- O Matko... - krzyknęłam. - Trzymaj ! |
- Boisz się ? - zachichotał. | - Nie, czekaj ! CO ? - zdziwił się, gdy wpakowałam mu do rąk butelkę i odepchnęłam pędząc do barierki. - Aż tak się boisz ? Kekeke ! |
- ...będę rzygać ! - dodałam i zwróciłam p...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Kiedy opuściłam mieszkanie od razu udałam się do właściciela. Zapukałam delikatnie do drzwi. Po chwili otworzył je mężczyzna w średnim wieku, o ciemnej karnacji, nieco siwiejących włosach i migdałowych oczach ukrytych za okularami z czarną oprawką. Chyba mu to nie przeszkadzało, ale był ode mnie nieco niższy.
- Dzień dobry, proszę pana ! - przywitałam się z promiennym uśmiechem.
- Witaj, [ ____ ], co Cię tak wcześnie do mnie sprowadza ? - zapytał biorąc łyk kawy z granatowego kubka.
- Przepraszam, ale muszę odebrać notatki od wykładowcy i trochę mi się spieszy, ale chciałam zapłacić za czynsz - wytłumaczyłam nieco nerwowo gniotąc torbę ręką.
- Ach, rzeczywiście. Jak zwykle przed czasem - zaśmiał się i wziął pieniądze. - miłego dnia ! - dodał, gdy się oddalałam.
Na szczęście udało mi się trafić na niemal pusty tramwaj i szybko dotarłam pod ogromny, nowoczesny budynek, który był obecnie miejscem, w którym studiowałam. Po wyczerpującej wspinaczce po schodach dotarłam pod gabinet.
Siedziała w nim, jak zawsze nienagannie wyglądająca kobieta o czarnych jak smoła włosach i ciemnozielonych oczach - moja wykładowczyni. Pomimo swojego budzącego autorytet wyglądu, nie była ani trochę sztywna, a wręcz przeciwnie. Zawsze miała dla nas w zanadrzu jakiś dowcip, czy anegdotę.
Od razu dała mi notatki i szczegółowo wszystko wyjaśniła. Dbała o nas i chciała jak najlepiej. Porozmawiałam i pośmiałam się z nią jeszcze dłuższą chwilę.
- No nie ! Zapomniałam, że został sam w moim mieszkaniu ! - zerwałam się z krzesła.
- ,,On" ? - uśmiechnęła się podejrzliwie. - czyżbyś znalazła sobie ,,kolegę" ? - zachichotała, a moją twarz oblała szkarłatna czerwień.
- N-nie - wypaliłam i zaśmiałam się nerwowo. Szybko opuściłam pomieszczenie i jak najprędzej chciałam być w mieszkaniu.
- Miałaś być przed jedenastą ! - przywitał mnie w progu.
- S-sorki KageKao, ale zagadałam się - odpowiedziałam z krzywym uśmiechem.
- Dobra. Jesteśmy kwita - burknął i położył się na kanapie.
- Jak to ? - zdziwiłam się. Następnie poszłam do swojego pokoju. - KAGEKAO !! - wrzasnęłam, kiedy zobaczyłam zdemolowane pomieszczenie.
Po niemal dwóch godzinach sprzątania, mogłam wreszcie odetchnąć. Niestety nie na długo. Wzięłam z szafy swój strój do pracy i udałam się w stronę drzwi.
- A Ty gdzie ? - odwrócił się w moją stronę.
- Jak to ,,gdzie" ? Do pracy - uniosłam ramiona.
- A wino ~ ?
- Nie ma - uśmiechnęłam się sadystycznie. - możesz sobie być nawet prezydentem WC, ale i tak nic dziś nie dostaniesz. - oznajmiłam z tym samym wyrazem twarzy. - zdemolowałeś mi pokój, więc ni ma. - dodałam. [ni ma + głupia mina]
- Nie bądź taka... - ciągnął na co pokręciłam głową. - to skąd wezmę ?
- Idź mi...Paczaj. Wychodzisz. Idziesz do sklepu i kupujesz se - pokazałam mu język. - Poza tym nie możemy ciągle chlać. Ja nie mogę przyjść na kacu na wykłady - powiedziałam. - ale nie będę taką mendą i obiecuję, że jak dziś pozmywasz i trochę posprzątasz, to przyniosę Ci z pracy jakieś dobre wino ! - oświadczyłam z promiennym uśmiechem i puściłam mu oczko zanim wyszłam.
Po ciężkim dniu pracy wracałam przez ciemny park całkiem sama. Nie bałam się - w końcu mieszkałam z mordercą. W reklamówce miałam wino dla chłopaka. Chociaż mnie zdenerwował, to nie mogłabym mu tego zrobić. To ból porównywalny do zmuszania ucznia, by przebywał w szkole 24h/dobę !
Nagle do moich uszu dotarł przeraźliwy wrzask. W normalnych okolicznościach pewnie bym uciekła, ale usłyszałam też znajomy śmiech.
- Kekeke ! Jesteś nudna ! - powiedział do dziewczyny leżącej w kałuży krwi. Schowałam się za drzewem. Nie mogłam określić koloru jej włosów i ubrań - były po prostu czerwone. Patrzyłam jak wykrwawia się na śmierć. Wiedziałam, że i tak już jej nie pomogę.
- KageKao...- zaczęłam podchodząc do niego powoli z obojętną miną.
- Co TY tu robisz ?! - błyskawicznie spojrzał w moją stronę. Na jego pazurach znajdowała się skrzepła krew.
- Nie mam nic przeciwko temu co robisz, ale... - przerwałam. - Miałeś pozmywać i ogarnąć mieszkanie ! - oburzyłam się, a on zamarł ze zdziwienia. - Nawet wzięłam porządne wino z pracy, bo pomyślałam, że przesadziłam, a Ty zamiast dotrzymać obietnicy, bawisz się z tą tu...nudziarą ? - uniosłam brew i przechyliłam lekko głowę.
- ... .
- Będę w mieszkaniu. Jak zaraz nie przyjdziesz, to wpiję sama, albo oddam sąsiadom - oznajmiłam spokojnie. - i masz się umyć.Krew ciężko się zmywa. Ja tego... - wskazuję na trupa. - sprzątać nie mam zamiaru. - dodałam unosząc kąciki ust.
