Jest to kontynuacja drugiej części Spider-Mana po tym jak wiele mu bliskich osób umarło, ale ta książka opowiada bardziej o dziewczynie imieniem Sophie, która przeprowada się z Anglii do Nowego Jorku by uczęszczać do prestiżowego collegu. Jest ona b...
Byłam już w samolocie... Od śmierci mojego ojca nic mnie już nie cieszy, ani bawi...
No cóż powinnam mimo wszystko wyluzować w końcu jade do Nowego Yorku i wkońcu po 10 latach znowu odwiedze matkę...ciekawe czy dalej jest taką puszczalską i równocześnie szorstką,surową i spiętą kobietą. tutaj w samolocie mogłam w spokoju pomyśleć...
zaczełam przyglądać się swojemu strojowi, miałam na sobie zielony płaszcz oraz lekko granatowe dżinsy do tego lekko zakręcone włosy
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wyglądałam dosyć dorośle chociaż miałam dopiero niecałe 20 lat, można by powiedzieć że wciąż jestem 19-latką.
Gdy samolot wylądował na lotnisku New York-city. udałam się w stronę odbioru bagażu.
Gdy byłam w holu lotniska wraz z moją walizką dostrzegłam schludnie ubranego człowieka który stał z dużą kartką z napisem ,,Sophie Larson". Od razu podeszłam do gościa i się przywitałam.
-Dzień dobry...-
-witam panienkę...Sophię jak się nie mylę?-odpowiedział uśmiechnięty
-tak jak jest napisane na kartce-zaśmiałam się lekko
-jest panienka podobna do matki...-mówił gdy jechaliśmy limuzyną do domu.
-błagam nie! nie jestem puszczalska ani bezuczuciowa...-
-przepraszam..nie chciałem panienki urazić...ale chodziło mi raczej o wygląd-
-ehh...nie ważne...-resztę drogi odbyliśmy w ciszy.
-już jesteśmy-powiedział kierowca otwierając mi drzwi, gdy wysiadłam moim oczom ukazał się prawie cały szklany, duuużej wielkości dom. Byłam zachwycona, przez jakieś dziesięć minut stałam i z otwartymi ustami wpatrywałam się w mój nowy dom
-halo ziemia do panienki Larson- usłyszałam głos lokaja. gdy sie ocknełam on wprowadził mnie do tego królestwa. wnętrze było jeszcze piękniejsze niż zewnętrzna strona domu...wysztko było takie dporacowane i idealne czyli zupęłnie w stylu mojej matki
-Witaj córko...-usłyszałam chłodny głos należący do mojej ,,kochanej" matki, która stała na schodach. Trzeba było przyznać że ta kobieta umiała o siebie zadbać, prawie żadnych zmarszczek idealne włosy i sylwetka, ona nie wyglądała jak moja matka tylko jak jakaś koleżanka...
-cześć mamo-rzuciłam na odczepne, bo na przytulasy i słówka typu ,,o jejku kochanie jak ty wyrosłaś"...
