Een Phan verhaal geschreven door twee Phangirls.
Het gaat over het begin van Phan en hoe ze ontmoeten.
_____
Story by: @PhanWhiskers_xx. Oftewel: @kristel_xxx & @PaintedWings_
_____
Cover by: @HellaEla
Pov Dan 'Mam?' Ik sprint de trap af en tref mijn moeder in de keuken aan. 'Hoi Dan, gaat het al weer?' Ik knik. 'Maar ik wilde wat vragen..' 'Wat is er?' 'Mag ik morgen Phil bezoeken?' flap ik er uit. Even kijkt mijn moeder me aan. 'Ehm.. morgen al?' vraagt ze, ze lijkt in shock. Ik knik. 'Ik zal het zo even met je vader bespreken okey..' zegt ze, nog steeds een beetje shock. 'Dankje mam.' zeg ik en ik geef haar een kus op haar wang. Snel ren ik weer naar boven. Ik moet een kaartje regelen voor de trein en ik moet Phils adres vinden. Snel ga ik op internet. Gelukkig kan ik het snel vinden omdat ik gewoon een enorme stalker ben, haha..
De volgende dag is het eindelijk zover, ik ga Phil ontmoeten. Mijn moeder brengt me naar het station waar ik haar gedag zeg. Ik ga nog even een kop koffie halen en daarna haast ik me naar de trein, ik stap net in en de deuren gingen dicht. Terwijl ik een plekje zoek, denk ik telkens aan Phil. Zou hij blij zijn? Vast wel. Ik ga ergens zitten en zet mijn koffie op het tafeltje. Ik pak mijn oortjes en zet my chemical romance op. Ik zit een beetje mee te bewegen op de muziek als er een meisje voor me komt zitten. Ze lijkt naar adem te happen. Ik zet mijn muziek op pauze. 'Ben jij niet Danisnotonfire?' Ik glimlach. 'Ja.' Ze rommelt wat in haar tas en haalt er een papiertje en een pen uit. 'Wil je je handtekening neerzetten?' Ik pak het blaadje en de pen aan en zet mijn handtekening. 'Bedankt, vind je het erg als ik hier blijf zitten?' zegt ze. 'Nee natuurlijk niet, blijf lekker zitten.' We beginnen te praten en voor dat ik het weet moet ze al weer uitstappen. 'Doei Kriss.' Ze stapt de trein uit en een half uur later ik ook.
Ik loop het dorpje door opzoek naar het huis van Phil. '12, 14, 16, 18, 20. Hier is het!' Ik loop de oprit op en zie iemand op de bank zitten. Ik bel aan. Het mens op de bank kijkt op, het is een jongen. Het is niet Phil. Hij loopt naar de deur en doet open. 'Hallo, kan ik je ergens mee helpen?' Ik knik, 'Ik ben opzoek nar Phil Lester, woont hij hier?' De jongen knikt. 'Ik zal hem even roepen.' zegt hij. Hij roept Phil, eindelijk ga ik hem ontmoeten. Er komt iemand van de trap rennen. En daar staat hij, daar staat Phil.
Pov Phil
Ik zit achter mijn bureau op YouTube als de bel gaat. Ik hoor Martyn opendoen dus ik besluit te blijven zitten. 'Phil?!' roept Martyn naar boven. 'Kom eraan!' Ik ren de trap af. Zodra ik beneden komt stopt mijn hart. Ik stop met lopen. In de deuropening staat Dan. Wat doet hij hier? 'Dan?' Hij glimlacht. 'Uhm... ik laat jullie wel even.' zegt Martyn en hij loopt weg. Ik loop naar de deur. Dan staart naar de grond. Hij opent zijn mond om iets te zeggen maar ik kan mezelf niet tegenhouden. Ik sla mijn armen om hem heen. 'Dan...' Zodra ik voetstappen achter me hoor laat ik Dan snel los. Dan grijnst naar me. 'Bang om je gevoelens te laten zien Phil?' Ik geef hem een mep terwijl ik glimlach. 'Wat doe je hier?' 'Ik wilde je gewoon ontmoeten.' zegt hij blozend. Mijn moeder komt de hoek om gelopen. 'Phillip, we hebben bezoek laat hem eens binnen.' Ik doe een stap naar achter en gebaar dat Dan binnen mag komen. 'Hallo mevrouw Lester' zegt Dan zodra hij binnen is. 'Ik ben Dan, maar we hadden elkaar al eerder gezien.' Hij steekt zijn hand naar voren om mijn moeder een hand te geven. 'Hallo Dan' zegt mijn moeder terwijl ze zijn hand schudt. 'Oke!' roep ik ongeduldig. Ik pak Dan's arm en trek hem mee de trap op. 'Wij gaan naar boven' roep ik.
Pov Dan Ik word mee naar boven getrokken op weg naar Phils slaap kamer. Ik heb nog steeds een grijns op mijn gezicht. 'Zo Dan, dit is mijn kamer.' zegt Phil terwijl hij de deur open doet. Ik zie allemaal posters van Buffy, ik zie leeuwen en nog wat school spullen. 'Buffy fan?' vraag ik plagend. Hij grinnikt. 'Nee, hoe kom je er bij.' antwoord hij dan. 'Dus..' zegt hij terwijl we gaan zitten op zijn bed. Er valt een ongemakkelijke stilte. 'Waarom ben je eigenlijk hier?' vraagt Phil. 'Nou.. Ik voelde me een beetje schuldig omdat we ruzie hadden en zo.. Toen wilde ik je verrassen door op bezoek te komen.' 'Dat is echt lief. Maar je hoeft je toch niet schuldig te voelen, het was de schuld van die ene gast.. Je pester..' Bijden kijken we naar onze handen die op onze schoot liggen. 'Het spijt me Phil.' Ik kijk hem weer aan en hij kijkt terug. 'Het spijt mij ook.' We staren elkaar even aan en dan trekt hij een raar gezicht waardoor ik in lachen uitbarst. 'Gast wat was dat voor een gezicht?' zeg ik als ik weer ben bij gekomen. 'Oh gewoon, mijn vermijd ongemakkelijke stiltes gezicht.' zegt hij glimlachend. 'Nou het werkt wel.'
Na het eten is het al weer tijd om te vertrekken. We staan op het perron en ik zie mijn trein al aan komen. Ik kijk Phil aan. 'Tot gauw..' mompelt hij. 'Zeker tot gauw.' zeg ik en ik geef hem een knuffel. 'Dit was een geweldige dag..' fluister ik in zijn oor. Hij geeft me een briefje. 'Open als je me mist.' zegt hij blozend. 'Kan ik hem nu al open?' vraag ik glimlachend. 'Ga nou maar Dan, straks mis je de trein nog. We geven elkaar nog een knuffel en dan loop ik de trein in. Ik vond een plekje aan de kant van het perron zodat ik naar Phil kon zwaaien. De trein begon te rijden en ik bleef zwaaien tot ik hem niet meer kon zien. Ik pakte het briefje uit mijn zak en lees het. Zie je snel! Hier is mijn nummer, dan kunnen we ten minste echt appen. x Phil Een glimlach siert mijn lippen, wat is het ook een idioot.. Maar wel een hele leuke.
--- Phils live show is live And Dils wedding is after it oh my god I'm so excited.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
