the cry of the wolves

chapter 1

Het begon allemaal op de dag dat mijn ouders vermist raakten. Ik werd zoals altijd gewekt door mijn moeder, borstelde mijn lange koperkleurige haar, at mijn cornflakes met kleine Max en maakte me klaar om naar school te gaan. Toen ik op het punt stond om weg te gaan gaf Omi (mijn oma) me een kus op m'n voorhoofd. "Wees sterk, Liz."

Op school is Omi niet de enige was die raar doet. Het eerste uur heb ik engels. Ik ga achterin zitten, naast mijn beste vriendin Britt. Opeens komt de knapste jongen uit mijn klas aanlopen. Brad. Hunk nummer 1 van de school. Ik heb nog nooit met hem durven spreken. "Ik weet wat je doormaakt Liz, wees sterk!" Ik heb geen flauw idee waar hij het over heeft. Ik word rood en stamel : "Uhhhh .. Bedankt ?"

De rest van de dag gebeurt er niets meer. Toch is er iets anders. Er hangt een angstige sfeer in de school. "Moet je eens kijken hoe ongezond sommigen hier eruit zien?" zegt Britt tegen me. Ik kijk de aula rond en zie een paar kinderen nerveus bij elkaar zitten. Ze zien bleek en hebben grote ogen, alsof er iets ergs staat te gebeuren. "Wat is er toch aan de hand?" vraag ik me hardop af.