Yalnızım iste... Öyle hasret çekilen eski yalnızlıklara da benzemiyor bu. Koca beyazlıkta ki tek siyah noktayım ben. Bütün gülen suratların içindeki tek ağlayanım. Bütün güzelliklerdeki tek kusurum. Varlık içinde yokluğum. Göz yaşları yıllarca tutsak olmuş bir kulum. Ağladıkça uçuyorum. Kimse bilmese de ben yalnızım iste... çok yalnızım ben çok bilmediğim bir çölde su arıyorum göz yaşlarımdan nehirler oluyor sanıyorum ki serap görüyorum.
Sensizlikle başlayan bu yolculuğumda sensizliği silmeye çalışıyorum hafızamdan... Kimsenin bilmesini istemediğim yaralarımı özenle sarıyorum. Basıyorlar yarama acıdığını belli etmiyorum. Seni sanki o yaraların için de saklıyorum, bulmalarından korkuyorum. Oysa ben seni çoktan kaybettiğime inanmakta zorlanıyorum.
