VENEZIA (Kısa Hikaye)

-4-

Başarısız oldum,
çünkü; büyük bir sırra erişmiş küçük bir çocuktan başka hiçbir şey değilim.
Hayatım boyunca bir rahatsızlığın içinde oldum. Girdiğim ortamlarda, konuştuğum insanlarda her zaman beni rahatsız eden, huzursuz hissetmemi sağlayan bir şeyler vardı. İçimde farklı bir benlik var gibiydi. Bir benlik vardı beni kendim yapan, bir de başka bir benlik vardı içimde beni acaba kim yapacak olan? Beni kim yapacağını bilmediğim benliğim ve diğeri sürekli savaş halinde olurdu. Büyük taarruzlar olurdu içerimde. Dünya savaşları meydana gelir, kalbimden çıkan taarruz birlikleri aklımın savunma hattında yenilgiye uğrardı çoğu zaman. Bazen de midemden gelen destek kuvvet kalbime güç verir alımı yenilgiye uğratırdı.
İç savaşlar olurdu kalbimin derinliklerinde.Sonunda anlıyordum ki:
İnsanın kendiyle yaptığı savaşta kazanan olmuyormuş. Galip geldiğinde bile mağlup oluyormuş insan kendi benliğine. Daha sonra anladım ki; bu savaşlar daha büyük bir şeyin habercisi aslında.Çok daha büyük bir şey geliyor. Benim savaş zannettiklerimin artçı şoklar olduğunu anlıyorum bir süre sonra.Bitmeyen - hiç bitmeyeceğini zannettiğim- bir süre geçiyor ömrümden. Kendimin savaşlarına daldığım bu süre zarfına kayıpların da getirdiği yas süreci ekleniyor.
Yas tutmak ve savaşmak.
Yas tutarken savaşmaya çalışmak.
Savaşırken yas tutmak.
ACI ÇEKİYORDUM.
Ruhumun çığlık attığı bu dönemde bedenim sessizliğe gömülmüş, dış dünyayla bağlantısını kesmiş oluyor.
Sosyal bir varlık olarak yaratılmış insanoğlunun elinden iletişim yeteneğini alırsanız, bu onun delirmesine yol açar elbet.
Peki ya kişi kendi isteğiyle dış dünyayla bağlantısını koparırsa ne olur?
Kişi kendi benliğine doğru yolculuk yapmak istese, bu yolculuğun durakları nereler olur?
Peki ya varış noktası?
Başlangıç yeri var mıdır?
...
Zamanın birinde küçük bir çocuk daha önce kimsenin duymadığı bir yere, kimsenin düşünemediği bir yoldan, kimsenin cesaret edemeyeceği bir şekilde gitmeye başlamış. Yolculuk oldukça zorluymuş. Ve yolda öyle dereler tepeler falan yokmuş. Acı varmış sadece.
Çok acı çekmiş çocuk bu yolda, bedeni ve ruhu yanmış bu acıyla. Tek tek bütün organları, bütün hücreleri bu acıyı hissetmiş. Ruhu bu acıyla dolup taşmış. Ruhundan taşan bu acı bütün benliğini kaplamış. Acı onun bedenini ve ruhunu bir araya getirmiş. Çocuk bir bütün olmuş. BÜtünlükle beraber çocuk büyük bir sırra erişmiş.Sır ile birlikte çocuk anlamış ki yolda oymuş yolcuda. Ve bu anlayış onu bilge kılmış ,yolculukta başka bir mekana taşınmış böylece.
Yeni yolculuk evinde başlamış çocuğun, onun gelişini gören insanlar sırrını öğrenmek istemişler.
Çocuk anlatmış kimse dinlememiş, göstermiş kimse bakmamış. Kalpleri mühürlüymüş onların. Ve Mühür kalplerini taşlaştırmış. Taşlaşmış kalpleri yumuşatmanın yolu ise acı çekmekten geçermiş. Acı çekmek ise sorumluluk gerektirirmiş.Vicdan gerektirirmiş. Akıl gerektirirmiş.
Zaman geçmiş insanlar kendilerini değiştirmek taşlaşmış kalplerini yumuşatmak yerine çocuğu kıskanmaya başlamışlar, yalanlamışlar onu. Çocuk düşünün diyormuş, düşünmüyorlarmış. Anlayın diyormuş, anlamıyorlarmış çünkü hiçbiri sorumluluk almak istemiyormuş.
Onların istekleri başkaymış; para, güç, içki, güzellik .... Hayatları bunlar üzerine kuruluymuş, taptıkları şeyler saymakla bitmiyormuş. Çocuk çok mazlummuş, hırslarını ve isteklerini çıktığı bu yolculukta feda etmiş, sırra ulaşmanın verdiği bilgelikle bambaşka bir boyuta ulaşmış. İnsanlar zannetmişler ki çocuğun sahip olduğu sır onlara istediklerini verecek, her şeye sahip olmalarını sağlayacak. Küçük dünyalarının tanrıları olmalarına olanak sağlayacak.
Ancak bilmiyorlarmış ki mazlumların sadece bir tane tanrısı olur.

Düştüğümüzde kolumuzdan tutup kaldıracak süper kahramanlarımız yoktur bizim. Ağladığımızda gözyaşlarımızı silecek süper yakışıklı film yıldızlarımız ya da son model arabalarımız yoktur. Mutsuzluktan nefes alamayacak duruma geldiğimizde, yutkunmak için çabaladığımızda boğazımızdaki o yumrunun varlığını bize unutturacak şarap şişelerimiz yoktur bizim. Onlar sizin tanrılarınız.
Bizim ise sırrımız var.
...
Zamanın birinde küçük bir çocuk vardı.
Başarısız oldu.
Çünkü insanlar onu anlamadı.