Terminalde elimizde valizler bekliyorduk.Kimsenin ağzını bıçak açmıyordu,dokunsalar ağlayacaktık.Otobüs gelmişti artık ,valizler yüklendi abim annemle babamın elini öptü bana sarıldığında yanaklarımdan aşağıya doğru yaşlar süzülü verdi o an annemle göz göze geldiklerinde onlarında ağladığını gördüm babam devamlı gözlerini bizden kaçırarak dik durmaya çalışıyordu.Abim otobüse doğru ilerledi arkasına dönüp koşarak babama sarılıverdi.Babam abimin kulağına eğilerek evlat böyle yaparak bizim işimizi daha da zorlaştırıyorsun dedi ve koluna girip onu yerine oturttu.Otobüsün hareket etmesiyle birlikte babamda artık kendini tutamadı gözlerinden yaşlar dökülüverdi ve oradan ayrıldık.Biz eve geldikten 15-20 dk sonra abim aradı ilk molalarını vermislerdi.Evde sanki bir matem havası vardı.İlk defa ayrılıyorduk ,sanki rüzgarın ağaçtan bir yaprağı savurması gibi bizde mi kopuyorduk birbirimizden?Ağlamamak için kaçamak bakışlarla odamıza çekildik.Sabah uyandığımda annem abimin aradığını öğlene doğru ineceklerini ve sesinin iyi geldiğini söyledi,sevinmiştim.Çünkü biz yine beraberdik yalnız olan oydu onun için bu daha zordu .Ama alışmalıydı artık ayaklarının üzerinde durmaya.Okullar açıldı yavaş yavaş arkadaşlarla birbirimize alışıyorduk.Abim de baslamıştı .Birde İlker isminde ev arkadaşı vardı.Hemen hemen her aradığında bahsediyordu abim peki kimdi bu ilker nasıl bu kadar kendinden söz ettiriyordu.İlker izmir'li zengin bir ailenin tek çocuğuydu.Öz güveni yüksek,havalı,bi o kadar da yakışıklı bir çocuktu.Ailesi arkadaş ortamından ayırmak için onu buraya kaydettirmişti.Çünkü çevresinde madde bağımlısı,hap kullanan,sigara ve esrar içen eroinman arkadaşlara sahipti ve bunlarla yatıp kalktığı için o da onlar gibi olmuştu.Abim bu durumdan rahatsız olmasına rağmen mecburen onla yaşamak zorundaydı.Tek başina ev kirası ödemesi zordu.Abim için babam belli bir bütçe ayırmıştı.ilk iki ay güzel geçti,herşey yolundaydı.Sınavlar başlamıştı artık ilk sınavlarım çok super geçti.Ama abim için durumlar farklıydı derslerin çok ağır olduğunu söyledi lise gibi değildi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİS PERDESİ
Novela JuvenilHayat işte boncuk gibi yıllar bir ipe diziliyor.İyi günlerim,acılarım,umutlarım tesbih gibi çektikçe başa dönüyor.
