Wat als Flynn Rider er niet alleen vandoor was gegaan met de kroon? (voltooid)

Hoofdstuk 9: de hereniging

Rapunzel bond haar haar om Eugenes middel. Ze wilde zingen, maar Eugene hield haar tegen. 'Wacht.' Met zijn laatste krachten nam Eugene het mes van Gothel dat ze had laten vallen om Rapunzel vast te houden. 'Wat...' begon Rapunzel, maar voor zij of Gothel het in de gaten had, sneed hij het meeste van haar haar af. 'NEEEE!' schreeuwde Gothel en ze trok de mantel die ze aanhad over haar hoofd zodat niemand moest zien hoe ze ouder werd dan je je kon voorstellen. Haar armen waren wit geworden, haar botten staken erdoor. Haar nagels waren geel geworden en leken eerder dood dan gezond en haar benen konden haar amper nog dragen. Pascal zag zijn kans en maakte Rapunzels lange bruine haar dat nu los in het gras lag vast aan een boom en trok het strak. Gothel had de kracht niet meer om erover te stappen en viel. Recht in een kuil die daar lag. Ze bleef schreeuwen, tot ze de grond raakte en ze verdwenen was. Alleen de mantel bleef over. 

Rapunzel keek naar Eugene. Veel leven zat er niet meer in hem. Zijn ademhaling zakte langzaam weg en het bruine haar om zijn middel gebonden had geen nut meer. Rapunzel nam hem vast en begon treurig te zingen. 

  'Bloem vol glans en gloed. Laat je krachten vrij.

Draai de klok terug. Geef wat ooit was aan mij.

Haal de pijn nu weg. Wijzig 't lot hierbij.

Red was is vergaan. Geef wat ooit was aan mij.

Ooit was aan mij.'

Dan brak ze. Tranen stroomde over haar wangen en ze kon ze niet stoppen. Ze drukte hem tegen zich aan en dacht aan hun weinige momenten samen. Dat waren de mooiste momenten van haar leven. Dankzij hem had ze dingen gedaan die ze anders nooit had gedurfd. Terwijl ze dacht over al die mooie momenten begon ze zich beter te voelen. Ze moest dankbaar zijn. Dankbaar dat ze hem heeft mogen kennen. Dankbaar voor zijn gezelschap. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze de eerste seconden niet doorhad dat er iemand een hand op haar achterhoofd legde. Ze merkte het pas toen ze een warme adem in haar nek voelde die zei: 'Rustig maar. Ik ben er weer.' Rapunzel schrok zo hard dat ze Eugene van zich afduwde die met zijn hoofd tegen een boom botste. 'Auw!' riep hij. 'Eugene!' Rapunzel vloog hem weer om de hals. Alleen was het deze keer van geluk. 'Hoe... hoe kan dit?'  Ze geloofde haar ogen niet en wilde hem nooit meer loslaten. Bang dat het maar een fata morgana is. 'Je tranen. Ik voelde hoe ze in me kwamen. Ik droomde van een gouden bloem en... en jou. Maar niet jij als... jij, maar jij als... toen je klein was. Een baby. Een baby met lange gouden haren. Rapunzel... jij bent onze prinses!' 

Rapunzel begreep geen woord van wat Eugene haar vertelde. 'Achttien jaar geleden werd een prinses geboren met lange gouden lokken. Afkomstig van een gouden bloem die de koningin genas van een eerst ongeneeslijke ziekte. Haar baby, jij dus, kreeg daardoor een bijzondere gave. De gave van de bloem. Jij kan mensen genezen en het oude weer jong maken!' 'Hoe ben ik dan bij Gothel geraakt? En waarom deed ze alsof ze mijn moeder was?' Het sloeg allemaal nergens op. 'Na haar eerste nacht werd de prinses gestolen. Niemand kon zien wie het had gedaan. Maar dat is nu wel duidelijk. Er werden zoekacties gehouden, maar nooit heeft iemand je ooit gevonden.' 'Dat verklaart dan wel waarom ik nooit naar buiten mocht.' 'Elk jaar op jou verjaardag werden er lampionnen in de lucht gelaten. In de hoop dat ze je ooit terug zouden vinden.' 'Dat zijn dus de lichtjes.' Alles kreeg steeds meer betekenis en logica. 'We moeten nú onmiddellijk naar het paleis! Je ouders moeten weten dat je terug bent!' 'Maar wat als ze me niet geloven? Ik bedoel... mijn lange haar is weg.' 'Je lange haar is misschien wel weg... maar een ouder vergeet nooit zijn eigen kind.' 

Eugene kreeg gelijk. Rapunzel en Eugene liepen samen naar het paleis. Rapunzel was erg zenuwachtig, maar Eugene keek haar met zoveel charme aan, dat ze ter plekke smolt. Toen ze aanklopte, werden ze eerst niet binnengelaten. Maar de koning en koningin wilden haar toch per se even zien. Toen de koningin naar Rapunzel keek, zuchtte ze. Alsof ze nu al haar besluit had genomen. Maar de koning bekeek haar iets langer. Rapunzel keek hem diep in de ogen en probeerde zijn gezicht te lezen. Dan piepte er een traan in zijn ooghoek. Een traan die, toen hij viel, meteen werd gevolgd door een waterval. Hij liep op haar af en knuffelde haar zo hard dat ze bijna geen lucht meer kreeg. Dat was het moment waarop ook de koningin Rapunzel beter ging bekijken. En inderdaad. Het was haar dochter. Met z'n drieën lagen ze op de grond. Geen woorden kunnen beschrijven hoe gelukkig ze eruitzagen. Eugene stond er eerst even ongemakkelijk bij, maar nadat Rapunzel haar verhaal gedaan had, mocht hij ook meedoen met het geluk. Kort daarna trouwden Rapunzel en Eugene en ze leefde allemaal nog lang en gelukkig. 

                                                                                         EINDE