Wat nooit had mogen zijn - LVDD Spin Off

Erzo

Van alle mensen waar ik tegen op kon botsen, moest ik tegen hem op bosten! Zijn zwarte haar lag mysterieus voor zijn gezicht en ik keek hem angstig aan. Ik voelde zijn ogen over mij heen gaan en slikte.

'Heb je een doekje nodig?' vroeg de jongen opeens. Zijn stem was alles wat ik niet verwachte, hij was aardig en droeg een draadje van bezorgdheid met zich mee. Toch schudde ik mijn hoofd. 'Weet je het zeker?' vroeg hij weer met die aardige stem. 'Ik heb er hier namelijk eentje.' Uit een van zijn broekzakken haalde hij een deels verfrommeld zakdoekje. Wat kon het kwaad dat doekje aan te pakken? Hij had me niet afgeblaft zoals ik dacht dat hij zou doen. Zijn houding leek ook zo anders te zijn dan ik verwachtte toen hij dat mes op gooide. 'Ik bijt niet hoor,' zei de jongen lachend mijn twijfelende gezicht gadeslaand. De lach deed mij realiseren hoe moeilijk ik eigenlijk deed en ik pakte het zakdoekje aan. Voorzichtig begon ik de koffie van mijn jas af te deppen en daarna ook mijn gezicht.

'Euhm,' zei de jongen. 'Er zit daar nog wat.' Verschrikt wreef ik over de plek waar hij naar wees, maar de jongen schudde zijn hoofd. 'Laat mij maar,' zei hij en plakte het doekje van mij over. Hij boog zich iets voorover en haalde de laatste koffiespetters van mijn gezicht. Hij was zo dichtbij! Mijn hart begon steeds harder te kloppen en ik had het gevoel dat mijn hoofd helemaal rood was geworden. Nog nooit was er een jongen zo dichtbij mijn gezicht geweest, mijn vader niet mee tellend natuurlijk. Negeer het! zei ik tegen mezelf, maar kon niks tegen het rare gevoel in mijn maag doen.