Aynadaki Karanlık

Beklenmedik Olay...

Gözlerimi açtığım hiçbir şey hatırlamıyordum.Kim olduğumu bile.Kendimi bir boşluğun içinde hissediyordum.Sanki kafamın içi bomboş gibiydi.Doktorun içeri gelmesiyle ona hemen ''Ben kimim?''diye sordum .Bana doğru yaklaştı ve;

_Hiç bir şey hatırlamıyor musun?

_Hatırlamam gereken bişey mi var?

_Yani adını sanını bilmiyor musun?

_Bilsem size sormazdım herhalde.

_Tabi haklısın bilsen sormazdın,benim sorum biraz saçma oldu.

_Uzatmaya gerek yok siz bana kim olduğumu, neden burda olduğumu söyleyin yeter.

_Ben annenizi çağırayım o size durumu anlatsın.

_Annem mi?

_Evet.Büyük ihtimalle annenizi de hatırlamıyorsunuz.

Diyerek odadan ayrılmıştı doktor.Bir iki dakika sonra bir hanımefendi geldi ve bana ağlayarak sarıldı.Ellerim boşta kalmıştı.Çok şaşırmıştım.Neden bu kadar ağlayıp sımsıkı sarılıyordu.Hiçbir şey anlamıyordum.Sonra bana hemen gözyaşlarını silip tebessüm etti.Ellerimden tutup ardarda;

_Kızım iyi misin?Nasıl hissediyosun kendini?Bi ağrın sızın var mı?dedi.

Ben şaşırdığımdan dolayı kekeleyerek konuştum.

_Pa-pardon.Siz kimsiniz?

_Beni de mi hatırlayamadın?

_Doktor Beyin dediği kişi siz misiniz?Yani annem misiniz?

_Evet,annenim.

_Şeyy...Kusura bakmasanız ben biraz dinlenmek istiyorum.Olanları sindirmeye ihtiyacım var.

_Peki,sen dinlen o zaman.

Odadan çıktımıştı.Ben bütün olanların ortasında kalmıştım.Hemen hazırlandım ve hastaneden çıkmaya çalıştım.Dışarı çıkmayı başarmıştım.Tabi bir de nereye gideceğimi  bilmiyordum.Bu yüzden Hastaneden uzaklaşmak için hızlıca koşmaya başladım.Ama ayaklarımın sızladığını fark ettim.Ayaklarımın sızlamasından dolayı yürümeye devam edecektim ki,bir sahil kenarında bayıldım.Herkes başıma toplanmış.Beni tekrar hastaneye götürmüşler.Gözlerimi açtığımda yine hastanedeydim.Ellerim de serum vardı.Kalkmaya çalışıyordum ki kapıyı açıp doktor ve annem olduğunu idda eden kadın içeri girdiler.Bana hemen endişeli gözlerle bakarak annem olan kadın,

_Neden gitmeye çalıştın?

_Off!Yeter artık ben dinlemek istemiyorum sizi.Çıkın lütfen odadan.Beni rahatsız etmeyin.Yoksa yine giderim.

_Neler söylüyorsun böyle?Ben senin annenim.Neden inanmıyosun?

_Doktor Bey,bu kadını da alıp odadan çıkar mısınız?

Doktor elindeki kalemi masanın üstüne koyarak,

_Peki,ama şunu unutmayın ki anneniz sizin iyiliğinizi istiyor,sizin için çok endişeleniyor.

Dedikten sonra doktor annem olan kadına yöneldi ve,

_Hastamız dinlendikten sonra tekrar konuşursunuz.

Annem olan kadın da ağlayarak doktor ile odadan çıktılar.Birkaç dakika sonra doktor elinde bir resim albümüyle geldi.

_Girebilir miyim?

Diye sordu.Bende,

_Girdin zaten.Evet,ne vardı?

_Annen dışarı koltukta uyuya kalmıştı bende hasta refakatçı odasına götürdüm.

_Ee...

_E'si annenin elinde bir albüm vardı.Bende albümü sana getirdim.Biraz bakta akıllan.Kadıncağız senin için çabalıyor senin yaptığın şeylere bak.

_Kusura bakmayın ama bi karanlığın içinde kaybolmak nasıl bir duygu biliyor musunuz?Yaşadınız mı?

_Nasıl bi karanlık?

_Zifiri karanlık,ben yaşarken ne olduğumu bilmeden yaşıyorum şu anda.Aynaya baktığımda kim olduğumu bilmiyorum.Aynadaki Karanlığım ben.

_Anlaya biliyorum...

Doktorun sözünü hemen keserek hafif bir bağırma tonuyla,

_Anlayamazsınız!Siz benim ne halde oluduğumu bilemezsiniz!

_Peki.Sakin ol,eğer albüme bakarsan belki bi nebze olsun kendi bulabilirsin.

Doktor bana albümü uzattı.Bende albümü aldım.Doktor odadan çıkıp albümün arkasında yazılı olanları okumamı istedi.Bende fotoğraflara bakarken hayal meyal gözümde bi'şeyler canlanıyordu.Gözümden birkaç damla yaş aktı.En sonunda,fotğraflar bitince albümün arkasındaki yazı aklıma geldi.Hemen albümün arkasını açıp baktım.Bir mektup vardı.Elime aldığım da zarfı açıp mektubu okumaya başladım.Mektupta ise şu satırlar yazıyordu...

''Sevgili Begüm,

Senin kızın olmasına rağmen o kadar benimsedim ki onu...Gerçek kızım olsa bu kadar olurdu ancak.Biliyorum Mira senin kızın ama onu ben büyüttüm.Bana anne diyo,ağlarken yanında hep beni istedi.Nolur karşısına çıkıp ben senin annenim deme Mira'ya.Ada sana evlat hasretini unutturur.Bana kimse unutturamaz...Ada'da öğrenmesin bir kardeşi olduğunu...Öğrenirse Mira'ya söyler,Mira senin yanına,gerçek annesinin yanına gider.Nolur Mira'yı benden alma...!!

                                                                                                                                Ceren Sazdere...''

Neyin ne olduğunu anlayamamıştım.Ada kim?Mira kim?Bu mektupta ne anlatılıyor?En önemlisi doktor bunu bana neden okuttu?Ben bunları  kara kara düşünürken doktor geldi...

_Sanıyorum ki yine bir şey hatırlamadın.

_Elimde olan hiç bişr şey yok.

_Var,kendini zorlayabilirsin,yapabilrsin bunu.

_Kolay mı?Hiçbir şey hatırlamadığım halde gelip elime bi albüm verdin!O da yetmedi birde mektup okuttun.Ben iyileşmeye çalıştıkça her şey daha da çok karışıyor.

_O zaman ben albümü alıyım.

_Buyur...

Albümü doktora uzatmıştım.Aldıktan sonra odadan çıktı.Bir kaç dakika sonra masanın üzerindeki telefon çaldı.Üzerinde ''Mira'm'' yazıyordu.Bu Mira kimdi?Ve,Bu telefon kimindi?
Her şey çok karışmıştı.Kafamın içi allak bullak olmuştu.Hava almak için hastane kıyafetlerimi çıkartıp dolabın içindeki kıyafetlerden giyindim ve üzerime askıdan bir kazak alıp çıktım.