Little Black Dress ft. Louis Tomlinson

Deel 11

Lexy P.O.V:

Ik zag de deur opengaan.

Voordat ik kon reageren werd het zwart voor mijn ogen.

Later, ik weet niet hoeveel later, werd ik wakker. Het was helemaal donker in de kamer, Ik kon nog wel een klein beetje zien, door het kleine raampje tegenover mij die naar mijn polsen schijnt.

mijn handen waren vast geboeid en met een ketting aan de muur vast gemaakt. Ik begon in paniek te raken. Ik wil hier weg, ik weet niet wat er is gebeurd maar ik wil zo snel mogelijk weg. Het zal niet veel goeds betekenen dat ik hier zit.

Ik zette mijn voeten tegen de muur, pakte de kettingen vast met mijn vingers en leunde naar achter. Misschien kan ik de kettingen uit de muur trekken. Maar hoe harder ik trok, hoe meer mijn polsen vast knelden.

Ik schop tegen de muur uit frustratie.

Ik draai me om en wil met mijn voeten op de grond stappen, maar inplaats daarvan raak ik iets zachts aan met mijn voet. Mijn hart bonst in mijn keel. wat was dat? Ik probeer het zachte ding te zien, maar het is te ver in het donker. Ik raak het nog een keer aan met mijn voet. Het voelt als een waterbed, maar dan minder flexibel en veel zachter. Ik staar naar het voorwerp in het donker dat ik nog steeds niet kan zien.

Ik probeer het aan te raken met mijn handen maar daar is de ketting te kort voor.

Wat als het een lichaam is?

Wacht.

Het is een lichaam.

Ik weet zeker dat het zo voelt.

Ik kijk verschrikt op naar het donker, waar er waarschijnlijk dus een lichaam ligt.

Wat als het lichaam dood is? Het kan ook het lichaam van een dier zijn. een aap of een paard of zo?

Ik trek mijn schoen uit en duw mijn voet langzaam naar het lichaam. Ik knijp mijn ogen dicht, bang voor wat ik ga voelen.

Mijn voet raakt het lichaam aan en ik trek gelijk weer verschrikt weg.

ik leg mijn voet er weer langzaam op, nog steeds bang boor wat het is.

Het voelt als een huid. een warm, levens mensenhuid.

Gelukkig.

Ik haal opgelucht adem. Ik ben niet de enige persoon hier, en gelukkig leeft diegene ook nog.

"Ow" hoor ik opeens van dat mens vandaan komen. Ik schrok me dood. Mijn eerste reactie was om te gillen, dus dat deed ik ook. Ik stop gelijk als ik me realiseer dat ik veel te veel lawaai maak.

Ik hoor wat getik van de ketting, waar diegene ook mee vast is gemaakt. Daarna valt er een lange stilte.

Louis p.o.v

Ik kijk naar het verschrikte meisje voor me. Ik heb Lexy nog nooit zo bang zien kijken. Ze staart naar me, maar ze heeft het niet door. Ik kan haar zien, maar zij mij niet. Ik voelde een pijnlijke steek in mijn linkerarm.

Toen ik mijn arm op tilde, schrok Lexy weer van het geluid van mijn ketting. Ik weet dat ze bijna weer moest gillen door de manier hoe ze haar handen snel voor haar mond deed.

"Lexy" Zeg ik. Ik herkende mijn eigen stem niet. Het klonk vermoeid en het is veel lager dan normaal.

Ze kijkt verschrikt in mijn richting. Ik spot een kleine glinstering in haar ogen.

Het zijn tranen.

"Ik ben het, Louis" zeg ik zo rustig mogelijk om haar niet nog banger te maken. Als het kon was ik nu naast haar komen zitten en haar troosten, maar ik kan nauwelijks bewegen met deze metalen dingen aan mijn polsen.

Ze staart mij weer aan. er stromen langzaam tranen over haar wangen. Ik weet dat ze mij niet gelooft, dat zie ik zo aan haar gezicht.

"Sorry Lexy. ik wilde je niet laten schrikken" zeg ik zachtjes tegen haar.

"Louis" fluistert ze. Er verschijnt een glimlach, maar die verdwijnt al snel weer.

Ik strek mijn voet uit en tik hem tegen die van haar. Ze herkent de schoenen en broek, waardoor ze zeker weet dat ik het ben. Ze zucht uit opluchting.