Letting Go

chapter 11

Jc's POV

Asan nakaya siya?

Kelan ko kaya makikita ang mga mata niya?

Yung tawa niya...

Yung pagiging chidish niya..

Yung katigasan ng ulo niya..

Yung pagka fragile niya..

Yung pagka kulit niya..

Yung pagiging maingay niya na laging wala sa oras..

Yung pagiging insente niya tignan..

At yung lahat na siya.

Alam kong kasalanan ko. I took for granted. I got selfish. Nakalimutan kong, she is having hard time staying sa kahit kaninong katabi kung alam niyang walang patutunguhan. I forgot that she is very fragie noong times nayon. Bigla nalang akong nag enjoy sa tabi ni Joy Grace Bustamante ng nakakalimutan ko siya.

Joy Grace Bustamante, maganda siya pero mas maganda si Tris, she is smart too but Tris is stil way better, and she is too classy na di ko kayang sabayan. Ibang iba siya kay Tris. Tumatak sa isip ko na perpekto siya at parang instantly tumatak narin na mahal ko siya. Parang bigla nalang pumasok sa utak ko na Tris is not for me cause she is really perfect in her own way na to the point na di kami bagay.

At boom! I got scared of the thought na di kami pwede at nandiyan lang sa tabi si Joy. I was blinded of believing na mahal ko si Joy. Joy make me feel special. Joy makes me happy. Joy is for me. Joy is the one. Joy. Joy. Joy.

Nakalimutan kong may puso na dapat paganahin. Nakalimutan ko kung ano talaga ang tibok ng puso ko. Nakalimutan kong mula sa America, nandyan na si Tris. Na she not just make me feel special but she becames my life and my light. Na naghihintay parin siya sa akin. Na mahal niya ako ng sobra. Nakalimutan ko lahat ng yon.

Ngunit para akong namatay ng malaman kong nawala nanaman uli siya. Akala ko she just need space na after ilang days, week or a month lang e babalik siya uli. I keep sticking on Joy kahit naghihintay ako sakanya. Ginawa ko happy pill si Joy kahit di naman effective. Hanggang sinukuan narin naman ako ni Joy. I was so helpless idiot. Unti unti akong iniwan ng kaibigan ko dahil tinaboy ko sila. I always look for Joy. Dahil akala ko kung babalik siya babalik lang rin sa normal. But not! The truth is sinampal ng sarili ko rin mismo na I was looking for Tris. Not Joy but Tris cause Tris is not my joy or happiness but my life.

Muli... binago ko ang sarili ko para sa paghahanda ng pagbabalik niya. Pero it has been a year ng paghahanda pero wala parin siya.

Nandito ako ngayon sa balcony ng kwarto ko sa hideout. Smoking and smiling sheepishly with a tear on my eyes escaping. Totally like a crazy. Ngayon nanaman ako uli umiyak after a year ng dahil sakanya. I occupy my self in my job sa mga nakaraang nag daan. I was a free lance graphic artist ngayon. After we graduated nagtambay muna bago naghanap ng trabaho.

Ngayon lang uli ako umiyak kasi naramdaman ko naman uli ang emosyon na di ko maexplain. Hurt, guilt, pity, disappointment.. ah basta! Halo halo!

Ngayon narin naman uli ako nakapunta sa hideout. Jared gather a small reunion para sa amin lang. Kahit naman parang iniwan nila ako intact parin naman ang communication namin. Pero they neverd comforted na like before. Di naman talaga sila tuluyang nawala o iniwan ako. They just give me space and time tobreathe. 

Dito sa hideout... kung saan marami kaming alaala. Happy moment and not ay nandito. During bored siya at gustong tumambay rito. Pag gusto niya lang.. pag natripan. Ah basta. She got unique mind. She does what she thinks.

The whole night we got fun but iba sa fun ng nandito siya. Wala ng nangre wrestling. Nang mumura. Nang bubulyaw. Pero parang patawa lang. May konting inuman. Reminiscing the past na kasama siya. Medyo naluha at umiyak rin kami pero dinala nalang namin sa inuman at epic times namin.

Masaya naman ang party slash reunion pero wala ng mas masaya pag kompleto ang barkadang YTG and the 5 Jerks.

Kelan ka kaya babalik? Sana sapagbalik mo, ako parin. Sana balik uli sa lahat. Sana wala ng problema.

A/n: sorry sa wrong spelled and grammatical errors ko. Sana nagustuhan niyo. I hope na mas maraming magbabasa neto.