Little Black Dress ft. Louis Tomlinson

Deel 6

Lexy POV:

Hoe kan dit nou? Gisteren was ik nog met Semena buiten aan het spelen, en nu ligt ze daar, met mijn vader. En ik zit nu een vreemde jongen een knuffel te geven. Ik denk dat ik mijn geheugen langzaam terug krijg, hoop ik. Hij heeft me verteld dat ik mijn geheugen kwijt ben. Ik zit nog steeds de jongen te knuffelen en ik voel natte druppels stromen uit mijn ogen. Tranen. Ik trek me terug uit de knuffel van de jongen. Iets in mijn hoofd zegt me dat ik hem ken maar ik kan er niet opkomen. Hij kijkt me aan. Wauw, wat heeft hij een blauwe ogen. Zo prachtig. "Hoe heet jij?" zeg ik opeens poeslief. Semena had een barbie, met net zulke nooie blauwe ogen. Waarom zeg ik dat zo opeens uit het niets? En ik huil ook al niet meer. Ik weet alles weer maar

"Ik heet Louis, en jij bent Lexy." zegt Louis. "Nee, ik heet Flip! Lexy is een stomme naam." Wat lul ik nu weer. Ik heet Lexy. Flip is mijn hondje. Leeft hij ook nog? Of is iedereen plotseling dood? Wat is dit toch raar. Louis kijkt me verward aan. "Ik wil naar de dierentuin!" Hoe lang ga ik nog verder met mijn oninteressante verhalen? Ik begin opeens hyper te springen maar Louis houdt me rustig en kijkt me aan met zijn diepblauwe ogen. Zie ik daar nou een twinkeling? Ik voel me weer sterk. "Louis. Wacht. Zit jij in een band? one direction!?" Hij knikte voorzichtig. Ik gilde en voelde me opeens heel hyper, alsof degene voor me een speciaal persoon was. Ik had dat beter niet kunnen zeggen want er komen een stel gillende meiden aan. Louis kijkt me geïrriteerd aan. Ik voel me echt een klein kind nu en spring in Louis' armen. Hij rent met mij, op zijn armen, weg en ik voel me helemaal vrij. Ik schreeuw nog allemaal onmenselijke dingen en plots begin ik opera te zingen. Met allemaal valse uithalen. Hoe lang ga ik nog door?

Louis rent met me naar een onbekend huis. "Waar zijn we?" vraag ik verward. "We zijn bij een vriend van me, Jaimon." Louis zet me weer neer en ik verlies mijn evenwicht en val met mijn hoofd op de grond. Ik word langzaam zwart voor mijn ogen. Ik zie alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven weer terug. Ik kan me alles weer herinneren.

Ik word wakker in een onbekende ruimte. Ik kijk in 1 paar prachtige zeeblauwe ogen. Ik herken ze. "Aaaah. J-jij bent L-louis Tomlinson, van One D-direction!?" stotter ik. Ik zit hier gewoon met Louis en nog iemand. Er moet iets gebeurd zijn. Hoe kom ik hier? Louis grinnikt. "Wat is er gebeurd, en hoe kom ik hier? Alle details graag." Louis steld me gerust door zijn hand op mijn schouder te leggen. "Lexy, je hebt mij ontmoet in Hotel Sunshine. Een paar uurtjes daarna viel je bewusteloos in je hotelkamer. Je snijwonden op je polsen waren opengegaan. Daarna viel je in slaap en toen hebben we een arts gehaald en die heeft je wonden dichtgehecht. Toen je weer wakker werd, gedroeg je je als een 8 jarig kind omdat je je geheugen was verloren. Daarna zijn we naar het graf van je zusje en je vader geweest. Je gedroeg je daar alsof je dronken was. Daarna ben ik hierheen gegaan en toen viel je op je hoofd. En nu ben je hier." Natuurlijk, nu weet ik het weer. Wauw, hij heeft mijn leven gered. Er valt nog een ongemakkelijke stilte en voor ik het weet val ik in slaap.

--------------------------------------------

Hiii:D Jaimon hier weer.

Dit is niet mijn allerbeste hoofdstuk, dat weet ik maar ik kon er niks anders van maken. Thank you all voor het lezen van ons verhaal. 63 reads, het is niet veel maar we zijn er wel blij mee. Wat vinden jullie eigenlijk van dit verhaal? Geef ons je feedback in de comments. Voeg misschien ook tips toe. Zou je het graag anoniem willen doen? Stuur ons dan een privé-berichtje. Daag:)