Δυστοπικός Έρωτας

Η νέα γνωριμία..

Σαμάνθας P.O.V

Έτσι όπως καθόμουν ήρεμα στα δρομάκια ξαφνικά ο καιρός... σάλεψε.. Άρχισε μέσα σε ένα πεντάλεπτο να βρέχει καταρακτωδώς και έτσι έπρεπε για ακόμη μια φορά να βρω ένα μέρος να μείνω μέχρι να περάσει η βροχή. Οσο γαμάτη και αν είναι η ζωή στους δρόμους, υπάρχουν πολλά σπαστικά πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίζεις καθημερινά..

Μετά από μισή ώρα -σχεδόν- περπατίματος επιτέλους βρίσκω ένα μισογκρεμισμένο κτήριο που θα μπορούσε να με προστατέψει από τη βροχή. Μπαίνω σιγά σιγά και επιφυλακτικά μέσα μέχρι που συνηδητοποιώ ότι έχω συγκάτοικο. Αν και δεν μοιάζει με κάποιον επικίνδυνο κακοποιό ή κλέφτη, έχω τις επιφυλάξεις μου και το μαχαίρι στη ζώνη -όπως πάντα άλλωστε- και ένα μαχαίρι κρυμμένο μέσα στη δεξιά αρβύλα μου.

Ακούγοντας την θλιβερή ιστορία του ομορφόπαιδου, μου ήρθε στο μυαλό η δική μου, χειρότερη, ιστορία. Αυτή δεν πρόκειται να του τη διηγηθώ ποτέ βέβαια..

Πρίν από 5 περίπου χρόνια είχα αποφασίσει με τι επάγγελμα θα ήθελα να ασχοληθώ στο μέλλον.
Ήταν ο στρατός φυσικά.. πάντα ένιωθα οτι προοριζόμουν για εκεί.. Είχα το θάρρος, την δυναμικότητα και φυσικά τη σωστή σωματική διάπλαση. Όμως οι γονείς μου δεν με προόριζαν για κάτι τέτοιο.. δεν ήθελαν να πάω εκεί και είπαν πως θα το αποτρέψουν πάση θυσία. Και το έκαναν. Δεν με άφησαν να πάω εκεί.. με προόριζαν για γιατρό. Και αυτό με έκανε να τους μισήσω. Δεν με κατάλαβαν ποτέ. Και έγιναν εμπόδιο στην ευτυχία μου. Έτσι εγώ,υπο την δική τους πίεση, έδωσα πανελλήνιες και όντως πέτασα ιατρική. Όλοι χάρηκαν. Όλοι εκτός από εμένα. Ένιωσα απλά... καταδικασμένη..
Όμως.. το χειμώνα της πρώτης χρονιάς που ήμουν στη σχολή σκοτώθηκαν οι γονείς μου σε τριχαίο.. Σίγουρα δεν χάρηκα αλλά ούτε το αφήσα να με πάρει από κάτω.. Ήξερα ότι αυτοί οι άνθρωποι μου στέρησαν την ευτυχία και επιτυχία που θα μπορούσα να έχω.. Έτσι μια εβδομάδα μετά την κηδεία τους, εγώ παράτησα την σχολή και αποφάσισα να μείνω στους δρόμους.. Ήταν η καλύτερη επιλογή μου. Είχα και ένα μεγαλύτερο αδελφό αλλα ήξερα οτι και αυτός θα συμπεριφέρονταν όπως οι γονείς μας, οπότε αποφάσισα να φύγω και να τους αφήσω όλους αυτούς πίσω μου.. και έτσι είμαι εδώ τώρα.

Ύστερα κοιτάζω τον Τζέιμς ο οποίος με κοιτάει με ένα παραξενεμένο βλέμμα μιας και δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόμουν τόση ώρα..
Έπειτα τον κοιτάω και εγώ λίγο. Είναι γύρω στα 3 χρόνια μικρότερος και θα μπορούσα να πω αρκετά ελκυστικός. Τα μαύρα του μαλλιά δένουν όμορφα με τα γαλανά του μάτια και κάνουν αντίθεση με τα μαύρα του ρούχα. Καταλαβαίνω τις δυσκολίες που βιώνει μιας και εγώ είμαι στην ίδια μοίρα. Τότε αυτός παίρνει την απόφαση να μιλήσει: