Εισαι η ανασα μου...

Κεφαλαιο 5

Σταθηκαμε για λιγο και μετραγαμε η μια την αλλη, κοιταζοντας στα ματια προσπαθοντας να καταλαβουμε την κοπελα απεναντι μας. Στα γκρι της ματια αντικατοπτριζοταν ολος ο πονος και ολα οσα εχει υποφερει καθως και μια φωτια,ελπιδα ισως, την οποια τα δικα μου την εχουν χασει εδω και καιρο. Καταλαβενω μονο με το βλεμα της ποσο αγνη ψυχη ειναι, και ακομη με τον καρκινο να ρουφα την ζωη απο τα μαγουλα και το σωμα της τα ματια της ειναι ολοζωντανα πανεξυπνα και αγνα. Τα μεγαλα της ματια κανουν εντυποση πανω στο μικρο προσωπο της, γλυκο αμφισβητιτα ομως αδυνατισμενο με τα μαγουλα της προς τα μεσα και τα χειλη της σκασμενα με ενα απαλο ροζ ξεθωριασμενο χρομα. Οι μονες τριχες στο κεφαλακι της βρισκονται στα φρυδια και στα βλεφαρα της καθως μαλλον τα υπολοιπα χαθηκαν με τις χειμιοθεραπειες. Αδυνατο σωματακι χλωμο δερμα, μικρα χερια με μακρια δακτυλα. Τα ποδαρακια της αδυνατα κι αυτα μικρα να βγενουν απο την μεγαλη ιατρικη ρομπα για τις εξετασεις. Αφησα λιγο τη Ρειτσελ για να παρατηρισω τους δυο αντρες. Και οι δυο ειχαν ασπρο δερμα, οχι οπως της μικρης, και μεγαλα ματια αλλα οι ομοιοτιτες με την κοπελα σταματουν εκει. Και οι δυο εχουν πρασινα, βαθυ πρασινο, ματια και καστανα μαλλια μπουκλες, του μεγαλητερου ειναι  κοντες και το χρωμα ειναι πιο ανοικτο καθως και γκριζοπες τουφες ειναι μπλεγμενες με το καστανο. Ο νεαρος, μαλλον ειναι ο αδερφος της, εχει πιο σκουρα μαλλια και οι μπλουκλες του πεφτουν στο προσωπο του. Στα ματια του αποτυπομενη η αγωνια και η αγαπη για την αδερφη του. Μου θυμιζει οτι βλεπω καθε μερα στα ματια του Ντανιελ. Ποσο ειναι αραγε?? Δεν πρεπει να ειναι πανω απο 25. Τα χαρακριριστηκα του προσωπου του ταιριαζουν απολυτα μεταξυ τους και αυτο τον κανει ποου ελκυστικο. Το σωμα του δεν ειναι γεροδεμενο η γυμνασμενο πολυ αλλα δεν ειναι ουτε κοκαλιαρης. Ειναι σαγηνευτικος και πολυ σεξυ, και βγαζει ενα συναισθημα απο μεσα μου που εχω να νιωσω πολλα χρονια. Επιθυμια για καποιον!! Προσπαθω να απομακρυνο το βλεμα μου καθως τα ματια του το συναντουν αλλα ειναι κλειδωμενα. Αυτο το πρασινο χρωμα, τα συναισθηματα που κρυβονται πισω απο τον τοιχο και την αγωνια που ειναι χτυσμενα για την αδερφη του. Τι να αγαπαει αυτος ο ανθρωπος, τι να φοβατε, ποιες να ειναι οι ανυσηχιες του και τι βρισκετε στα ονειρα του?? Θελω τις απαντησεις σε αυτες τις ερωτησεις, ομως χωρις να μπορω να πω τιποτα στεκομαι εδω και τον κοιταω. Μετα απο καποιο ακανονιστο χρονικο διαστιμα βλεματων το σκουντιγμα του Ντανιελ με φερνει στην πραγματικοτιτα υπενθυμιζοντας οτι εχω την δουλεια του "μεντορα" για την μικρη κοπελα στο αναπυρικο καροτσακι. Με μια φωτια να καιει τα μαγουλα μου χαμογελαω γλυστροντας απο το κρεωατι μου για να πλισιασω στο μερος των ατομων στην εισοδο του δωματιου " Εσυ πρεπει να εισαι η Ρειτσελ" λεω γλυκα και μου νευει καταφατικα " Εγω ειμαι η Κριστινα αλλα μπορεις να με φωναζεις Κρις" λεω και μου χαμογελαει "Χαιρομαι που σε γνωριζω " της λεω και μου δινει το χερι της για μια χειραψια "Και εγω" λεει αδυναμα με την παιδικη της φωνη. Αφηνω το χερι της για να κανω χειραψια με τον πατερα της " Γεια σου κοπελα μου ειμαι ο Κεν "του σφιγγω το χερι : Κριστινα "λεω χαμογελοντας. Ο αδερφος της Ρειτσελ χαμογελαει αχνα χωρις να πει τιποτα, υποδικνειοντας οτι δεν θελει να ανταλλαξει κουβεντες " Λοιπον εγω πρεπει να φυγω, γλυκια μου θελω να ξερεις οτι σε αγαπαμε με ολη μας την ψυχη ενταξει?? " Λεει κοιταζοντας την στα ματια καθως ο αδερφος της λυγιζει τα γονατα του για να βρεθει διπλα της " Ενταξει μπαμπα θα ειμαι καλα και εγω σας αγαπαω "λεει καθησηχαζοντας και τους δυο. Ο Κεν γυρναει προς το μερος μου και λεει " Χαρηκα που σε γνωρισα Κριστινα, θα σε δω αυριο, καληνυχτα ". Ο κεν και το αγορι βγαινουν απο το δωματιο και μενουμε εγω η Ντεινα ο Ντανιελ και η Ρειτσελ. Κατεβηκε απο το καροτσακι ευχαριστησε την Ντεινα και κατευθηνθηκε στην δικια της μερια του δωματιου. Ο Ντανιελ δεν ειχε μιλησει τοση ωρα, απλως παρατηρουσε τον καινουριο κοσμο, γενικα δεν ειναι πολυ κοινωνικος " Λοιπον Κρις πρεπει να φυγω, αυριο εχω σχολειο και πρεπει να ξυπνισω. "Σ αγαπαω μικρη μου" λεει αφηνοντας ενα φιλι στο μετωπο μου "Και εγω " του λεω και του χαμογελω ζεστα. Κλεινοντας την πορτα η σιωπη απολοθηκε στο δωματιο. Η Ρειτσελ πηρε μια αλλαξια ρουχα απο την ντουλαπα και αλλαξε στο μπανιο. Πριν βγει απο εκει εφτασε το φαγητο μαζι με τα φαρμακα που αντιστοιχουν στη καθε μια. Φαγαμε στην σιωπη, και ολο το υπολοιπο της βραδιας περασε με την ιδια σιωπη. Ξαναακουσα την φωνη της οταν απαντησε στην καληνηχτα μου. Συλλογιζομαι για αρκετη ωρα πριν κοιμηθω, για την μικρη συγκατοικο μου και τον μυστιριοδες αδερφο της. Εχοντας την εικονα του στο μυαλο μου κοιμηθηκα με ενα αχνο χαμογελο.

Να και το 5ο παρτ της ιστοριας. Δεν εχω πολλα να πω απλως ευχαριστω οσους το διαβαζουν. Αμα σας αρεσει ψηφιστε για την ιστορια και πειτε για αυτη και σε αλλους φιλους σας!! Φιλιαα πολλα σας αγαπωω ❤❤❤❤