the cry of the wolves

Chapter 4

Ik loop met Omi mee naar de keuken en ga tegenover haar zitten aan de grote eiken tafel. de keuken is onaangeroerd gelaten, godzijdank. Omi schraapt haar keel. "Voordat ik begin aan dit verhaal, moet je me beloven me niet te onderbreken. Er zullen veel verwarrende dingen verteld worden maar je houdt je mond tot het einde. Ik knik en Omi begint te vertellen.

"In een oud dorpje zoals dit zijn veel mystieke elementen in het dagelijks leven verweven, maar dit verhaal is wel heel apart. Het schijnt dat er ooit een jonge vrouw was die in verwachting raakte van een wolf. De kinderen waren gewone mensenkinderen, maar op de laatste maan van hun 16e levensjaar veranderden ze in wolven. Sinds dat voorval konden ze wanneer ze maar wilden in wolven veranderen. De kinderen kregen kinderen die ook op hun 16e wolf werden, en hun kinderen werden dat ook weer, enz... Ik weet niet of dit verhaal een legende is of waar is, maar het feit blijft dat er elk jaar weer een groep 16 jarigen in wolven verandert."

Ze neemt even een kleine adempauze.

"Jouw ouders, Marice en Stephen Hurley, kennen elkaar al sinds hun geboorte. De ouders van je vader waren leider van de roedel waar je opa en ik in zaten, alleen in lagere rang. Toen ze op hun 16e veranderden in wolven, werd de situatie een stuk gecompliceerder. Jouw ouders waren verschrikkelijk verliefd, maar omdat jouw moeder van een lagere was konden ze niet samen zijn. Toch raakte jouw moeder in verwachting van jou en je ouders werden verbannen van de roedel. Je ouders veranderden je uiterlijk, voedde je op als een normaal kind maar het mocht niet baten. Je word vanavond een wolfmeisje."

Ik ben een paar minuten sprakeloos. Dit kan niet, Omi is vast dement aan het worden, Dit kan gewoon écht niet.

Maar toch zou het een hoop dingen verklaren. Ik heb me altijd anders gevoeld dan de rest, alsof er iets mis met me was. Plus mijn grote voorliefde voor het bos, en dan het feit dat ik en Max 0% op onze ouders lijken. En alle zenuwachtige kinderen, die moeten geweten hebben wat ze te wachten stond!

"Maar Omi, kunt U die spreuk misschien opheffen?" vraag ik. Ik ben nieuwsgierig hoe
ik er uit hoor te zien. "Maar natuurlijk meiske, ik ben zo terug." Ik hoor Omi de trap op lopen en de zoldertrap uitschuiven. Een paar minuten komt ze terug met een dik, in leer gebonden boek. Ze zoekt de goede bladzijde op en citeert een paar zinnen Latijn. Dan pakt ze een spiegel en geeft me
die aan.

"Schrik niet, Elizabeth."

Als ik in de spiegel kijk, is het net of iemand anders me aankijkt. Mijn huid is in plaats van een beetje rozig sneeuwwit geworden. Er is geen enkele sproet te bekennen. En mijn hazelnoot bruine ogen zijn ineens donkerblauw. Maar het raarste is mijn haar. In plaats van mijn golvende rossige bos heb ik opeens Dik , lang zwart haar tot aan mijn ellebogen. Mijn gelaatstrekken zijn gelukkig wel hetzelfde gebleven. Ik heb nog steeds grote ogen met lange wimpers, opvallende jukbeenderen, een rechte neus en volle lippen.

"Hoe hoger je in rang bent, hoe donkerder je eruitziet. De alfa ziet er meestal uit als een Indiaanse man, met een mokka kleurige
huid en gitzwart haar en ogen. Hoe lager je in rang bent , hoe lichter je bent. daarom hebben je moeder en ik witblond haar, lichte ogen en een witte huid. Maar jij, jij bent een mengelmoesje. Jij hebt het zwarte haar en de gelaatstrekken van je vader, maar je lichte huid en ogen van je moeder. Dat verraad wat je bent. Een bastaardkind.