Text Mate (KathNiel)

TM 13

Chapter 13

Diane's POV

Lunes na at balik pasukan na naman.

Sinilip ko ang bintana. Pero wala naman siya :(

Baka na traffic lang yun. Darating din yun. Good Vibes lang tayo.

Tapos na akong maligo at mag bihis.

Andito na siguro siya. Yehey.. Pero WALA :"(

Nakaka walang gana naman.

Maka labas na nga. Kainis.

"Good Morning"

Shit! Nakaka gulat naman. Naka harap siya sa labas nang pinto ng kwarto ko.

Walang iba kundi si JOHN.

"Hellow. Diane ? Diane?" inalog alog niya ako.

Nang bigla akong nagising.

"Bakit? Eh....... bakit di ko nakita kotse mo?" hindi parin ako maka galaw sa kinatatayuan ko. Para akong statwa.

"Inaabangan mo ako noh?" tumawa naman siya. "Sweet naman."

Tinaasan ko lang siya nang kilay. Pero sa totoo gusto kong umamin.

Pakipot muna tayo ngayon. huh? pwde ba?> =_=

"Oh, galit agad? sorry joke lang. Ahm... maglalakad lang tayo. OKay lang ba sayo?" tumingin naman siya sa kanyang relo. "May tatlong oras pa naman. Aabot naman tayo sa skul mo. mga 30 minutes lang ang lalakarin natin."

Ano bang trip nito? Kainis huh. Pero ang cute matagal kaming magkasama hehe.

"Ahm, okay lang naman. Teka lang kunin ko muna gamit ko." Bumalik muna ako sandali sa kwarto para kumuha nang gamit. Nag paalam naman ako ni mama at papa na sa skul nalang ako kakainin. 

Pagkatapos nun. Binalikan ko naman siya at lumakad na kami.

Pinagbuksan niya ako nang gate at nagsimula na kaming maglakad.

Nag prisinta siya na siya nalang magdala sa mga gamit ko. May dala kasi akong mga books at folder. Pero ako lang ang nag dala sa bag ko.

Mabigat daw kasi.

"Ba't mo ba naisipang maglakad? Baka hindi ka sanay." sabi ko sa kanya.

"Aayain ba kitang maglakad kung hindi ko kaya?" nagkindat pa sa akin.

Nakakalusaw huh.

Lumapit naman siya sa tenga ko.

"Gusto ko ring makasama ka nang matagal kahit na mahirapan ako sa maglakad." bulong niya sa akin.

Hahaha sorry pareho kami nang gusto.

Kala ko hahalikan niya ako. Ahmmmmm ASA! Bulong lang pala.

Ang landi naman. Bakit ako atat na mahalikan. Kung sinagot ko na siya kaagad eh hindi na sana ako mag aantay nang matagal. Pero antay lang tayo. Pakipot lang. Syempre.

Pagdating namin sa skwelahan ko. Hinatid parin niya ako sa class room ko.

Pero ayun walang pinagbago. Ganun parin.

Bulongan, inggitan, tarayan at kung maka tingin sila sa akin parang tinutusok nila ako nang patalim. Patay na siguro ako pag totoo to.

Dead ma!

At nang umalis na si John. Sa wakas, tumigil na din sila.

Kainis bakit pa pinanganak ang mga inggitera dito sa mundo.