Εισαι η ανασα μου...

Κεφαλαιο 4

Το παρακατω κεφαλαιο δεν συναιχιζει απο εκει που το αφησα!! Παρεληψα το κομματι της υπολοιπης εκλπηξης γιατι ξεχασα τι ηθελα να γραψω😂 οριστε λοιπον απο την επιστροφη στο νοσοκομειο Το αυτοκινητο σταματαει ακριβως εξω απο το νοσοκομειο. Νιωθω εναν κομπο στο στηθος μου, οχι τον συνιθησμενο, σαν κατι να πηγαινει στραβα. Ο Ντανιελ πρεπει να το καταλαβε απο το υφος μου και απαντοντας στις σκεψεις μου ρωταει τι συμβενει "Τιποτα" του αποκρινομαι " Απλως σημερα θα μου φερουν εναν αλλο ασθενη στο δωματιο και να...δεν ξερω πως θα ειναι.." ο Ντανιελ σαν να μπορει να νιωσει οτι νιωθω, καταπραυνει τον πονο με τον τονο καο τα λογια του " Μην ανυσυχεις γι αυτο, ειμαι σιγουρος οτι ολα θα ειναι ενταξει!! Εξ αλλου θα ειμαι και εγω γυρο οποτε και να μην σε ευχαριστει η παρουσια του/της παντα θα εχουμε την επιλογη να απομονονομαστε" εχει δικιο " Σε ευχαριστωω πολυ για ολα ρε Ντανιελ!! Τα σημερινα και ολων αυτων των χρονων" " Μην ευχαριστεις για τιποτα!!" Ανοιγει την πορτα του και κατευθινετε προς την μερια μου για να με βοηθησει να 'αποσωληνωθω' και να βγαλω τον εξοπλισμο απο το αμαξι. Μπενοντας στο κτιριο η Ντεινα μας περιμενει με ενα χαμογελο "Πως εισται?? Πως τα περασατε??" Ρωταει φτανοντας προς το μερος της " Πολυ ωραια" απαντω " Την πηγα στην παραλια μας" συμπληρωνει ο Ντανιελ "Υπεροχα!! Λοιπον Κρις οπως σου ειπα απο σημερα θα εχεις εναν συγκατοικο,αυτο αποφασηστηκε απο το συμβουλιο και βλεποντας την βελτιωση και στην υγεια αλλα και στην συμπεριφορα σου αποφασησαν να φερουν ενα νεοτερο κοριτσι που πασχει και εκεινη απο καρκινο 2ου σταδιου αλλα ο δικος της βρισκετε στο συκοτι της. Σκευτηκαν λοιπον οτι μπορεις να της δωσεις λιγο ελπιδα με την δικη σου αντιμετωπιση της καταστασης σου" λεει καθως βαδιζουμε προς το δωματιο " Και ποσο ειναι η κοπελα??" Ρωταει ο Ντανιελ, κανοντας πραξη την σκεψη μου " Ειναι αρκετα νεοτερη...βασικα ει ναι 11.." λεει καθως ξεροβχει και κοιταει το πατωμα. Αυτοματως νιωθω ξανα την πιεση στο στηθος μου η οποια αυξανετε προς τον λαιμο μου " Ποσο καιρο θα μεινει??" " Δεν ξερουμε, διαγνωστηκε πριν 1 χρονο με αρχικο σταδιο και φετος αυξηθηκε. Την εφεραν σε εμας γιατι ξερουν οτι ειδηκευομαστε σε περιπτωσεις καρκινου νεων ηλικιων και επειδη εχουμε εμπειρο προσωπικο, ειναι σημαντικο...." οσο η Ντεινα συναιχιζει να μιλει εγω αφαιρουμε στον δικο μου κοσμο σκεπτομενη οτι αν η δικη μου ζωη στιγματιστηκε τοσα χρονια και επασχα απο καταθληψη, περαν της ανυατης ασθενιας μου, αυτη η μικρη που δεν εχει ζησει τιποτα ακομα πως θα νιωθει?? Μπορει να ξεπερασα την καταθληψη μου αλλα υπαρχουν ακομα στιγμες που τα χανω, και τωρα εδω αυτη τη μερα στο ιδιο δωματιο με εμενα θα ειναι αυτο το μικρο κοριτσι με τον καρκινο στο συκοτι και θα πρεπει εγω να παιξω τον ρολο που επαιζαν η Ντεινα και ο Ντανιελ για μενα σε ολο αυτο το ταξιδι. Νιωθω παλι 16 χρονων, την ημερα που διαγνωστηκα "Υπαρχουν ελπιδες" αυτο ελεγαν οι γιατροι ομως δεν ακουγα, στον