Wat als Flynn Rider er niet alleen vandoor was gegaan met de kroon? (voltooid)

Hoofdstuk 8: vergeet Gothel niet

'Heeft niemand ons gezien?' Dit was overduidelijk het spannendste dat Rapunzel ooit had gedaan. Samen met Eugene was ze het bos ingerend en nu zaten ze op een grote boomstronk om bij te komen van de ontsnapping. 'Ik denk het niet', antwoordde Eugene. Hij stond op en liep een stukje verder. Dan schreeuwde hij het uit van de pijn. 'Eugene!' Rapunzel rende zo snel als ze kon naar hem toe en zag dat hij hevig bloedde. 'Hoe kan dit?' 'Het is de wonde die ik heb gekregen nadat ik was gevallen in het bos. Net voordat de wachters le vonden.' 'Laat me je helpen.' Rapunzel bond haar haar om Eugenes wond. 'Beloof me dat je niet zult flippen.' 'Wat doe je?' 'Vertrouw me...' En dan begon ze te zingen: 

'Bloem vol glans en gloed. Laat je krachten vrij.

Draai de klok terug. Geef wat ooit was aan mij.

Haal de pijn nu weg. Wijzig 't lot hierbij.

Red was is vergaan. Geef wat ooit was aan mij.

Ooit was aan mij.'

Haar haar gloeide als vloeibaar goud. Eugene wilde weglopen, maar het was zo mooi. Hij kon het gewoon niet. Toen ze klaar was, had Rapunzels haar weer zijn gewone, goudblonde kleur. Met haar grote groene ogen als pas gemaaid gras keek ze hem aan en haalde ze zonder weg te kijken haar haar rond zijn borst weg. Zijn wonde was genezen. Geen bloed en geen pijn meer. 'Euh...' 'Niet flippen!' waarschuwde Rapunzel hem. 'Ik flip niet, hoor. Echt niet... hoe komt hetr zo?' 'Ik weet het niet. Ik ben ermee geboren, denk ik. Moeder vertelde me vroeger dat mensen het wilde afknippen en voor zichzelf wilde houden. Maar als je het afknipt wordt het bruin en verliest het zijn kracht. Zo'n gave moet je beschermen. Daarom ben ik nog nooit...' Ze stopte. 'Je bent nog nooit eerder buiten geweest, is het niet?' vroeg Eugene voorzichtig. 'Nee, dat klopt.' Stilte. 'Waarom ben je dan nu wél naar buiten gegaan?' Hij durfde het niet te vragen, maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn angst. 'Ik wilde de lampions zien die vanavond zijn geweest.' Eugene liet zijn hoofd hangen. Hij had maar al te goed door dat ze hem kwam redden in plaats van haar droom na te gaan. 'Het spijt me verschrikkelijk. Ik... ik ga maar wat hout zoeken.' Eugene liep weg met een rotgevoel. Hij had haar droom verpest. Hij voelde zich zo rot.                     Rapunzel begon een snikken. Ze had de lichtjes gemist. Hierna kwam ze misschien de toren nooit meer uit! Maar het was het ook wel waard. Dankzij haar leefde Eugene nog. En wist ze dat hij niet zo slecht was als hij zich altijd al had voorgedaan. Misschien ging hij dankzij haar wel veranderen. 'Denk dat maar niet kleine schattebout van me.' 'Moeder?' Rapunzel draaide zich om en zag haar moeder daar staan. 'Lieve schat, ik was zo ongerust! Je was ineens weg! Ik heb je overal lopen zoeken. Kom vlug mee, anders komt hij straks terug en gaat hij iets aandoen!' 'Maar moeder, hij is niet...' 'Tuttut kind, niet tegenstribbelen. We moeten vlug weg hier.' 'Rapunzel, ik vroeg me af, heb ik nu ook superkrachten? Nu je me hebt genezen met dat magische haar van je?' 'Eugene!' riep Rapunzel. Ze wist niet waarom, maar ineens voelde ze zich niet veilig bij haar eigen moeder. Ze wilde niet eens naar haar luisteren. Nu ze erover nadacht heeft ze at nooit echt gedaan. 'Rapunzel!' Eugene zag dat Rapunzel vast werd gehouden door een jonge vrouw met een bloeddorstige blik in haar ogen. 'Wat...?' 'Eugene, help me!' Het flapte er gewoon uit. 'Jij gaat niets doen jongeman! Blijf uit de buurt van mijn dochter!' Uit haar mantel haalde Gothel een mes. Ze stak Eugene neer toen hij iets te dichtbij kwam. De wonde die net was genezen was opengehaald en bloedde heviger dan daarvoor. 'EUGENE!' gilde Rapunzel. Dit was de druppel! Dit was haar moeder niet! Haar moeder zou nooit zomaar een man waar Rapunzel van hielt neersteken. Was dat zo? Hielt ze van hem?' Die ene seconde van die gedachte was genoeg voor Gothel om Rapunzel weg te trekken bij Eugene. 'EUGENE!' gilde Rapunzel weer. Maar het was te laat. Ze kon niet meer bij hem in de buurt komen. 'Moeder, alstublieft! Ik heb een voorstel.' Ze zei het zo kalm als ze kon, maar haar hart ging als een racewagen. 'Ik beloof dat ik met u meega. Ik zal niet tegenstribbelen en ik blijf voor altijd in de toren. Ook als dat betekent dat ik de lichtjes nooit in mijn hele leven zal zien!' Ze was ten einde raad. Ze had de lichtjes al opgegeven voor Eugene en dat was de beste beslissing die ze in haar hele leven had gemaakt. Ze wilde hem nu niet kwijt. 'Ik beloof het. En je weet dat ik me altijd aan mijn beloftes hou.' Gothel liet haar los en zo snel als ze kon spurtte ze naar Eugene. 'Eugene!' Hij ademde en zijn hart klopte nog... zwakjes. 'Rapunzel...' begon Eugene. 'Ja, Eugene?' 'Het spijt me.'