Alacakaranlıkta göğe baktım. Kızıl maviye koşuyordu. Telaşlıydı. Mavi, Kızıl'a gebe. Bir çift göz aşina oluyordu bir kez daha yaratılışa. Kaybolan Güneş'in yeniden doğmasına. Mavi yitip gidecekti. Yine de üzgün değildi. Kızıl beraberinde bereket getirecekti. Doğaya hakim mistisizm gerçekliğin içerisinde gizli. Sürrealist bekleyişler romantikliği körükler. Böylece bir 'çuf' sesi duyulur. Yansır kulaklara. Zincirleme bir doğuş meydana gelir. Çuf ve sonra bir bebek orada. Öğle vaktine gebe olan mavi sabahtan terk etmiş kırmızıyı. O, yılmamış ve yılmadan ilerlemiş yolunda. Çatmış kaşlarını maviye inatla. Cezası yok bu suçun. Döngüdür her şey ve veda zamanıdır. Kırmızı gidecektir. Mavi yine üzgün değil. Sadece olgun bir sabır ve dinginlikle yoğrulmuş koca bir çınar. Kırmızının panosu o.
Kevserbldrci
