the cry of the wolves

chapter 3

Wat ik aantref is te verschrikkelijk voor woorden. Als eerst zie ik Omi, die midden in de woonkamer zit te huilen. Of beter gezegd ; wat eerst de woonkamer was. Het is een ravage. Het huis ziet eruit alsof iemand met opzet alles kapot heeft geslagen. Kasten zijn overhoop gegooid, de televisie ligt gebarsten op de vloer en de bank is in stukken gescheurd. Maar het ergste is het bloed. Er ligt een hele plas waar ooit de glazen salontafel stond, en nu een hoop glas.

Er. zitten door de hele kamer voetafdrukken verspreidt. Maar als ik ze beter bekijk, blijken het Pootafdrukken te zijn. Ik wil instorten, huilend om mijn moeder roepen, maar dat kan ik niet. Dat mag ik niet. "Omi?" vraag ik zacht. ze ligt opgekruld op de vloer. "Omi wat is hier gebeurd?" ze begint nu alleen maar harder te snikken. Dan besef ik iets, iets heel erg belangrijks. Omi is hier, samen met mij, en mijn ouders zijn waarschijnlijk nog op het werk. Maar waar is...

"MAX?! OMI WAAR IS MAX?" Omi schijnt eindelijk de kracht te hebben om te reageren want ze zegt ; "Maak je geen zorgen Liz, ik heb Max op laten halen door Stella. Hij is oké." Opgelucht haal ik adem. Stella Verdun is een dame op leeftijd en een vriendin van Omi. Max is oké, Max is oké, Max is oké. "Maar Omi, waar komt al dat bloed dan vandaan? Wat is hier gebeurd?" Omi zucht, komt moeizaam overeind en veegt de stukken glas van zich af. "Ik denk dat het tijd word om jou maar eens de waarheid te vertellen."