~StAy ALivE~

~13~

Πονος...
Τοσο πολυ ποναει ο θανατος!?

Πολυς πονος.

Η πλατη μου ποναει και το κεφαλι.

Μωρε που ειμαι !?

Απο κατω μου νιωθω κατι μαλακο.

Ανοιγω τα ματια μου και βλεπω μια ξεσκιμενη και μουχλιασμενη οροφη.

Ανοιξα καλυτερα τα ματια μου,και συνηδητοποιησα οτι βρισκομουν σε ενα ετοιμοροπο δωματιο.

Ημουνα ξαπλωμενη πανω σε ενα παλιο στρωμα χωρις ρουχα μονο με τα εσωρουχα.

Σηκωθηκα αμεσως και πατησα τα ποδια μου επανω στο ξυλινο πατωμα.

Καθαρο αλλα παγωμενο.

Σηκωθηκα τελειως αν και ζαλιζομουν. Παρατηρησα καλητερα το δωματιο.

Υπηρχαν ζωγριαφιες με grafiti στον τοιχο.

Διαφορες ζωγραφιες.

Μια ζωγραφια ειχε ενα κοριτσια.
Ειχε πολλες λεπτομερειες. Λες και το σπρει ειχει σχημα μολυβιου.

Πλησιασα προς τα εκει με αργα βηματα μην ζαλιστω και πεσω. Ηταν πολυ παγωμενα κατω και με εκανε να ανατριχαζω ολοκληρη.

Πλησιασα προς το σημειο του κοριτσιου.

Αυτο το κοριτσι ηταν.. ...Εγω!?

Την ημερα που πεθανε ο Πιτερ Τζοουνς.

Εβαλα επανω το χερι μου και ακουμπισα απαλα επανω στην ζωγραφια μου με τα ακροδακτυλα.

Ακουστηκε ενας θορυβος προς τα εξω.

Κοιταξα ξανα εξεταστικα το δωματιο και παρατηρησα μια μικρη πορτα απεναντι απο το κραβατι.

Καλα τοση ωρα δεν την ειχα προσεξει.

Κατευθηνθηκα προς τα εκει.
Ανοιξα την πορτα.
Ο Περιεργος θορυβος που κανουν η παλιες χαλασμενες πορτες με εκανε να ανατριχιασω πιο πολυ.
Μολις βγηκα εξω απο το δωματιο κρυος αερας με χτυπησε.

Υπηρχε ενα μεγαλο χολ με πολλα δωματια.

Περπατησα λιγο μεσα στον διαδρομο.

Ηταν το ιδιο παλιος μουχλιασμενος αλλα και ζωγραφισμενος μονο που εδω περα ο ιδιοκτητης ειχε επιτρεψει στα φυτα να μεγαλωσουν.

Κισσοι και διαφορα αλλα πανεμορφα αναρισωμενα φυτα δεσποζαν και εκανα τον διαδρομο εναν με την φυση.
Η ευωδια των λουλουδιων σε εκανε να νιωθεις υπεροχα και να νιωσεις σε κατασταση Νιρβανας.