Little Black Dress ft. Louis Tomlinson

Hallo lezers:) Wij zijn Dewi en Jaimon en dit is ons nieuwe account. We hebben besloten om verhalen samen te maken en dit word ons eerste verhaal. Ik kun je zeggen dat dit een topverhaal word want Dewi is echt een topschrijfster. Dus lees ook ff haar verhalen op @GiveMeANialler, he? Nou ja, ik zal zeggen, ga lekker lezen. En pak alvast voor de zekerheid de tissues erbij, want de tranen rollen vast en zeker over je wangen. En óók van het lachen;) Veel plezier:)

-Jaimon

--------------------------------------------

Hallo allemaal. Ik ben Lexy. Ik ben een 18 jarige studeerster en ik ben erg goed in One Direction stalken. Ik ben een behoorlijke prater, als je stil bent dan praat ik aan een stuk door hahaha. Ik ben dus zoals jullie weten een fulltime directioner en eigenlijk... heb ik een zwakte voor Louis. Hij is mijn favoriet en ik ben verliefd op hem. Gek is dat he? Als je op iemand valt die je alleen op een computer, telefoon of televisie ziet. Dus logisch gezien val ik dus op mijn computer, telefoon en televisie. Maar serieus, ik kan echt niet zonder ze! Maar verder, ik hou superveel van zingen en iedereen zegt dat ik dat goed kan. Ik hoop ook er iets mee te bereiken. Ik hou ook superveel van VEVO-records te verbreken. En dat is me ook gelukt. Ik hou ook heel veel van One Direction stalken. Geloof me... ik ben niet zoals die andere bitches(het spijt me heel erg) die elke dag voor hun huizen staan te gillen. Ik stalk hun meer op hun videos, en ik vraag meestal of ze me willen volgen op twitter. En ik heb geluk, Liam Payne heeft me om een of andere reden gevolgd, toen ik het ontdekte, ging ik letterlijk van mijn plaat. En ik heb nu wel genoeg gepraat.

(P.S. Alle zinnen die Engels horen te zijn worden in het Nederlands geschreven)

Lexy POV:

Ik sta op het vliegveld van Schiphol om weer terug te gaan naar mijn woonplaats, London. Ik ga daar studeren en ga op mezelf wonen. Ik woonde 7 jaar lang met mijn familie in Nederland. Ik geef toe, ik kan nog steeds geen woord Nederlands. Alleen woorden zoals: "Hoi" en "Pannenkoeken" of zo iets. Ik neem afscheid van mijn familie. "Veel plezier Lexy. En let op: niet met vreemde mensen meegaan!" zegt mijn moeder. Serieus? Denkt ze nou dat ik een klein kind ben? "Mam, ik ben geen klein kind meer en ik let heus wel op hoor." zeg ik lachend. Ik knuffel mijn opa en oma nog en check in. Mijn bagage word op een of andere band gelegt en er word nagekeken of er geen verdachte spulletjes in zitten. Dan mag ik mijn bagage weer pakken en ik loop nu op het vliegveld, op naar het vliegtuig. Ik stap in het vliegveld en mijn bagage word bovenin in een soort gleuf gelegd en de gleuf word dichtgedaan. Als ik opweg naar mijn stoel loop, bots ik tegen een jongen aan. Hij komt mij bekend voor maar ik kan niet zien wie het is door zijn Beanie en zonnebril. Ik schat hem rond de 20/25. "Sorry. Dat was niet mijn bedoeling." probeer ik op mijn allernormaalst te zeggen. Hij zegt niks en loopt weg. Nou zeg, wat een aso! Ik ga op een stoel zitten en doe mijn riem om. Het vliegtuig stijgt op. Bah, wat is dat voor een raar gevoel. Ik doe mijn oortjes in en luister wat One Direction. En langzamerhand val ik in slaap.

Ik word langzaam wakker als ik merk dat de stewardess mij een beetje aan mijn arm schudt. Ze lacht eventjes naar me en gaat verder met andere mensen armpje-schud leren. Ik rek me uit en maak een geluid. Gelukkig kijkt niemand me aan. Ik hoor een vrouwenstem door de luidsprekers. "Attentie, dit vliegtuig is geland. U kan nu uw veiligheidsriem verwijderen." Ik doe mijn riem los en sta op. Ik pak mijn bagage en daar gaan we weer, ik loop weer tegen de jongen aan waar ik eerder tegenaan liep. "Jij weer? Kun je niet even uitkijken?" zegt de jongen een tikkeltje geïrriteerd. Het gaat mijn ene oor in en de andere oor uit. Wauw, zijn spieren. Ik ben even in de zevende hemel en ik word er gauw weer weggehaalt omdat de jongen wegloopt. En eindelijk kan ik na een lange opstopping uit het vliegtuig.

Ik check uit en verlaat het vliegstation. Ik loop naar een dichtsbijzeinde straat en wacht op een taxi. Eindelijk na 15 minuten is er een taxi. Ik stap in. Ik vraag aan de chauffeur: "Kunt u mij naar Hotel Sunshine brengen?" vraag ik zo beleefd mogelijk. "Natuurlijk. Dat is dan 15 pond." Als ik de chauffeur heb betaald, rijdt de taxi naar mijn hotel en ik zet weer One Direction op. Ik kijk even op mijn Iphone 6 en kijk hoe laat het is. 22:48. Oh hemel, dat is wel erg laat. Na nog 8 minuten rijden ben ik eindelijk aangekomen bij mijn hotel.

Ik ga naar binnen en loop naar de balie. Er zit een vrouw achter de balie die mij wat verdacht aankijkt. Ze kijkt dwars door me heen. "Uw naam en geboortedatum alstublieft." vraagt ze. Ik antwoord: "Lexy Smith, 20 Maart 1995." "Uw kamernummer a.u.b" vraagt ze weer. Ik kijk even op mijn briefje waar ik alles heb opgeschreven. "Verdieping 1, kamer D. 1D dus." Ik moet even lachen omdat mijn kamer de afkorting heeft van mijn favo boyband. Ze geeft me de sleutels en ik loop naar de lift.

Als ik eenmaal in mijn kamer ben maak ik mijn bed op, doe ik mijn pyjama aan, poets mijn tanden en ga in mijn bed liggen. Ik ben dood op. Al snel val ik in slaap.

--------------------------------------------

Hallo:) Hoe vonden jullie het eerste hoofdstuk? Ik vind hem goed gelukt, maar hij is ook niet de allerlangste. Maar het volgende hoofdstuk word zoiezo langer:) Byee

-Jaimon