the cry of the wolves

Chapter 6

Ik stamp met mijn wandelschoenen naar buiten. Het is donker, maar het bloedspoor dat op de witte sneeuw ligt valt niet te missen. Ik heb geen tijd gehad om alles in te laten zinken tijdens het gesprek, dus dan doe ik het nu maar. Even alle feiten op het rijtje zetten.

- Mijn ouders zijn wolven die verstoten zijn door hun oude roedel.
- Ze hebben er alles aan gedaan om me van de roedel weg te houden, en nu ga ik er vrijwillig heen.
- Mijn uiterlijk was compleet veranderd door de spreuk van Omi, om mijn halfbloedstatus te verbergen.
- Zelf mijn naam is anders. Ik heet nu Olivia in plaats van Elizabeth.

Het is alsnog vaag en moeilijk te bevatten, maar ik moet beter op gaan letten, want ik ben nu al diep in het bos en zie geen hand voor ogen meer. Ik sta bijna op het punt om op te geven als de grond onder me verdwijnt en ik met een klap op de grond van het hol val. Het word zwart voor mijn ogen.

Als ik bijkom lig ik in een witte ziekenhuiskamer. Een meisje met een gebronsde huid, kort hazelnoot bruin haar en goud/groene ogen buigt zich over me heen. Ze ziet er maar een paar Jaar ouder uit als ik. Hallo, ik ben Evi!" Zegt ze met een hartelijke glimlach. "Welkom in het hof van Lupus. Een van de grootste huisvestigingsplaatsen voor weerwolven in heel europa!"

Ik ben er. Het hof van Lupus.

"Ik ben Olivia. Ik word vanavond voor het eerst een weerwolf. Mijn ouders zijn door jullie meegenomen. Marice en Stephen Hurley. Er was een heleboel bloed. Ik wil weten hoe het met ze gaat."

Evi kijkt me met grote ogen aan. "Ik hoorde ze al iets zeggen. Vier van onze sterksten gingen je ouders ophalen, maar jouw moeder stribbelde tegen. Ze heeft een van onze mannen aangevallen. Het komt gelukkig goed met hem, maar we zijn allemaal geschrokken." Ik kijk haar peinzend aan. "Dat zou mijn moeder nooit doen." Ik spreek de zuivere waarheid. Mijn moeder is tegen elke vorm van geweld en is de meest vredelievende persoon die ik ken. Evi haalt haar schouders op. "We doen allemaal rare dingen in nood. Maar goed. Ik heb een bad klaargemaakt, en je galakleding hangt ook al klaar. Ik stel voor dat je je gaat klaarmaken." Het is geen direct bevel, maar ik heb niet het gevoel dat ik het kan negeren. Ik knik en loop de badkamer in.