~ PAT PAT PAT ...
Edie doktora dönerek " onları aşağıya bodruma götür ve bodrum kapısını da kiletle " dedi. Doktor, eşi ve Linda bodruma girdiler. Ben kalmıştım sadece Edie hadi anlamında başı ile işaret etti. O an koşarak sarıldım ona sımsıkı, hafifçe çenemden kaldırarak " Emma bişey olmayacak her şey düzelecek ben seni hersey den korurum" dedi. O anda çoktan onu öpmeye başlamıştım bile. İlk öpücüğümüz demek ki bu yaratıkların sebebi ile olacakmış.
"Hayır" dedim. "Seni bırakmayacağım" Edie bana bakıp gülümsedi. "O zaman beraber" dedi ve elindeki silahın birini bana uzattı. Kısaca da anlattı nasıl ateş etmem gerektiğini. Masayı kapının karşısına devirerek kendimize bir siper yaptık. O an da ses kesildi. Gittiler galiba diye düşündüm ama penceredeki gölgeler beni yanılttı. Gitmemislerdi ve pencereyi kırmaya başladılar. Edie içeri girmeye çalışan bu yüzünün yarısı olmayan, dişleri bir pençesi andıran yaratığı tek atışta alnından vurdu. Bu zombi tam da vurulduğu yerde kaldı. Edie bana "kafalarından vurmaya çalış " dedi. O esnada tüm canlardan girmeye çalıştılar. Silah sesi onları harekete geçirmiş olmalıydı. Edie ile sırt sırta vermiştik. Galiba sonum geldi diye düşündüm. Ama sonuna kadar dayanacaktim. Benim tarafımdan gelen ilk zombiye ateş ettiğimde kafasından değilde göğsünden vurdum. İnanılmaz bir şeydi. Tamam vurduğum belki bir zombiydi ama değişik hissettirmişti bana göğsünden vurulan yaratık yerden geri kalkmaya başladı ama bu sefer kurşunun kafasına gelmişti. Edie bir taraftan ateş ederek " bu işi kaptın " diyordu.
"Edie burda sıkisacagiz yukarı çıkalım üst kata" dedi ve hemen o yöne hareket ettik. Merdivenlerde bir kaç zombi indirmişti Edie. Yukarı kata çıkmanızın sebebi mermimizin azalıyor olmasıydı. Artık son sarjorlerimizdi. Doktorun yatak odasına girip odada ne varsa kapıya dayadık ve beklemeye başladık. Yukarı kata çıkmışlar ve kokumuzu hissetmislerdi. Odanın kapısını zorlamaya başladılar. İçeri giderlerse şansımızın olmayacağını biliyorduk. Odanın köşesine yere oturduk. Edinin dizlerine yattım. Bana dönüp "seni seviyorum " dedi. Daha sıkı sarıldım bu sözler üzerine artık sona gelmistik ve ben Edie'nin kollarındaydim.
O esnada yüzüme bir ışık vurdu. Kafamı kaldırıp baktığımda kurtulmanın sevinci yüzümü sardı çünkü güneş doguyordu ve yaratıkların kaçtıklarını duyabiliyordum. Hemen kalktık ve kapıyı açtık gitmişlerdi. Koridor güneş ışığıyla dolmuştu. Temkinli bir şekilde aşağıya indik her yer darma duman pencereler kırıktı ve gitmişlerdi evet güneş me dayanamiyorlardi. Güneş sanki beyinlerine giren bir frekans gibiydi.
Hemen bodruma koştum. "Linda açın kapıyı biziz "dedim. Linda kapıyı açtı ve boynuma sarıldı. Gözleri yaşlıydı. Doktor ve eşi de geldiler . " Öldüğünüzü sandık" dediler. Ne yalan söyleyeyim bir an bende artık öldüm diye düşündüm. Edie doktora dönüp " Doktor mermimiz yok denecek kadar az ayrıca gece gene gelebilirler pencereleri kapatmamiz lazım. Alet falan lazım bir de silah mermi" dedi. Doktor camin kenarına doğru yürüyüp eliyle caddeyi işaret ederek caddenin sonunda bir silah mağazası vardı belki orada bulabiliriz " dedi. Ben, Edie ve doktor hazırlandık. Linda ve doktorun eşi Miya yeniden bodruma girip kapıyı kilitlediler. Tamam gündüz dışarı da gezemiyorlardi bu zombiler ama şansa bırakamazdık.
Arka kapıdan çıktık. Garajda doktorun kamyoneti vardı. Hemen atlayıp cadde de ilerlemeye başladık. Cadde insan cesetleri ile doluydu. Ne bir polis ne bir asker her yer bomboştu. Bu arada bazı insanlar gördük elleri silahlı ve hapishane kaçkını tiplerdi. O yüzden arka sokakta geçmelerini bekledik. Daha sonra devam ettik marketler yagmalanmisti. Sonunda silah mağazasına geldik ama burası da coktan talan edilmişti. Temkinli bir şekilde içeriye girdik. Her yer boştu. Tüm silahlar alınmıştı. Karanlıkta bir oda vardı fakat Edie burada yaratıkların geceyi beklemek için olabileceklerinden şüphelendi. Doktor ve ikisi fenerlerlerini açıp içeriye girdiler. Neyseki oda boştu. Bende odaya girdim. Burası mağaza sahibinin odasıydı anlaşılan yatak falan vardı.
