Kirli yanaklarından akar masum çocukluğu,
Masum olan koca dünyanın kirli çocuğu.
Bak büyümüş oda!
Oda katılmış sütten çıkan ak kaşıklara.
Nasılda severdi oysa oyunu.
Dizlerindeki yaralarıydı bütün suçu.
Yara bantlarının acısı kadardı cezaları.
Ve öpülüp geçerdi bütün sıkıntıları.
Masum dünyanın kirli çocuğu.
Ellerinde her daim çamur izleri,
Yanaklarından eksik olmayan şeker kaplı gülümsemesi,
Ve her daim temiz ruhuna inat kirli giysileri.
Masum dünyanın kirli çocuğu.
Bak büyümüş oda!
Ne şeker kalmış yanaklarında ne de dizlerini süsleyen yara izleri.
Hala severmiş oyunu.
Herkesin adı olmuş hatta;
Kirli dünyanın masum çocuğu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Puisiİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
