Her ikimizde neşeyle, gelecekten habersiz, akşama kadar birlikte vakit geçirdik. Kahvaltıdan sonra Falaz eve gitmeyi erteledi ve beni sahil boyunda yürüyüşe çıkarttı. Uzaktan gelen pamuk şekerciden benim için beyaz bir pamuk şeker aldıktan sonra hiç sevmediği halde kendi kafasını da daldırarak tüm yüzünü pamuk şekere bulamıştı.
"Sen sevmezsin ki! Dur yavaş..."
"Sen seviyorsun ya peri kızı. Senin sevdiğin her şeyi bende severim."
Gözlerimi devirerek ona baktım ve içimden gelen kahkahayı engelleyemeyerek "Çok klişe," diye rüzgara doğru haykırdım.
"Napalım kızım biz senin gibi aşk romanlarının piri değiliz. Elimizden bu kadarı geliyor."
Ve beni öptü... Beni kendisine doğru hızla belimden çekerek şekerli dudaklarını dudaklarıma dayadı ve ağzındaki tüm tadı bana sunarmışçasına yanık şeker kokusu eşliğinde beni öptü. Kim görür diye bir an bile düşünmedi, ya da geri çekilmemden bir an bile tereddüt etmedi.
"Biri görecek!"
"Gören görsün peri kızı, sen benimsin."
Falaz ailesini kaybettiği günden beri ilk defa yüreğiyle gülüyordu, bunu görebiliyordum. Gelecekte bizi neyin beklediği değildi önemli olan. Mutluyduk. Karşımdaki adama bakarken, çekincelerle dolu gözlerinin tebessüm ettiğini görürken mutlu olmamam elde değildi ki. Bana ilk defa özgürce sevdiği olarak bakabiliyordu, kadını, onun eşi, ruhunun, bedeninin diğer yarısı olarak bakabiliyordu. Kabullenmişti artık ona yasak olan ne varsa ve dahada ötesi umurunda değildi. Emindim ki ödenecek bir bedel varsa canıyla bile olsa pervasızca öderdi.
Aşk, karşındakinin gözlerine bakarken, kaybolduğun derinliklerde bir daha asla aynı insan olamamak; yüreğinden aldığın onlarca çizik gibi hiç iyileşememekti. Yaralarıyla yaşamayı öğrenirdi insan, onlarla yeni biri olmayı. İşte bu tam da bizi mutlu eden şeydi. Kırışıklıklarımızın arasında kaybolmuş anılar gibi tebessüm ettiren şeydi. Buruk tebessümlerin geçmişteki kahkahaları hatırlatması gibi bir histi. Bir zamanlar gülebilirdim demek gibiydi. Ama olmuyordu, yetmiyordu. Açtık... Sevmeye, sevilmeye, kucaklanmaya... Ve bu yüzdendi hatalarımız.
"Falaz?"
"Efendim peri kızı?"
"Şimdi ne yapacağız?"
"Evleneceğiz."
"Onu sormuyorum. Yada evet, onu soruyorum. Ne demek evleneceğiz. Daha ağabeyimi bırak Hikmet anneye bile söylemedik."
"Söyleriz."
"Sen delirdin mi? Ne kadar rahatsın."
"Esas sen mi delirdin? Bu ne panik? Timur Bey'den kız alacak olan benim, panik olan sensin."
"Ben de ona korkuyorum ya zaten... Hem sen dursana bakalım biraz, daha beni ikna ettin mi de böyle konuşuyorsun?"
"O iş bende, sen merak etme." Falaz bana öyle göz kırpıyordu ki sanki yüreğim kuş olup onun kalbine konuyordu. Kolunu omuzuna attığında başımı onun göğsüne yasladım ve susarak anın tadını çıkarttım. Ne demişler? Bir kere yıkandığın nehirde bir daha asla yıkanamazsın. Bu ana bir daha geri dönemeyecektik, bu sahil bir daha asla aynı o andaki gibi olmayacaktı yada belki biz bir daha asla bu fırsatı bulamayacaktık ama yaşadığımız o an bizimdi ve kimse elimizden alamazdı.
NOT: MERHABA DOSTLAR,
BEN GENE BESTE VE FALAZ ÖZLEDİM SANIRIM. YOKSUN YAZARKEN DİNLEDİĞİM CİNEMA PARADISO'NUN SOUNDTRACK'İNDE AKLIMA GELİVERDİLER VE BEN DE BİR KÜÇÜK MOLA OLSUN DEDİM GENE:) ARA ARA BÖYLE KÜÇÜK ANEKTODLAR, YA DA BÖLÜMLER ŞEKLİNDE YAZLAMAYA DEVAM EDECEĞİM. BEN DE ONLARDAN KOPAMIYORUM:) BU AİLEYLE NASIL VEDALAŞACAĞIZ? BU ARADA PARÇA HARİKA DEĞİL Mİ? UMARIM SİZ DE DİNLERKEN EN AZ BENİM KADAR KEYİF ALIRSINIZ.
AYRICADA HER BİRİNİZE TEK TEK BABAM İÇİN İYİ DİLEKLERİNİZDEN DOLAYI TEŞEKKÜR EDERİM:) ÇOK ŞÜKÜR ÇOK KÖTÜ BİR ŞEYİN ÇOK BAŞINDA YAKALADIK VE ŞİMDİ HER ŞEY YOLUNDA. BENİMLE OLDUĞUNUZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM:***
ŞİMDİ OKUDUĞUN
FREZYA (raflarda) / BESTE ÖN OKUMA
Romance"Bir varmış bir yokmuş, diye başlardı ya masallar; işte benimki de, olsa olsa hep yokmuş hiç varmıştı. Neyin hayaliydi kurduğum? Neyin cesareti, cüreti? Hiç yokmuş bir hayatın, hüzünlü umut kırıntısıydım ben, onu da kuşlar gagalamıştı..." ... İsmini...
