Little Black Dress ft. Louis Tomlinson

Deel 3

Er stond een lang figuur voor me, met zijn rug naar mij toe. Ik wist gelijk wie het was, op de manier hoe hij met zijn handen in zijn zak, een klein beetje krom stond, was bekend voor mij. Het was dezelfde persoon als in het vliegtuig, waar ik tegen opbotste. Hij staat met iemand anders te discusieren, ik weet niet wie het is maar het is een grote, brede man. Ik weet dat hij geïrriteerd is door de manier hoe hij tegen degene tegenover hem praat. Ik wil hem niet storen, maar aan de andere kant, er zijn altijd zo veel andere meisjes die hun storen op vervelende situaties, als ik er bij kom kan ik het toch niet veel erger maken, hoop ik. Ik tik hem op zijn schouder. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik hem uiteindelijk echt zie.

Hij is echt, het is niet zomaar iemand die ik 24/7 op mijn computer zie, hij is gewoon springlevend. Louis Tomlinson. Ik probeer zo rustig mogelijk te bljven, mijn hart bonst in mijn keel. Hij staat gewoon voor me, nog niet eens een meter van mij vandaan. Louis forceert een glimlach en kijkt mij afwachtend aan. Je kan nog zien dat hij lichtelijk geïrriteerd is.

''Um.. sorry dat ik stoor, mag ik misschien een handtekening? En misschien ook een foto?'' vraag ik aan hem, het laatste stuk fluisterend. Ik voel me ongemakkelijk hoe hij oogcontact met mij maakt met zijn intens blauwe ogen. Hij keek me zo diep aan, alsof hij door mijn hart heen kon kijken. Alsof hij me iets duidelijk wil maken.

Louis forceert een glimlach, alweer. De wallen onder zijn ogen waren zeker niet te missen, hij leek nog ouder door de stoppels op zijn kin.

''Ja tuurlijk'' Zegt hij. Hij krijgt een pen van de man waarmee hij stond te praten en zet zijn handtekening op een papiertje. Ik pak snel mijn mobiel uit mijn zak en zette het op de binnencamera. Louis forceert snel een glimlach voor de foto, die gelijk verdwijnt nadat ik de foto heb genomen. Het is allemaal een beetje ongemakkelijk. Hij is gestresst en dan kom ik weer aan, voor een handtekening en foto. Ik denk dat het af en toe erg vermoeiend voor hun kan zijn, maarja, ik heb maar 1 kans, die ga ik niet verspillen. Hoe egoïstisch het ook klinkt. Ik weet zeker dat elk ander persoon die nu in mijn schoenen zou staan, ook om een foto en handtekening zou vragen.

''Heel erg bedankt.'' Zeg ik tegen hem. ''Sorry voor het storen''

Louis kijkt me aan, met zijn ogen afdwarrelend naar mijn polsen. Ik doe snel mijn mouw over mijn pols, zodat hij de littekens niet meer kan zien. Hij kijkt snel weer op en kijkt me aan, nog steeds diep in gedachten.

''Het geeft niet'' Zegt hij uiteindelijk als hij niet meer in zijn gedachten zit. Ik vriemel wat met de mouw die over mijn pols heen is getrokken. Er valt weer een ongemakkelijke stilte. 

''Ik ga dan maar weer'' Zeg ik tegen Louis, schoffelend met mijn voet. Ik slof langzaam achteruit en als ik achter Louis sta, zet ik grote stappen en neem snel de trap naar beneden. 

Toen ik beneden aan kwam, ging ik gelijk in de rij staan. 

Na tien minuutjes ben ik eindelijk aan de beurt. Ik kijk rond naar al het eten wat er in de schappen staat, maar er is alleen nog maar wat patat over, wat spek en croissantjes. Ik nam maar een croissantje. Ik wilde eigenlijk niks maar ik moet toch maar eten. Ik was nog even in de war over wat er zonet gebeurd was. Dit ging ver boven mijn verwachtingen hoe het zou gaan om de jongens te ontmoeten, tenminste, 1 van hun. Ik had me voorgesteld dat ik gezellig met hem kon praten, kon lachen over grappen die hij zou maken, maar dit is toch heel anders dan ik dacht. We zeiden hooguit drie zinnen tegen elkaar, het was alleen maar ongemakkelijk.

Ik werd uit mijn gedachten getrokken door de persoon achter mij die me geirriteerd aan keek. Ik mompel snel een ''sorry'' voordat ik aarzelend een croissantje uit de schappen pak. Ik had me voorgenomen om gezond te eten, dus komkommer met wat fruit in de ochtend, fruit met een sandwich in de middag en in de avond avondeten met sla.

Het begint nu alweer goed met een croissantje. Lekker gezond.

Na het onbtijt ging ik snel weer terug naar boven, naar mijn hotelkamer. Alle songtekst dat ik net had opgeschreven lag op de kast. Ik pak de papier en kijk er naar, diep in gedachten. 

Ik pak mijn ukelele uit mijn koffer, die ik altijd bij me heb. Ik speel een paar tonen op de gitaar, die ik altijd speel. Ik begon de melodie voor het liedje te bedenken. Ik begin bij het reffrein, en probeer allemaal verschillende random melodieën die in mijn hoofd op komen. 

Wil ik dat dit een langzaam liedje wordt? of toch een snelle? Wordt het een lied met piano in de achtergrond, gitaar of dubstep?

Ik kwam maar niet voor de juiste melodie, het waren wel oké melodieën maar allemaal niet geschikt voor dit liedje. Het past gewoon niet. Ik besloot om maar gewoon liedjes op mijn gitaar te spelen, ik kom hopelijk later wel op een goede melodie.

Ik sloot de gitaar aan op de speakers. Ik heb een elektrische gitaar en dat klinkt echt tien keer beter als het hard geluid heeft. Ik zet de speakers op z'n luidst en begin weer random deuntjes te spelen.

Ik gebruik deze keer maar twee accoorden, en speelde wat rustiger op mijn gitaar. Ik neurie weer een deuntje, het was rustig vergeleken met alle andere deuntjes maar nog steeds niet geschikt voor het reffrein. 

Ik pak de tekst er weer bij en kijk naar het liedje. Ik neurie weer hetzelfde deuntje, deze keer met de tekst van het begin.

''Written in these walls are the stories that i can't explain'' Zing ik zachtjes in mezelf. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik me realizeer hoe het klinkt. Tot nu toe klinkt het goed.

Ik bedacht nog meer stukjes voor het liedje en nog geen twee uur later had ik het hele liedje in elkaar gezet.

--------------------------------

boeeemmm.

Dewi hier(:

Het is nog steeds een redelijk kort hoofdstukje, maarjaaaa...

Ik heb nog redelijk veel moeite met in de tegenwoordige tijd schrijven, ik vind het net iets moeilijker dan in verleden tijd schrijven, dus dit kan niet het beste stukje zijn dat ik ooit heb geschreven,

dus jaaa,,,

xx