Little Black Dress ft. Louis Tomlinson

Deel 5

Louis' p.o.v

Ik kijk bezorgd naar het meisje voor me. Ze ademt een paar keer diep in en uit, voordat ze in tranen uitbarst. Ik kijk haar een beetje ongemakkelijk aan. wat moet ik doen? ik kan niet zomaar een vreemd meisje een knuffel geven en zeggen dat alles goed komt.

"Waar is Semena?" vraagt ze uiteindelijk aan me.

"Wie-"

"En mijn vader?" vroeg ze. Ik keek haar bedroefd aan.

"I..is hij dood?" Vraagt ze voordat ik mijn mond open kan trekken.

"Sorry ik weet niet wie-"

Ze onderbrak me weer. "Ik heb net een auto ongeluk gehad. Waar is mijn vader" zegt ze, bijna schreeuwend. Ze kijkt me boos aan. Ik keek haar weer alleen maar aan. Deze keer in de war door haar bui veranderingen. Ze gaf me een dodenblik. Ik keek snel weg, voordat ik het nog ongemakkelijkerder maakte.

Ze klimt uit bed en wil weg lopen, maar blijft haken door alle draden en naalden die aan haar lichaam vast zitten.

"Zal ik de dokter even halen?" vraag ik voorzichtig aan het meisje. ze knikt zachtjes. ik loop de kamer uit en vraag de eerst volgende dokter die langs loopt on hulp. ik breng de zuster naar de kamer van het meisje toe. Het meisje kijkt opgelucht wanneer ze de dokter binnen ziet lopen. ze gaven elkaar een hand.

"Lexy" zegt het meisje tegen de dokter, nog steeds hun handen schuddend.

"Hoe voel je je?" vraagt de dokter aan haar.

"Hoofdpijn" antwoord ze.

"Waar is mijn vader? En mijn zusje?" Vraagt ze aan de dokter.

De dokter kijkt haar vragend aan.

"we hebben een auto ongeluk gehad,toch?" Vraagt Lexy in de war.

"Daarom lig ik hier toch?" vraagt Lexy als de dokter niet gelijk antwoord geeft.

De dokter kijkt haar droevig aan. "je zusje is vijf jaar geleden overleden" zei de dokter voorzichtig. De dokter legt haar hand op die van Lexy en strijkt zachtjes over haar hand heen.

Lexy keek haar verbaasd aan. "dat kan helemaal niet" zegt ze, bijna boos dat de dokter zoiets durft te zeggen. De dokter knikte zachtjes. "het kan wel, lieverd. sorry" zegt de dokter zachtjes tegen Lexy.

"Niet" zegt Lexy eigenwijs, maar toch bezorgd. "gister gingen wij nog samen buiten spelen!"

Lexy keek verward. Het was duidelijk dat er van alles in haar hoofd speelde.

Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen. ik sta er de hele tijd maar ongemakkelijk bij. Natuurlijk wil ik weg gaan, maar ik kan haar niet zomaar alleen laten.

"En waar is mijn vader dan volgens u?" vraagt ze aan de dokter.

"Ik weet niet of ik je dat kan vertellen-"

"Waar is hij" commandeert Lexy geïrriteerd.

"Um.." zegt de dokter stotterend. lexy trekt haar wenkbrauwen op, wachtend op een antwoord.

"Hij heeft zelfmoord gepleegd" zegt de dokter.

Ik sloot mijn ogen, bang voor haar reactie.

ik hoor geen gesnik, wat mij nog banger maakt.

stilte overtreft altijd alles. Toen ik vroeger aan mijn moeder vertelde dat ik was geschorst van school, kreeg ik geen reactie. alleen maar stilte. Dat is echt de ergste reactie dat ik kon krijgen. ik wil hem ook never nooit meer krijgen. Ik opende mijn ogen en keek het vreemde meisje- Lexy aan. ik verwachte een geschokt, bleek gezicht, of wat dan ook, maar het enige wat ze deed was met haar armen over elkaar zitten, terwijl ze de dokter eigenwijs aan keek.

"Niet" antwoord ze op wat de dokter over haar vader had verteld.

De dokter laat haar alleen op het bed zitten en loopt mijn richting op.

"Ze is haar geheugen voor een deel kwijtgeraakt" legt ze uit toen ze merkte dat ik verbaasd naar lexy keek.

"Er is al een test afgenomen en weet de laatste 10 tot 12 jaar van haar leven niet meer" legt de dokter uit. "Ze zal wel delen hebben onthouden, het kan ook terugkomen, maar op dit moment denkt ze dat ze 8 is"

"Oh" Zeg ik alleen maar.

"Ben jij een vriend van haar?" vraagt de dokter aan me na een korte stilte.

"Ik uhm-"

"Mooi" zegt ze. "Wil je alsjeblieft het graf van haar zusje en vader laten zien? het is zwaar voor haar maar dat helpt haar met dingen herinneren" ratelt de dokter.

"Maar ik weet niet-"

"Bedankt" zegt de dokter.

Waarom onderbreekt iedereen mij steeds?

De dokter loopt de kamer uit en laat mij alleen achter met Lexy.

"Um.. Lexy toch?" vraag ik aan haar. Ze knikt.

"ik moet je wat laten zien" zeg ik.

-----------------------------------------------

We staan met z'n tweeën in stilte voor het graf van haar vader en zusje. ze heeft nog niks gezegd voor de laatste 10 minuten. Het enige wat ze doet is staren naar de letters die in het steen zijn geschreven.

Ik wil haar troosten, maar ik weet niet hoe. ze is 18, maar in haar hoofd is ze rond de acht jaar. Houden acht jarige kinderen van knuffels?

Ik sla mijn arm om haar schouder en trek haar dichterbij. ze pakt mijn arm stevig vast en verstopt haar hoofd in de dikke winterjas die ik draag. Ze begon te snikken, voordat ze zich helemaal uit liet barsten.