the cry of the wolves

chapter 8

Bij de deuropening staat een grote man te wachten. Nou ja, hij is eerder een jongen, want als ik hem in zijn ogen kijk zie ik dat hij nog een jong gezicht heeft. Hij is mooi, met een blanke huid en blond haar. Als ik naar hem kijk voel ik een soort kriebel in mijn buik.

"Hallo, Ik ben Jake!" Zegt hij met vrolijk opgetrokken wenkbrauwen. Hij lijkt me erg aardig. "Aangenaam Jake, ik ben Olivia." Zeg ik met een verlegen lachje. "Olivia. Hmmm. Je naam is al net zo mooi als hoe je er uit ziet." Ik voel dat mijn wangen rood worden. Jake lacht zachtjes. "Straks komen we in de balzaal. Daar moeten we allemaal op een rij staan, op alfabetische volgorde. Mijn achternaam is Hellow, dus ik sta waarschijnlijk naast je. Meer weet ik ook niet."

"Wacht, is dit ook jouw bal?" Mijn stem schiet omhoog van verbazing. "Ja, ik ben hier alleen om je op te halen. Ik ben net zo nerveus als jij. Misschien nerveuzer zelfs!"

Jake pakt me bij mijn arm en we lopen de gang uit. Ondanks mijn hakken komt hij minstens anderhalve kop boven me uit. Ik ben bang om mijn mond open te doen, straks moet ik overgeven. Aan het eind van de gang straalt een licht. Jake kucht en stoot me aan voordat we de balzaal binnenlopen.

De Zaal is immens en prachtig versierd. de houten vloer is glanzend en het plafond wordt overeind gehouden door gouden pilaren. Verspreidt door de zaal staan wel 12 fonteinen. Overal hangen lantaarns en er zijn doeken en linten aan het plafond gehangen. De meeste mensen staan samen aan de randen van de zaal. In het midden van de zaal staat een groepje tieners zenuwachtig bij elkaar. Jake en ik lopen op de af.

"Zo Jakie, wie is je vriendinnetje?" Vraagt een van de jongens. Jake negeert hem en draait zich naar me toe. "Blijf vooral kalm, er is niks om je zorgen over te maken." Ik knik. Ik weet niet waarom Jake zo begaan met me
is, maar ik ben dankbaar.

De hele zaal wordt stil als een man zich losmaakt uit de menigte en op ons groepje afkomt.