tegen op kunnen.

De ideeën die we hadden schreven we op en tekenden ze uit tot we een doordacht plan hadden. Na een tijd was het plan af. We hoefden hem alleen nog maar even te perfectioneren en dan was het tijd om het plan uit te voeren. Ik wreef in mijn handen van genot. Plotseling werd ik uit mijn gedachten gerukt en werd tegen de muur aan gesmeten. Verbaast keek ik op, wat was dit voor een actie? Een gestalte, een vogel die iets kleiner dan ik was, kwam naar me toe en boog zich over me heen.

'Na het oefen ritje kom je meteen naar de beek. Vertel hier niemand over,' fluisterde Dexter in mijn oor. De merel keek me doordringend aan.

Ik knikte langzaam, hopend dat niemand dit had gezien. Morgen was de dag, ik wist wat er zou gebeuren, ieder zou míj gaan aanbidden, het word mijn vogelrijk, míjn rijk en niet die van niemand anders. Ieder gaat doen wat ík zeg.

Dan zullen mijn ouders eindelijk mij gaan zien als hun eerste kind, niet als een achterlijk slaafje. Dat zal ze bezuren. Mijn broertjes en zusjes zullen hard moeten gaan werken voor de kost, maar ze zullen beroemd worden in het vogelrijk, mijn vogelrijk. De buren zullen moeten werken voor hun leven, net als alle andere vogels. Ik lachte om mijn gedachtegang.

Ik hoorde de fluit snerpend in mijn gehoor. Het was tijd voor het oefen ritje.

Ik legde de spullen gauw terug op hun plek en vloog weg. Als ik niet snel was zou ik te laat komen en mocht ik niet meer meedoen. Dan had Lau sowieso al gewonnen, ze zou dan dagen tot jaren me uitlachen en dat kon ik niet gebruiken. Dan moest ik voor een maand mijn zusje haar slaaf zijn, dat zou een regelrechte ramp worden. Word ik de koning en dan moest ik mijn zusje haar bediende spelen. Misschien zou ik haar sparen, dacht ik.

'Succes, Xylander!' riep Dexter me na.

Aangekomen bij de bosrand vloog ik naar de groepje kraaien die de vogels checkten, hun startcijfers gaven en hun een plek ga aan de start. Ik kreeg nummer zeventien om mijn linkerpoot. Een plek zou ik zo krijgen.

'Ik ga echt winnen,' gniffelde een stem naast me. Ik draaide me naar de stem toe. Lau.

'We zullen zien. Succes zal je nodig hebben, jong zusje van me.' Een lach verliet mijn snavel.

'Jij eerder,' beet ze toe.

'Nee, je be-' Ik werd ruw onderbroken door een stem. 'Xylander, kom even naar de startlijn!' Mijn naam werd opgeroepen.

Ik liep er naar toe en wachtte geduldig. Eén van de kraaien zette me neer op de derde rij, helemaal links. Aangezien ik wat groter was werd ik daar neer gezet. De rest van de deelnemers werden omgeroepen en op hun plaats gezet. Lau stond op de tweede rij, schuin voor me.

Nu was het wachten op het startsein.