YENİ AY - Tuhaf Serisi- Aşktan Nefret Edenler.

1.bölüm "KÜL"

                         1.bölüm

          " Aşktan nefret edenler"

  

 

"  Fazla zaman kalmadı sevgilim seninle yeşermiş bu kalbim soldu." dedi kanlar içinde yatan kız...    

          

         GÜZEL BULDUKLARIM

 
  Kanın yerde bıraktığı izler güzeldir...

                       - KÜL-

İnsanın yaşadıkları hayatdaki tecrübeleri, hataları, sevinçleri yaşlandığında yüzünde belli olurmuş. Yüzündeki kırışıklıklar buruşmuşluklar hayatın getirdiklerinin aynası imiş. Okuduğum kitaplarda böyle anlatırlardı. Peki benim tecrübelerimin aynası nerdeydi. Ben aynaya baktığımda yarısını kaybetmiş gözlerindeki umudu çalınmış kimsesiz birini görüyorum. Kafamdaki bulutlar heran yağmuru fısıldarken yüzümde görmeye alışık olduğum
Soğuk yüzüm bana gerçekleri anımsatıyordu. Gerçekler ve geçmiş ben ikisi arasında sıkışmış savaşçıydım...

Kimsesizdim ne annemden ne babamdan haberim vardı. Ne de kardeşimden
Daha üç yaşındayken yetimhaneye bırakıldım. Dramatikleşipte yağmurlu ve soğuk bir günde yetimhanenin kapısına fahişe annem tarafından bırakıldım ve babamım kim olduğu bilmiyorum.
Gibi vasat şeyler söylemiyeceğim sadece hatırlamıyorum...

Sadece sabah uyandığımda kafamda bekleyen bir annenin olmamasıydı ilk fark ettiğim. Soğuktu yatağım yatak denilecek gibide değildi. Sadece ince bir örtü vardı üstümde ve sanki demirin üzerinde uyumuşum hissi veriyordu. Kendime geldiğimde sadece artık burada yaşayacağımı ve buranın kurallarına uymak gerektiği söylendi. Ha birde kurallara uymazsam bedel ödeyeceğim söylendi. Arkadaş olmak isteyenleri sertçe reddetmiştim. Yanlızdım kimseyle konuşmayan asosyal bir çocuktum ve bu yedi yıl devam etti. Hiç Ağlamadım ben bırakıldığımı anladığım gece bütün göz yaşlarımı ayıtmıştım paslı demirlere, çığlıklarımı anlatmıştım rutubet kokan duvarlara sesizliğimi fısıldamıştım elimden kayıp zemine dağılan çaresizliğime ama asla pes etmedim. Geçmişime inat savaştım.