"الو....ايوة ياعم عاشور
انا فالبيت ونازل المستشفى اهو...معزوم ع ايه؟
بتستعبط يامحمد ياعاشور فرح ايه الى احضره فبلدكم
٥ايام كمان!
والى ورايا هنا ؟!
يا حبيبى فرحك ع عينى وراسي بس اعمله فالقاهرة طيب ايه لزمة الشحططه
طب اقفل اقلبها فدماغى وارد عليك، خلاص طير بقى مش طالبة رغى عالصبح"
ركب حسن عربيته وطلع عالمستشفى ، كان معاه معاد مع اول جلسة مع سعد
الى شار عليه يكون فالمصحه او المستشفى بمعنى اصح
يمكن ده يساعده يتخطى مرحلة الاكتئاب دى
سعد: بص يا دكتور حسن متقعدش وتقولى عندك ام عندك اب عندك بلاوى زرقه
انا ابويا هو السبب فضعف شخصيتى
فخوفى طول الوقت
فانى مش عارف احب الى قدامى زى م بيحبنى
وامى الست الفاضلة الى بتكمل بقى م انت فاشل
م انت مبتعملش حاجه
م انت وانت وانت
اخواتى شايفين انى مش راجل مبتحملش مسؤليات
معرفش اكون حاجه
تريقه
ع طول
حسن: والحب! وخطيبتك ياسعد
سعد: خطيبتى مش عارف احبها، مش عارف اوفرلها امان وحماية وانا خايف
حسن: (نفخ) طيب انا قولتلك حاول تتصالح مع نفسك
وانت برضو مش راضى
سعد:انا بكره نفسي اصلا، عايز اموت بقى (ضرب بإيده السرير)
حسن باصصله جامد، حالة تعيته جدا
حسن: تعرف تعيش من غير ناس
سعد: لو اعرف مكنتش تعبت
حسن: انا تعبت يا سعد، تعبتنى
حلك يابنى مش الموت واجه الخوف الى جواك
طلع سعد الى عكس كل حاجة بتكرهها
انت مش عايز تساعدنى يابنى
لا بالحب ولا بالصداقه ولا بمعارف جديدة والا شغل ولا سفر
اعمل ايه تانى !
سعد: يبقى الموت هو الحل
حسن: عامل للموت اوى ياسعد ! رد عليا
يمكن عذاب الى هتلاقيه تحت
فوق ارحم منه
والنبي بلاش كلام فاضى
هنزود جرعه الدوا، وعايزك ترسم ياسعد
سعد:ارسم!
حسن: ارسم وشخبط واكتب وقطع ولزق وقصقص وغنى
