the cry of the wolves

Chapter 5

"Dus, dus dus dddddus ik ben een halfbloed alfadochterwolf?" Stotter ik. Omi begint te lachen. "Als je het zo wilt noemen." Ik kan niet bevatten wat er zojuist is gebeurd. Ik moet alles op een rijtje zetten.

Mijn ouders zijn nu het belangrijkste. "Omi, waar zijn papa en mama? Leven ze nog?" Omi zucht diep. "Ik ben er redelijk zeker van dat ze nog leven. In ieder geval tot vanavond. Je ouders zijn dapper Liz, maar ze konden zich niet verdedigen tegen een halve roedel." Ik snap het nog steeds niet.

"Hoezo zijn ze dan meegenomen Omi?" Omi begint te trillen. "Je ouders zijn verbannen uit de roedel, maar jij niet. Ze vinden je een interessant experiment, omdat er bijna nooit halfbloedjes worden geboren. Je ouders weigerden om je mee te geven, dus ontvoerden de wolven hun, in de verwachting dat jij ze zou gaan zoeken. Je zult ze waarschijnlijk vanavond al zien."

Ik schrik op. "Wat is er vanavond?!" Ik vind het helemaal niet fijn om zoveel vragen te stellen. Ik voel me er dom door. Normaal gesproken ben ik degene die vragen beantwoord! Omi kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. "Vanavond is het 16 manen ritueel. Alle 16 jarige wolftieners zullen om middernacht voor het eerst veranderen. Maar daarvoor is er nog een uitbundig galafeest."

In mijn ogen is het vreemd, een chique feest geven omdat kinderen in honden veranderen. Maar Omi schijnt het normaal te vinden. "Ik raad je aan om nu alvast te gaan. Ze zullen het dapper van je vinden en je moed waarderen. Het is de enige keus die je hebt." Ik knik. Geen tijd om bang te worden. Ik ga vannacht een weerwolf worden, no big deal. Omi houdt me stevig vast, en fluistert in mijn oor :

"Onthou dat je, hoe aardig en vriendelijk ze zich voordoen, je niemand daar kan vertrouwen!"

Dat word een makkie. Ik ben over het algemeen al best gesloten en laat weinig mensen de echte ik zien. Dit kan ik. Ik kan het. Ik geloof het. "Alles wat je moet doen is de sporen volgen Olivia. Ik geloof in je."

Wacht eens even! "Noemde u me nou Olivia? Ik heet Elizabeth!" Omi kijkt me triest aan. "Je ouders noemen je Elizabeth, maar dat ben je niet. Jij bent Olivia. Liv. Het lichte meisje met het donkere haar. Je bent sterk en dapper en je hebt alfabloed door je aderen stromen. Vergeet dat niet. Volg de sporen tor diep in het bos en je zult een kuil vinden. Laat je er dan inglijden. Dan ben je bij de ingang. Je moet gaan nu! Ik hou van je lieverd!"

"Ik hou ook van u" fluister ik als ik de deur uit loop.