κοσμο μου επλαθα σεναρια, θανατους και απαισιας ζωης γεματη μιζερια. Οι δικοι μου τα εχασαν!! Αρχησαν τα φαρμακα και τις θεραπιες ξοδευοντας χρηματα και χτηματα για χημειοθεραπιες μηχανηματα ραδιενεργιες και αλλα μηχανιματα. Πως να νιωθουν αραγε οι γονεις της μικρης?? Θα την εγκαταληψουν σταδιακα οπως οι δικοι μου η θα ειναι εκει μεχρι το τελος, ειτε την θεραπεια ειτε τον θανατο. Εχει αδερφια?? Αν ναι ποσα και ποσο χρονων?? Πως νιωθουν για την αδερφουλα τους??Η εικονα του Ντανιελ ξεπηδαει στο μυαλο μου επαναφεροντας με στην πραγματικοτιτα. Πιανω το χερι του Ντανιελ και ξαφνιασμενος απο την κινηση μου αυτη γυριζει και με κοιταζει. Ξεσαστιζει αμεσως μολις βλεπει το βλεμα μου, μου χαμογελαει και φιλαει το μετωπο μου " Θα ειμαι διπλα σου σε αυτο, να το ξερεις" μου λεει ψιθυριστα ενω σφιγγει το χερι μου πιο πολυ καθως πλησιαζουμε το δωματιο μου. [...] Το κοριτσι κανει καποιες εξετασεις οποτε οταν μπενουμε μεσα δεν ειναι εκει. Η Ντεινα πηγαινει στο απεναντι κρεβατι που εχει τοποθετηθει και κοιταζει την καρτελα της κοπελας για να ενημερωθει για την διατροφη της, εξ αλλου πλησιαζει η ωρα του βραδυνου " Μην ανυσηχεις ειναι αξιολατρευτη αν και αρκετα δυσκολος χαρακτηρας!! Θα τα πατε πολυ καλα πιστευω" λεει φευγοντας, κλεινοντας μου το ματι. Μολις κλεινει η πορτα ο Ντανιελ καθετε στο κρεβατι και μου λεει οτι χρειαζετε να ξερω για το κοριτσακι, που εχασα διοτη ημουνν στον κοσμο μου νωριτερα. Απ οτι φενεται την λενε Ρειτσελ Σμιθ, ειναι 11 χρονων και μεγαλωνει με τον αδερφο και τον πατερα της καθως η μητερα τους πεθανε σε ενα αεροπορικο δυστυχιμα. Καταγονται απο την Αγγλια οποτε εχουν βαρια προφορα και αυστηρες συνιθειες. Αυτα εμαθε η Ντεινα για την οικογενεια Σμιθ προς το παρον. Απο την ωρα που ηρθαμε εχουν περασει 2:30 ωρες και κανονικα θα επρεπε να εχει εμφανισει καποιος για να φερει την μικρη και αρχιζω να βομβαρδιζομαι με ανησυχειες που λεω στον Ντανιελ οτι πεθανε η οτι ειχε μια επιπλοκη και την εβαλαν για χειρουργιο. Αφου εχει περασει αλλη μιση ωρα και τα επιπεδα στρες μου εχουν φτασει στο κοκκινο ο Ντανιελ ειδιποιει την Ντεινα η οποια ερχετε να διαψευσει καθε εικασια μου διαβεβαιονοντας με οτι η Ρειτσελ ειναι καλα. Καθως ειναι η ωρα να φυγει ο Ντανιελ, και εγω ετοιμαζομαι για το βραδυνο η πορτα ανοιγει και μπενουν μεσα 4 ατομα εκ των οποιων αναγνωριζω μονο την Ντεινα. Τα αλλα τρια προσωπα ειναι σιγουρα συγγενικα δυο αντρες, ο ενας πιο νεος και ενα κοριτσι σε αναπηρικο καροτσακι. Αμεσως συνεφερω τον εαυτο μου και συνειδητοποιω ποιοι ειναι " Κριστινα αυτη" λεει η Ντεινα καθως ακουμπαει τα χερια της στην πλατη της αναπυρηκης " Ειναι η Ρειτσελ, η νεα σου συγκατοικος" λεει με ενα χαμογελο στο προσοπο

Λοιπονν ειπα να ξανα αρχισω το γραψιμο!! Ειχα πολλα στο μυαλο μου γι αυτο το βιβλιο οποτε..Τα ταααα!! Ευχαριστω οσους το διαβαζουν, σχολιο για οτιδηποτε θελετε και αμα σας αρεσει αρκετα πατηστε αστερισκο!! Χιλλια συγνωμη για τα ορθογραφικα!! Xo xo μεχρι την επομενη φορααα ❤❤❤